Μνημόσυνο στα κόμματα της κρίσης

Στις ευρωεκλογές της Κυριακής συνέβη κάτι πολύ πιο δομικό από αυτό που (δικαίως) μονοπώλησε το ενδιαφέρον, την ελεύθερη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Την Κυριακή έκλεισε ο κύκλος των κομμάτων που γεννήθηκαν ή και αναπτύχθηκαν στα χρόνια της κρίσης. Με μόνον δύο αιτιολογημένες εξαιρέσεις, το ελληνικό εκλογικό σώμα τους γύρισε οριστικά την πλάτη. Και μάλιστα οριζόντια, ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης. Υστερα από δέκα χρόνια πτώχευσης, οι πολίτες απέσυραν την εμπιστοσύνη τους σχεδόν από όλους όσους αναδείχθηκαν την εποχή της χρεοκοπίας.

Από το 2010 και έπειτα μια σειρά από σχήματα ξεφύτρωσαν ή προϋπήρχαν, ορισμένα για χρόνια, αλλά δυνάμωσαν μέσα από την παραζάλη και απελπισία της ελληνικής κοινωνίας σε ολόκληρο το φάσμα: οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, η Ενωση Κεντρώων, το Ποτάμι, η Πλεύση Ελευθερίας, η Δημιουργία Ξανά, ο ΛΑΟΣ, η Λαϊκή Ενότητα, αλλά και τα κόμματα του Ψηνάκη ή μέχρι και του… Σώρρα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πια – και δεν είναι μόνον αυτά, αλλά άντε να τα θυμάται κανείς όλα. Σχήματα που από την αρχή της κρίσης μέχρι τώρα είχαν εκ περιτροπής λιγότερο ή περισσότερο απασχολήσει σε διάφορα επίπεδα τις εξελίξεις ή και ενίοτε είχαν πρωταγωνιστήσει σε αυτές, είναι πλέον παρελθόν. Σε μία ενδιάμεση υπαρξιακή κατάσταση βρίσκονται σήμερα η Χρυσή Αυγή αλλά και η Μέρα 25.

Αν και όλα αυτά τα σχήματα χωρίζονται μεταξύ τους από αβυσσαλέες πολιτικές, ιδεολογικές, αλλά και ποιοτικές και προσωπικές διαφορές, αν και δεν έχουν τίποτα κοινό ως προς τον λόγο και τη δράση τους, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: την αιτία της ύπαρξής ή και της διόγκωσής τους: την ίδια την κρίση. Ομως έπειτα από δέκα χρόνια διαρκούς πτώχευσης, ο ελληνικός λαός τους γύρισε την πλάτη εξίσου ηχηρά όσο κάποτε τους έδωσε την ευκαιρία. Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το τέλος των κομμάτων της κρίσης, σημαίνει και το τέλος της ίδιας. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Απλώς, ο ελληνικός λαός είδε πια ότι δεν είναι σε θέση να αλλάξουν τίποτα.

Μόνες εξαιρέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και αυτός που απέμεινε όρθιος από την ψευδεπίγραφη δήθεν «πατριωτική» πτέρυγα, ο Βελόπουλος. Είναι όμως πράγματι εξαιρέσεις; Ή πρόκειται απλώς για ειδικές περιπτώσεις; Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ έχει πίσω του πολύ μακρά ιστορία: από το ΚΚΕ, στο ΚΚΕ Εσωτερικού και από εκεί στον Συνασπισμό, βρέθηκε στην κυβέρνηση ήδη εδώ και τριάντα χρόνια, από το 1989. Κάθε άλλο παρά καινούργιος λοιπόν είναι. Επίσης, απορρόφησε σαν σκούπα μέγα τμήμα του ΠΑΣΟΚ (το χειρότερο). Και έφτασε τον λαϊκισμό και το πολιτικό ψέμα σε επίπεδα πρωτόγνωρα ακόμα και για την Ελλάδα όπου αυτά κυριαρχούν διαχρονικά. Και πάλι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα ουδεμία σχέση έχει με εκείνον του 2015. Η τροχιά του είναι δεδομένη, ειδικά δε αν το πραγματικό ΠΑΣΟΚ καταφέρει να ανακτήσει κάποιο από το χαμένο έδαφος. Μα και αν τελικά επιβιώσει στο μέλλον, θα είναι ως συστημική μετάλλαξη, όχι ως κόμμα της κρίσης που τον έκανε εξουσία. Αν λ.χ. έως τις 7 Ιουλίου αρχίζει πάλι να… σκίζει Μνημόνια, θα καταλήξει αμέσως εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Οσο για τον Βελόπουλο, είναι ένα μείγμα συνεχούς εμπορικοπολιτικού τηλεμάρκετινγκ στα απόνερα όλων όσων έπεσαν. Ενας επιθανάτιος ρόγχος των κομμάτων της πτώχευσης.

Τα κόμματα της κρίσης, δεξιά και αριστερά, δημοκρατικά και φασιστικά, μέτρησαν συνολικά τον βίο. Επειτα από δέκα χρόνια απελπισμένων πειραματισμών η ελληνική κοινωνία κράτησε τελικά ζωντανό μόνον ένα κόμμα με προδιαγραφές εξουσίας, κάτι που διαδοχικά πιστώνεται τόσο στον Σαμαρά όσο και στον Μητσοτάκη: τη Νέα Δημοκρατία. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, αυτή είναι η αλήθεια. Και από αυτή πηγάζει η ευθύνη.