Στις κάλπες ως φιγούρα της καζούρας

Το αντιλαμβάνεται πλέον ο καθένας. Οι διακοπές σε μια θαλαμηγό μπορεί να κοστίσουν πολύ ακριβά. Μπορεί να ξεπεράσουν ακόμη και το οικονομικό κόστος – το κόστος που γλιτώνει ένας Πρωθυπουργός εάν φιλοξενηθεί ως θύμα κόπωσης από έναν φιλόστοργο εκπρόσωπο της ελίτ. Το τίμημα μπορεί να καταβληθεί πολιτικά. Αλλά πώς μετριέται; Πόσο από το ποσοστό της κάλπης θα μπορούσε να χρεωθεί σε εκείνη την εβδομάδα της πρωθυπουργικής ανάπαυσης, σε εκείνον τον καπνό από το πούρο που άναψε πριν καλά καλά διαλυθεί ο καπνός από την πυρκαγιά στο Μάτι;

Εύκολα είναι η αλήθεια πως δεν μπορεί να μετρηθεί. Ούτως ή άλλως, όμως, η αξία της μέτρησης δεν βρίσκεται στην ποσότητα. Δεν έχει και τόση σημασία εάν θα στοιχίσει στην κάλπη περισσότερο η θαλαμηγός, ο Πολάκης, ο Πετσίτης. Το κόστος θα είναι τεράστιο εάν ο Τσίπρας δεν ηττηθεί απλώς, αλλά ηττηθεί ως πλήρως απαξιωμένος. Εάν στις κάλπες δεν εκφραστεί απλώς η αποδοκιμασία για τα πεπραγμένα της θητείας, όπως συμβαίνει με όλες τις κυβερνήσεις, αλλά εάν εκτονωθεί ένα κάποιο συναίσθημα ιλαρότητας. Εάν ο Πρωθυπουργός δεν κριθεί ως Πρωθυπουργός, αλλά εάν έχει ήδη κατακαθίσει στη συνείδηση των ψηφοφόρων, πριν εκείνοι φτάσουν ακόμη στο παραβάν, ως εμβληματική φιγούρα της καζούρας στα σόσιαλ μίντια.

Συμβαίνει με τις διακοπές πολιτικών στις θαλαμηγούς. Μπορεί να απολαύσει κανείς μια εβδομάδα, αλλά να κάνει να συνέλθει χρόνια. Να μείνει το στίγμα της χλιδάτης ζωής, όπως συνέβη με τον Σαρκοζί, ή της υποψίας πως οι ελίτ δεν προσφέρουν τέτοιες υπηρεσίες χωρίς το ανταποδοτικό τέλος κάποιας εξυπηρέτησης, όπως συνέβη με τον Μπαρόζο. Μένει να φανεί ποιο από τα δύο στίγματα θα κολλήσει στον Αλέξη Τσίπρα. Ηδη όμως λειτουργεί το περιβάλλον καζούρας. Και λέει πως ένας ακόμη κουρασμένος Πρωθυπουργός μέσα σε μόλις δέκα χρόνια είναι πάρα πολύ.