Είναι άσχημο σε μία αναμέτρηση, ειδικά σε μία πολιτική αναμέτρηση όπως οι εκλογές, να μην γνωρίζει ο νικητής για ποιον λόγο νίκησε και ο χαμένος για ποιον λόγο έχασε.
Για την περίπτωση του χαμένου και ειδικά αν είναι εκείνος που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης, είναι λίγο πιο περίπλοκα τα πράγματα. Και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη περισσότερο, γιατί όπως λέει και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και επαναλαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας, το θέμα δεν είναι να πέσεις, αλλά να ξανασηκωθείς. Αυτή είναι η φιλοδοξία τους. Θεμιτή.
Αν όμως δεν γνωρίζεις ή αρνείσαι να αναγνωρίσεις το γιατί έχεις πέσει, το να ξανασηκωθείς γίνεται όλο και πιο απίθανο. Ασε που δεν εξαρτάται και τόσο πολύ από εσένα, αλλά από εκείνους που σε ρίχνουν ή σε σηκώνουν. Δηλαδή τους πολίτες που ψηφίζουν.
Ο Πρωθυπουργός στον δρόμο προς τις κάλπες της προηγούμενης Κυριακής τα έπαιξε όλα για όλα. Εβρισε, υποσχέθηκε τα πάντα, άλλαξε τακτική, ξανά άλλαξε τακτική, είπε ότι είναι με τους πολλούς και οι άλλοι με τους λίγους, κατηγόρησε δημοσκόπους, δημοσιογράφους και όποιον άλλον έκρινε σκόπιμο και τόσα άλλα. Μοίρασε κάτι ψίχουλα και θεώρησε ως δεδομένο ότι είναι ο αδιαφιλονίκητος σταρ των 17ρηδων.
Εχασε.
Υποτίθεται ότι μετά την ήττα, συσκέφθηκαν διάφοροι και αναζήτησαν τα αίτιά της.
Και αφότου συσκέφθηκαν, ο κ. Τσίπρας εμφανίστηκε περίπου εν χορδαίς και οργάνοις στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ να πει ότι έλαβε το μήνυμα. Και μετά άρχισαν τα «αλλά».
Είπε μεταξύ των άλλων και εν όψει εθνικών εκλογών, που ακόμη δεν έχουν προκηρυχθεί:
«Την επομένη των εθνικών εκλογών είτε θα έχουμε κυβέρνηση της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, μαζί με υπουργούς, τον κ. Γεωργιάδη, τον κ. Βορίδη και άλλους συνοδοιπόρους της ακροδεξιάς. Είτε θα έχουμε κυβέρνηση προοδευτική και δημοκρατική με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ και την Προοδευτική Συμμαχία. Αυτό είναι το δίλημμα. Και αυτό το δίλημμα δεν το βάζουμε εμείς, δεν το βάζω εγώ, το βάζει η ίδια η ζωή».
Στο ακροατήριό του ακούστηκαν όμορφα αυτά τα λόγια. Μόνο που δείχνουν ότι δεν κατάλαβε και πολλά την προηγούμενη Κυριακή. Αυτό ήταν το δίλημμα που έβαλε η ζωή και στις 26 Μαΐου. Και οι πολίτες το απάντησαν χωρίς μεγάλο δισταγμό. Του ζήτησαν να τα μαζεύει σιγά σιγά, όσο κι αν εκείνος άλλα τους είχε ρωτήσει. Μόνος του το είπε, η ζωή βάζει τα διλήμματα…
Είπε και αυτό ο κ. Τσίπρας: «Κι αν φανταστεί κανείς ότι προφανέστατα, έτσι δίνουν τα exit polls, έτσι δείχνουν οι αναλύσεις, λένε ότι έχουν (σ.σ.η ΝΔ) πιάσει ταβάνι σε συσπείρωση, αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας αυτός που έχουμε να δώσουμε δεν είναι ένας αγώνας ο οποίος έχει κριθεί. Το αντίθετο. Αν καταφέρουμε και κερδίσουμε πίσω τους ανθρώπους που είναι αναποφάσιστοι ή επέλεξαν αλλιώς χθες για τους δικούς τους λόγους, που πρέπει να τους σεβαστούμε απόλυτα, να τους κερδίσουμε, η εκλογική μάχη θα κριθεί υπέρ μας».
Κάτι πρέπει να ξαναδούν στον ΣΥΡΙΖΑ για κάποιες έννοιες. Το ταβάνι της συσπείρωσης για παράδειγμα, δεν είναι το ίδιο για πάντα και για όλους. Αλλιώς θα οριστεί στις εθνικές εκλογές, αλλιώς σε κάποιες άλλες. Και τέλος πάντων, τι θα θεωρήσει ο κ. Τσίπρας ταβάνι της συσπείρωσης του κόμματός του; Το 23% της προηγούμενης Κυριακής; Το 35% του 2015; Το ποσοστό του Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς ή του Σεπτεμβρίου; Ή μήπως του δημοψηφίσματος; Θα δυσκολευτούν να αποφασίσουν μάλλον.
Αν με βάση αυτές τις κατασκευές καθορίζουν την νέα εκλογική στρατηγική τους, πολλά μπορούν να γίνουν αντιληπτά.
Και πάντως, όσο μιλούν με αυτούς τους όρους έπειτα από μία ήττα και κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι οι περισσότεροι πολίτες αισθάνονται εξαπατημένοι, οικονομικά εξοντωμένοι, απογοητευμένοι και εν τέλει προσβεβλημένοι από συμπεριφορές και από τα υποτιμητικά προεκλογικά χαρτζιλίκια, έχουν ακόμη πολλές κι ενδιαφέρουσες εμπειρίες να ζήσουν…
Δικαστήριο της Ελβετίας αποφάσισε πως ένα ρολόι που κλάπηκε από τον Τζον Λένον, πωλήθηκε, μεταπωλήθηκε και δημοπρατήθηκε, ανήκει στη χήρα του, Γιόκο Όνο.
Με τρομερό Φουρνιέ (20π.) και εξαιρετικούς Βεζένκοφ και Βιλντόζα, ο Ολυμπιακός πήρε το θρίλερ απέναντι στη Μακάμπι με 94-91 και πέτυχε την 7η νίκη του στη Euroleague και 5η σερί.
Το πολυαναμενόμενο sequel του Μονομάχου μπαίνει στην κινηματογραφική αρένα με το βραβευμένο με το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία Πέδρο Αλμοδοβάρ να διεκδικεί το δικό του -αφοσιωμένο- κοινό.
