Τελευταία παράσταση Τσίπρα στο Μέγαρο: Ψεύτης μέχρι τέλους με κούφια λόγια και επιταγές χωρίς αντίκρισμα

Από τα… λαϊκά σαλόνια του Μεγάρου Μουσικής, που κάποτε για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά συμβόλιζε τη διαπλοκή ή στην καλύτερη περίπτωση την ελίτ της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε το πρόγραμμα για την τετραετία του.

Χωρίς να δείχνει ότι έχει καταλάβει το μήνυμα των ευρωεκλογών, ακόμη και η επιλογή του Μεγάρου, είναι για τον πρωθυπουργό και την απερχόμενη κυβέρνηση συμβολική.

Δεν πήγε στο Ζάππειο απλά και μόνο γιατί δεν ήθελαν να τον ταυτίσουν με τα Ζάππεια του Αντώνη Σαμαρά.

Φυσικά δεν επέλεξε τη Θεσσαλονίκη διότι εκείνο το φοβερό «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» κυνηγάει σαν Ερινύα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ανακοίνωση εκείνων των μέτρων σηματοδότησε την επέλαση του κ. Τσίπρα και της παρέας του στην εξουσία. Με ψέματα, κούφιες υποσχέσεις, ακοστολόγητα μέτρα, παραπλάνηση του ελληνικού λαού, αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

Ηταν η επιτομή του fake news εκείνη η συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη και γι’ αυτό δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο.

Όμως, λίγες ώρες μετά τη διάλυση της Βουλής και την επίσημη προκήρυξη εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε το… ταπεινό Μέγαρο Μουσικής για να ψάλλει τον νέο οικονομικό – κοινωνικό του πρόγραμμα.

Θα μπορούσε να ονομαστεί «Πρόγραμμα Μεγάρου» ώστε να μπορεί να γίνει σύγκριση με το «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Αλλωστε, η πρώτη και βασική ομοιότητα των δύο εξαγγελιών είναι ότι δεν… κοστίζουν. Στα λόγια οι εξαγγελίες, οι παροχές, οι υποσχέσεις τετραετίας είναι δωρεάν και μπορεί κάθε λαϊκιστής πολιτικός να κάνει ανακοινώσεις αφού ξέρει έτσι κι αλλιώς ότι δεν πρόκειται να τις τηρήσει.

Εταξε χιλιάδες θέσεις εργασίας, μειώσεις φόρων, διπλάσιες επενδύσεις, πράσινη ανάπτυξη και… πράσινα άλογα. Ακόμη και πολιτικό γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια θυμήθηκε.

Το ερώτημα που τίθεται μετά από το προεκλογικό σόου του Αλέξη Τσίπρα, μετά από μια παράσταση αντάξια του μεγαλείου του Μεγάρου Μουσικής είναι ένα: Ποιος πιστεύει έναν πρωθυπουργό ο οποίος είναι η επιτομή του ψέματος;

Αλλωστε, ο ελληνικός λαός τιμώρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς λόγω των υποσχέσεων του Αλέξη Τσίπρα από το 2012 και μετά, κυρίως το 2014 και το 2015.

Υποσχέσεις που αποδείχθηκαν πομφόλυγες και που έσπασαν με την πρώτη ευκαιρία. Προκαλώντας, όμως, τεράστια ζημιά στη χώρα, στην οικονομία, σε εθνικό κεφάλαιο, σε πρόσωπα, και σε χρόνο. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος για την Ελλάδα με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα

Ερχεται τώρα ο κ. Τσίπρας και υπόσχεται:

Περισσότερες και καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Μάλιστα με τις 500 χιλιάδες στην επόμενη τετραετία ΣΥΡΙΖΑ θα μηδενίσει και το κοντέρ της ανεργίας.

Γιατί τόσα χρόνια δεν τον έκανε; Γιατί οι ιδεοληψίες του μπλόκαραν επενδύσεις που θα έφερναν χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα κρατούσαν τους νέους στην Ελλάδα;

Γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς αποδέχθηκε τον εργασιακό μεσαίωνα, την υποαμειβόμενη εργασία, τις ελαστικές μορφές εργασίας και τώρα υπόσχεται ξανά παράδεισο;

Εστησε μια θεατρική παράσταση με Ξενογιαννακοπούλου, Αχτσιόγλου, Τσακαλώτο, Τζανακόπουλο κ.λπ. μόνο και μόνο σαν μια σανίδα σωτηρίας. Με χρεοκοπημένα πρόσωπα θα κάνει την επανάσταση της τετραετίας ο πρωθυπουργός;

Σαν μια τελευταία προσπάθεια να κλείσει την ψαλίδα των 10 μονάδων. Αλλά πώς; Με αυτά τα πρόσωπα και αυτές τις κούφιες υποσχέσεις;

Λέει ο Τσίπρας ότι θα προωθήσει την φορολογική δικαιοσύνη με το βλέμμα στη μεσαία τάξη. Μα αυτή τη μεσαία τάξη ρήμαξε με 17 φόρους σε μια τετραετία. Και την ρήμαξε με σχέδιο, ο ίδιος ο Χουλιαράκης και ο Τσακαλώτος έχουν πει ότι ήταν στοχευμένη η εξόντωση της μεσαία τάξης μέσω της υπερφορολόγησης. Τώρα γιατί να τον πιστέψει ο εξαπατημένος, πληγωμένος, απογοητευμένος εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης; Ο ελεύθερος επαγγελματίας με το μπλοκάκι, ο μαγαζάτορας, ο μικροεπιχειρηματίας που έχει κάνει το κράτος συνέταιρό του εξαιτίας της υπερφορολόγησης και των εισφορών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και ο δημόσιος υπάλληλος που βγάζει 15.000 – 20.000 ευρώ το χρόνο αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι… πλούσιος.

Δεν μπορεί να θυμήθηκε τη μεσαία τάξη αλλά να ξέχασε τους απαράδεκτους φόρους που επέβαλε και μάλιστα χωρίς την πίεση των δανειστών, αλλά μόνο για να παρουσιάζει υπερπλεονάσματα και να μοιράζει επιδόματα φτώχειας.

Ο Τσίπρας έκανε αναδιανομή εισοδήματος, αλλά όχι από τους έχοντες. Από τους μικρομεσαίους πήρε φτωχοποιώντας τους.

Κράτος κολλητών

Μίλησε ο πρωθυπουργός για κοινωνικό κράτος και ασφάλεια του πολίτη. Αυτά που είχε ξεχάσει εδώ και χρόνια δημιουργώντας ένα κράτος «κολλητών», ένα κράτος όπου καταπατώνται βασικές αρχές της Δικαιοσύνης και το Σύνταγμα γίνεται κουρελόχαρτο στα χέρια κάθε Ρασπούτιν. Ή κάθε Ρουβίκωνα που δεν ορρωδεί προ ουδενός σε ένα κράτος ξέφραγο αμπέλι.

Ναι, να μην έχουμε αστυνομοκρατία. Ναι, οι πολίτες πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς στους δρόμους και τα σπίτια του χωρίς να ευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ατομικά δικαιώματα.

Όχι, όμως, όλα αυτά να γίνονται με συγκυβέρνηση παράνομων που κάνουν δήθεν ακτιβισμό.

Οσο για την κλιματική αλλαγή και το περιβάλλον, τι να πει άλλο ο Τσίπρας; Τα είχε πει λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι. Είχε υποσχεθεί πολεοδομική τάξη, κατεδάφιση χιλιάδων αυθαιρέτων, επενδύσεις στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος.

Όλα έμειναν στα χαρτιά, τα πάντα ήταν επικοινωνιακό μπαράζ προκειμένου να ξεχαστούν οι νεκροί και να φανεί ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρεται.

Ανάπτυξη, ασφάλεια, οικονομία, αυξήσεις στους μισθούς, χιλιάδες προσλήψεις, ένα πρόγραμμα εύπεπτο για όσους δεν γνωρίζουν.

Όμως, οι πολίτες και ξέρουν και έχουν λόγο και έδειξαν ότι δεν μπορεί να κοροϊδεύονται εσαεί. Η ψήφος στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές – περιφερειακές ήταν το τελικό μήνυμα στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα.

Η παράσταση στο Μέγαρο ήταν μια προσπάθεια ακόμη αναπτέρωσης του ηθικού ενός καταρρακωμένου ΣΥΡΙΖΑ. Επαιξε το τελευταίο του χαρτί τάζοντας τα πάντα. Αλλά πλέον έχουν γνώσιν οι φύλακες. Που δεν πείθονται με την εξωραϊσμένη εικόνα που παρουσίασαν με τρόπο απελπισμένο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Αν όλα όσα είπαν στο Μέγαρο ήταν αληθινά, αν όλα όσα είπαν είχαν γίνει και η Ελλάδα ήταν παράδεισος, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν 10 μονάδες πίσω. Τότε ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα ζητούσε πρόωρες εκλογές, δεν θα εξαναγκαζόταν να διαλύσει την κυβέρνησή του.

Εκτός κι αν ισχύει η πρώτη εξήγηση του αποτελέσματος της 26ης Μαίου. Οτι δηλαδή φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε το εθνοσωτήριο έργο της κυβέρνησης.