Καπετάνιε Αρη Βελουχιώτη, μας λείπεις…

Καπετάνιε εσύ έφυγες νωρίς…

Πρόλαβες όμως να γίνεις ζωντανός μύθος.

Γιατί δεν ήσουν θρύλος παραμυθιού.

Εσένα σε είχαν δει στα χωριά που λευτέρωνες.

Σε είχαν δει να περνάς μέσα από τις πόλεις καβάλα στο άλογο μαζί με τους μαυροσκούφηδες.

Σε είχαν ακούσει να μιλάς για το πώς λευτεριά και κοινωνική αλλαγή πάνε χέρι με χέρι.

Και είχαν καταλάβει ότι είχες δίκιο.

Γιατί ήξερες ότι μόνο τα όπλα του λαού μπορούσαν να εγγυηθούν τη λευτεριά.

Όμως, το Κόμμα είχε αυταπάτες. Δεν άκουσε τις προειδοποιήσεις σου. Σε αποκήρυξε την ώρα που ο λαός χρειαζόταν ανθρώπους σαν κι εσένα.

Οι «εθνικές δυνάμεις», οι συνεργάτες των Γερμανών, θα σε καταδιώξουν και θα βρεις το θάνατο κυνηγημένος μα πάντα ελεύθερος.

Θα κρεμάσουν το κεφάλι σου στην Πλατεία πανηγυρίζοντας, αλλά ο λαός δεν σε ξέχασε.

Σε έβαλε στο αληθινό εικονοστάσι.

Εκεί που βάζει όσους αγωνίστηκαν γι’ αυτόν τον τόπο.

Και οι επόμενες γενιές πάντα ήθελαν να μάθουν για σένα.

Έγιναν πολλά μετά καπετάνιε.

Βαρύ το τίμημα της ήττας και πικρή η αίσθηση ότι χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία.

Και θα έρθουν και άλλες ήττες και άλλες αυταπάτες και άλλες προδοσίες.

Και τ’ αποκορύφωμα θα είναι αυτοί που το 2015 θα πουν με περισσή αλαζονεία ότι θα ξαναπιάσουν το νήμα του τότε.

Μόνο που θα χρειαστούν 17 ώρες διαπραγμάτευσης για να συνθηκολογήσουν και 4 χρόνια για να κάνουν στην αριστερά και το κύρος της στο λαό όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν δεκαετίες διώξεων.

Και γι’ αυτό μας λείπεις καπετάνιε.

Μας λείπει η ελπίδα, μας λείπει το όραμα, μας λείπει η πίστη ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν.

Μας λείπει εκείνη η φλόγα που κάνει ένα λαό να είναι πρωταγωνιστής και να αλλάζει την ιστορία.

Μακάρι να την ξαναβρούμε τη φλόγα καπετάνιε.

Γιατί στο χρωστάμε.