Εάν κανείς κοιτάξει την προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ, θα δει ότι πλέον είναι προεκλογική εκστρατεία του Αλέξη Τσίπρα.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά το πρόσωπο του αρχηγού.

Το έχουμε ξαναδεί και παλιά στην Ελλάδα όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν ο Αντρέας Παπανδρέου.

Όμως, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΠΑΣΟΚ του 1981, ούτε ο Τσίπρας είναι Αντρέας Παπανδρέου.

Και υποτίθεται ότι στην Αριστερά ήταν με τα κινήματα και όχι με το πρόσωπο του αρχηγού.

Προσωπολατρία δεν το έλεγαν κάποτε αυτό;

Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα πρόσωπα.

Ως ένα βαθμό αυτά γράφουν την ιστορία.

Γιατί αυτά παίρνουν τις επιλογές και αυτά κρίνονται για αυτές.

Μόνο που ο Τσίπρας πλέον έχει αρχίσει να μιλάει λες και είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Τη μια μνημονεύει τον Άρη Βελουχιώτη.

Την άλλη τσιτάρει Μάο Τσε Τουνγκ.

Η πρόθεση – δική του ή των λογογράφων του -όπως ο Θανάσης Καρτερός – προφανής: να ταυτιστεί με αυτές τις μεγάλες μορφές.

Έλεος μάγκες!

Ο Τσίπρας δεν είναι ούτε φελλός ούτε άχρηστος, γιατί δεν θα είχε μείνει 4,5 χρόνια στην εξουσία, ούτε θα είχε κερδίσει δύο εκλογές.

Και ξέρει από τακτική και κατορθώνει να είναι μερικές κινήσεις μπροστά από τους αντιπάλους του.

Και βάζει λιγότερες τρικλοποδιές στον εαυτό του από ό,τι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Όμως, δεν είναι ο νέος Λένιν, όσο καλός και εάν είναι στην τακτική.

Γιατί δεν πιστώνεται τη νίκη, αλλά την ήττα και την ταπείνωση ενός λαού.

Γιατί είναι πάντα αυτός που κέρδισε μια συντριπτική πλειοψηφία σε ένα δημοψήφισμα και μετά έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη λαϊκή ετυμηγορία.

Γιατί άντεξε μόλις 17 ώρες διαπραγμάτευση και μετά αποδέχτηκε να παραμείνει η χώρα στο βραχνά των μνημονίων για δεκαετίες.

Γιατί αντί να δώσει σχήμα στην ελπίδα, έδωσε την πραγματική απόδειξη ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική».

Γιατί ταύτισε τελικά την αριστερά με τη συνθηκολόγηση, την αγάπη για την εξουσία και τον κυνισμό.

Και στην ιστορία γι’ αυτό θα μείνει, όχι για τις ατάκες σε προεκλογικές ομιλίες.

Headlines