Ο Λάουντα και η κηδεία της νιότης…

To έχω ξαναγράψει, αλλά θλιβερός λόγος με αναγκάζει σήμερα να το επαναλάβω: σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν φεύγει για το μεγάλο ταξίδι κάποιος που μεγαλώσαμε μαζί του, ισχύει εκείνο το οποίο είχε γράψει ο Φρέντυ Γερμανός μετά τον θάνατο της Τζένης Καρέζη…

Νιώθω σαν να κηδεύω τη νιότη μου!

Στο μεταξύ νιώθω ένα σοκ αυτή τη στιγμή, διότι και ο Φρέντυ Γερμανός πέθανε σαν προχθες: στις 21 Μαΐου του 1999!

Η γενιά μου μεγάλωσε με τον Νίκι Λάουντα, σε μια εποχή που οι αγώνες της Formula 1 άρχισαν να μπαίνουν στη ζωή μας από την τηλεόραση, μάλιστα εάν θυμάμαι καλά ο Παύλος Αλέπης υπήρξε ο πρώτος, ο οποίος περιέγραψε για πρώτη φορά στην ΕΡΤ ένα τέτοιο γκραν πρι στα μέσα της δεκαετίας του ’70…

Δεν ξέρω, μπορεί να ήταν κιόλας το αιματοβαμμένο γκραν πρι της 1ης Αυγούστου του ’76 στην πίστα του Νίρμπουργκρινγκ της Γερμανίας που κόντεψε να γίνει ο τάφος του Λάουντα: ήταν τότε που βγήκε καμένος, σημαδεμένος και παραμορφωμένος αλλά ζωντανός και ο αθεόφοβος κατάφερε κιόλας να ξαναπιάσει το τιμόνι και να πατήσει το γκάζι έπειτα από 42 ημέρες!

Δεν τρελαίνομαι για τους αγώνες της Formula και, δεν θα καθίσω ποτέ να δω μια ολόκληρη κούρσα, αλλά τότε που ήμουν πιτσιρικάς, ένιωθα ότι ο Λάουντα με καθήλωνε… Είχα ακουστά τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο, αλλά στη δεκαετία του ’70 πρόλαβα τον Λάουντα, τον «αιώνιο αντίπαλο» του Τζέιμς Χαντ (για χάρη της κόντρας των οποίων γυρίστηκε κιόλας η ταινία «Rush»), τον Κλέι Ρεγκατσόνι και τον Εμερσον Φιτιπάλντι.

Οταν το μονοθέσιό του τυλίχτηκε στις φλόγες, έγινε ένας από τους ήρωές μου και χθες αισθάνθηκα σαν να χάθηκε ένα κομμάτι των βιωμάτων μου από την εποχή της αθωότητας και από μια ζωή, που ο ίδιος ανέκαθεν (έλεγε ότι) την περνούσε για παιχνίδι! Κι ας ήταν ένα παιχνίδι εν ου παικτοίς…