Δύσκολοι καιροί

Αν και ζούμε σε ρευστό πολιτικά περιβάλλον, υπάρχουν κάποιες σταθερές που κατακλύζουν τις σκέψεις και τις ανησυχίες του κόσμου. Πρώτο και κύριο είναι η οικονομία.

Η δημιουργία θέσεων εργασίας, η δραστική μείωση των φόρων και των κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία, ο δραματικός περιορισμός του όγκου του δημόσιου τομέα και συνακόλουθα της γραφειοκρατίας αποτελούν ζητήματα υψίστης σπουδαιότητας για τους πολίτες.

Εξίσου ψηλά στη λαϊκή σκέψη βρίσκονται τα θέματα της ασφάλειας. Η άνετη κυκλοφορία τη νύχτα στους δρόμους, η ριζική πάταξη της ληστείας και των ανθρωποκτονιών, η κατάργηση της «βόλτας» καταδικασμένων για κακουργήματα στις πόλεις, καθώς και του οποιουδήποτε συνοικιακού άβατου, και η σύλληψη όσων προκαλούν με βιαιότητες ανομίες (Ρουβίκωνες, μπαχαλάκηδες, αναρχικοί κ.ά.) συνιστούν επιτακτικές απαιτήσεις της κοινής γνώμης. Μαζί βέβαια με την κατάργηση της αστειότητας περί «ασύλου» στα ΑΕΙ και τον επαναπροσδιορισμό τους ως κέντρων προβληματισμού και μάθησης κι όχι καταφυγίων παρανόμων, διακινητών όπλων και ναρκωτικών και εστιών φυσικής μόλυνσης.

Οχι πολύ πίσω στις λαϊκές ανησυχίες είναι και το Μεταναστευτικό. Πρέπει επιτέλους να αποκτήσουμε σύνορα. Απαραβίαστα και σεβαστά. Να ξεκαθαρίσουμε τη μεταναστευτική μας πολιτική. Που θα την καθορίζουμε σαν κυρίαρχη χώρα και όχι βάσει των αναγκών και των πιέσεων των άλλων. Ο νόμος για τους αλλοδαπούς και για την παραβίαση των συνόρων να εφαρμόζεται ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!! Οχι να συλλαμβάνονται Τούρκοι και να προστατεύονται Αφρικανοί και Ασιάτες.

Να γίνει σε όλους σαφές πως όποιος επιθυμεί να ζήσει σ’ αυτήν τη χώρα σέβεται και υπακούει τους νόμους της. Αναγνωρίζει κι εφαρμόζει τις κοινωνικές και ηθικές της αξίες και συνήθειες. Αν θέλει χαλάλ, μπούρκα και σαρία, ο δρόμος του επαναπατρισμού είναι ορθάνοιχτος.