Από τον Δεκέμβριο του 2008, ο Τσίπρας είχε σηκώσει το μπαϊράκι της ηθικής Αριστεράς που είχε αναλάβει να σηκώσει το βάρος της λαϊκής οργής. Στην αρχή, το κόμα του υπέθαλψε τη μηδενιστική βία που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η οποία στράφηκε υποτίθεται κατά της άρχουσας τάξης αλλά στην ουσία κατέστρεψε την οικονομική και την κοινωνική ζωή στο κέντρο της Αθήνας και μια γειτονιά – τα Εξάρχεια.

Στη συνέχεια, μετά τη χρεοκοπία και το πρώτο Μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναβαθμίστηκε, δήθεν σε εθνικολαϊκή δύναμη, με αποστολή να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ηταν η περίοδος της διεύρυνσης του κοινωνικού μίσους κατά κάθε λογικής φωνής. Η περίοδος των «Αγανακτισμένων», της έχθρας κατά του Κοινοβουλίου που εκφράστηκε με μούντζες αλλά και επίθεση κατάληψής του, της κλιμάκωσης και της επιβράβευσης των καταστροφών (που, εκτός των άλλων, περιελάμβανε τα τρία θύματα του εμπρησμού της Μαρφίν), της σύμπραξης με κάθε είδους αντικοινοβουλευτική δύναμη στο μετερίζι της Ανω και της Κάτω Πλατείας Συντάγματος.

Τότε, άρχισαν και οι προγραφές. Εφταιγαν όσοι δεν συμμερίζονταν τις θέσεις των συριζαίων. Δημοσιογράφοι που διαφωνούσαν ονομάστηκαν διαπλεκόμενοι και κυκλοφορούσαν γι’ αυτούς προκηρύξεις στους τοίχους της Αθήνας, ρεαλιστές πολιτικοί, τεχνοκράτες και απλοί πολίτες αποκλήθηκαν γερμανοτσολιάδες και προδότες. Οι πολίτες και οι πολιτικοί «του παλιού συστήματος» προπηλακίζονταν, οι μαθητές μούντζωναν στις παρελάσεις τους μνημονιακούς παράγοντες, ο δημόσιος χώρος έτρεμε τους κουκουλοφόρους και τα κινήματα «δεν πληρώνω», ο Τύπος που δεν αποθέωνε τη βία ήταν στην μπούκα – και υπογείως γίνονταν προσπάθειες εξαγοράς του.

Ηταν η περίοδος που ο Τσίπρας θα έσκιζε τα Μνημόνια, θα κατέλυε τον νε(ο)ποτισμό  (έτσι τον έλεγε), θα αντιστεκόταν στην παντοδυναμία των ελίτ. Που μιλώντας στον δημοσιογράφο (και σήμερα υποψήφιο ευρωβουλευτή του) Κώστα Αρβανίτη κατήγγελλε εκείνους που «τα φάγανε», τους «ομοτράπεζους στα κότερα μεγαλοεπιχειρηματιών». Η αλήθεια είναι ότι αυτός, στο κότερο, δεν είχε ομοτράπεζους, ήταν μόνος, με την οικογένεια και τους φίλους.

Δεν φοβάμαι τον Τσίπρα. Ως πρόσωπο που δεν πιστεύει σε τίποτα άλλο πλην της ωμής εξουσίας, πάλι θα οχυρωθεί πίσω από ένα νέο ψέμα, πάλι θα κρυφτεί πίσω από τους πελταστές των κομματικών μηχανισμών. Οσο όμως θα κορυφώνεται η κωμωδία της κάλυψής του, θα συνεχίσω να περιμένω τον λόγο και τις πράξεις των αριστερών (και των φίλων τους) που ντρέπονται.

Headlines