Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι φόροι μένουν

Εάν πιστέψουμε τις προεκλογικές διακηρύξεις  μετά τις εκλογές η φορολογία μας θα μειωθεί σημαντικά.

Αυτό υπόσχονται και τα δύο κόμματα.

Μόνο που το πιο πιθανό είναι να μην υλοποιηθούν αυτές οι υποσχέσεις.

Γιατί το σύστημα της μνημονιακής λιτότητας στηρίζεται στο ότι υπάρχουν σίγουρα έσοδα στο δημόσιο για να διαμορφώνονται τα υπερπλεονάσματα και σίγουρα κορόιδα που καταβάλλουν αυτούς τους φόρους.

Κανονικά η υψηλή φορολογία θα μπορούσε να είναι θετικό στοιχείο, γιατί θα σήμαινε ότι υπάρχουν και ανάλογες κοινωνικές παροχές: συντάξεις, σύστημα υγείας, δημόσια εκπαίδευση, δημόσιες υποδομές.

Αυτός είναι ο πυρήνας του κοινωνικού κράτους: η αναδιανομή.

Όμως, στην Ελλάδα η υψηλή φορολογία κυρίως αφορά τους μισθωτούς και τους ελεύθερους επαγγελματίες – πιο σωστά αυτούς που έχουν την ατυχία να έχουν απλώς ένα μπλοκάκι– καθώς και την κατοχή ακίνητης ιδιοκτησίας. Καθόλου τυχαία που ο ΕΝΦΙΑ είναι από τις μεγάλες κληρονομιές της Τρόικας.

Ακόμη χειρότερα στην Ελλάδα έχουμε υψηλή φορολογία και ταυτόχρονα αποδιάρθρωση του «κοινωνικού κράτους». Οι συντάξεις μειώνονται, ενώ το σύστημα υγεία και το εκπαιδευτικό σύστημα παραμένουν υποχρηματοδοτημένα.

Ποιο είναι το πρόβλημα με το μοντέλο φορολόγησης που έχουμε; Είναι ότι δεν λαμβάνει υπόψη του ούτε την πραγματική κοινωνική κατάσταση (το κόστος ζωής) ούτε τους όρους με τους οποίους αμείβονται οι άνθρωποι.

Για παράδειγμα έχουμε χιλιάδες ανθρώπους που φορολογούνται ως να ζουν από κέρδη επιχείρησης και άρα εκεί θα φορολογηθούν για όσα έβγαλαν, θα προκαταβάλουν φόρους και φυσικά θα πληρώσουν τις πλήρεις ασφαλιστικές εισφορές.

Μόνο που οι άνθρωποι αυτοί δεν αμείφθηκαν με ποσά που θα αναλογούσαν στο άθροισμα ανάμεσα σε ένα καθαρό ποσό που θα τους εξασφάλιζε αξιοπρεπή διαβίωση συν το φορολογικό και ασφαλιστικό κόστος.

Οι άνθρωποι αυτό αμείφθηκαν με τα ποσά που διαμορφώνονται ως κόστος σε μια κοινωνία που μόλις βγήκε από μεγάλη ύφεση και οι άνθρωποι τα φέρνουν δύσκολα.

Πήραν μια αμοιβή που αντιστοιχεί ως προς την αναλογία όγκου δουλειάς και εισοδήματος σε μισθοδοσία χαμηλόμισθου ακόμη και εάν προσφέρουν υψηλής ειδίκευσης εργασία.

Ανάλογη είναι η κατάσταση σε αυτόν που έχει ένα μικρό μαγαζί: με τέτοιους όρους διαμορφώνεται το όποιο καθαρό κέρδος του.

Εξέγερση

Αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι εξεγείρονται για τη φορολογία.

Δεν είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να συμβάλουμε στα δημόσια έσοδα για να έχουμε δημόσια αγαθά.

Είναι ότι καταλαβαίνουν ότι φορολογούνται στα όρια της αποπτώχευσης μόνο και μόνο για να αισθάνονται οι δανειστές ότι κάποτε θα αποπληρώσουμε το χρέος που σε μεγάλο βαθμό (και) αυτοί δημιούργησαν.

Και ποιο είναι το πρόβλημα με αυτού του είδους την άδικη φορολογία;

Ότι όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές η υπερφορολόγηση οδηγεί στη φοροδιαφυγή.

Και τελικά επιστρέφουμε σε ένα φαύλο κύκλο που και τον ΕΝΦΙΑ διατηρεί σε υψηλά επίπεδα και στην εξοντωτική φορολογία επιμένει  για να είναι χαρούμενη η Τρόικα.

Το να έσπαγε αυτός ο φαύλος κύκλος, θα ήταν ένα πραγματικό βήμα προς τα εμπρός.

Αλλά βλέποντας τον τρόπο που και τα δύο μεγάλα κόμματα κάνουν τις εξαγγελίες τους, τους «αστερίσκους» που βάζουν, τις μεταχρονολογήσεις που προσθέτουν, την επανάληψη της μαγικής λέξης «σταδιακά», καταλαβαίνω ότι ούτε αυτή τη φορά θα γίνει το βήμα.

Και αυτό σίγουρα δεν είναι «επιστροφή στην κανονικότητα».