Το «καθεστώς ’19»: Αν θέλουν σύγκρουση, τώρα είναι η στιγμή

Οταν τον Μάιο του 1919 αποβιβάστηκε, με συμμαχική εντολή, η Στρατιά της Μικράς Ασίας στη Σμύρνη, έξω από το λιμάνι υπήρχαν στόλοι διαφόρων ισχυρών δυτικών κρατών. Ηταν όλοι σύμμαχοι της Ελλάδας. Οταν τρία χρόνια αργότερα, το 1922, έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή, έξω από το λιμάνι της Σμύρνης το οποίο τότε πια εγκατέλειπαν κακήν κακώς οι ελληνικοί πληθυσμοί, υπήρχαν οι ίδιοι στόλοι, των ίδιων δυνάμεων, που ήταν εκεί και το 1919. Αυτή τη φορά όμως, ήταν εχθρικοί προς την Ελλάδα. Και αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της Μικρασιατικής Καταστροφής: επήλθε επειδή άλλαξε άρδην η πολιτικότητα των μεγάλων δυνάμεων ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα.

Σήμερα, η πολιτικότητα αυτή είναι, μετά από πολλές δεκαετίες, στην καλύτερη δυνατή για την Ελλάδα και την Κύπρο στιγμή της. Η Τουρκία συγκρούεται σχεδόν ευθέως με τις ΗΠΑ για τους ρωσικούς πυραύλους – και όχι μόνον -, αλλά και με τη Γαλλία, στον πρόεδρο της οποίας ο Ερντογάν επιτέθηκε με ιταμό, πρωτοφανή τρόπο.

Η Τουρκία έχει τρελαθεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως. Συγκρούεται με όλους και για όλα. Αυτό, είναι καλό για την Ελλάδα. Γιατί; Επειδή πολύ πριν τρελαθεί, η Τουρκία, πολύ πριν και από τον Ερντογάν, αμφισβητούσε εμπράκτως και επίμονα τα ελληνοτουρκικά σύνορα σε αέρα, στεριά και θάλασσα, ενώ συνέχιζε την κατοχή της βόρειας Κύπρου. Ολα αυτά πριν τον Ερντογάν. Αυτός, με τη σουλτανική παρανοϊκή μεγαλομανία του πήρε τη σύγκρουση και την πήγε στο επόμενο επίπεδο: την κατέστησε πολυεθνική. Οπως ακριβώς και οι σουλτάνοι πριν την πτώση τους.

Η Τουρκία δεν πρόκειται να πάψει ποτέ να διεκδικεί εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί ένα καθεστώς ειρηνικής τελεσίδικης συμβίωσης όπως ορίζεται από τη Λωζάννη. Απαιτεί την αναθεώρησή της και δεν πρόκειται να σταματήσει μέχρι να επιχειρήσει να την πετύχει. Τώρα όμως, έχει πάει πιο πέρα: δεν ελέγχεται πλέον ούτε από τη λογική, ούτε από τη νομιμότητα, ούτε από το διεθνή παράγοντα. Γι αυτό και οι πιθανότητες να υπάρξουν βίαιες εξελίξεις είτε στην κυπριακή είτε και στην ελληνική ΑΟΖ, αυξάνουν από εδώ και στο εξής με γεωμετρική πρόοδο. Ταυτόχρονα, όπως όλα δείχνουν, οι συζητήσεις των Τούρκων με τους Αμερικανούς για τους S400 οδηγούνται σε πλήρη αποτυχία – αν και μέχρι να τελειώσει μία τέτοια διαδικασία ουδείς μπορεί να μιλήσει με ασφάλεια.

Η Ελλάδα δεν θα απαλλαγεί ποτέ από την τουρκική αμφισβήτηση. Και το πότε αυτή θα εκδηλωθεί, έχει τεράστια σημασία. Είναι ακριβώς η διαφορά ανάμεσα στο 1919 και στο 1922.

Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε, κατά σύμπτωση ακριβώς 100 χρόνια μετά, στο, όπως θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε, “καθεστώς ’19”.

Αν είναι λοιπόν να γίνει κάτι, η καλύτερη στιγμή είναι να γίνει τώρα. Οχι σε ένα μεταγενέστερο 1922. Που ήρθε από πρωτίστως από τα δικά μας λάθη, τα οποία και δεν πρέπει με κανένα τρόπο η Ελλάδα να επαναλάβει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Οι Τούρκοι θέλουν αλλαγή συνόρων. Αυτό δεν αλλάζει. Ούτε είναι δυνατόν να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Αν είναι λοιπόν να υπάρξει σύγκρουση, αυτή είναι η καλύτερη δυνατή στιγμή. Και ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε. Δεν θα πρόκειται για “ατύχημα”. Θα πρόκειται για σύγκρουση – ακόμα και αν εκδηλωθεί αρχικά ως “ατύχημα”.

Ατυχήματα συμβαίνουν όταν κάτι δεν λειτουργεί κανονικά. Η τουρκική επιθετικότητα είναι κανονικότητα. Οταν κάθε μέρα κάνεις δεκάδες παραβιάσεις στον αέρα και στη θάλασσα, όταν αμφισβητείς διαρκώς τα σύνορα, όταν υιοθετείς συνεχώς επιθετική ρητορική, δεν τίθεται ζήτημα ατυχήματος, αλλά πολιτικής. Οφείλουμε να το αντιληφθούμε.

Το μόνο ατύχημα θα είναι αν εμείς λειτουργήσουμε φοβικά και δεν αντιδράσουμε με όλη μας την ισχύ, αν οι Τούρκοι προχωρήσουν. Αυτό το ατύχημα, δεν πρέπει να γίνει. Αν θέλουν να αλλάξουν τα σύνορα, αν το επιχειρήσουν, τώρα ακριβώς είναι η στιγμή να πάρουν την πιο σκληρή δυνατή απάντηση. Είναι το “καθεστώς ’19”. Το μεγαλύτερο όπλο της Ελλάδας.

Φόβος, δεν χωράει.