Οι ευρωεκλογές και οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έστειλαν ένα μήνυμα στην κυβέρνηση. Πικρό, οδυνηρό, σαφές. Η αποκωδικοποίησή του θέλει χρόνο, ψυχραιμία και μελέτη η οποία θα γίνει την ώρα που πρέπει. Τώρα έχουμε μπροστά μας την πιο μεγάλη μάχη.

Ποιο είναι το διακύβευμα της μάχης στις 7 Ιουλίου; Για να απαντήσουμε πρέπει να λάβουμε υπόψη μας δύο παραμέτρους. Τι παραλάβαμε το 2015 και τι δομήσαμε εμείς ως κυβέρνηση από το 2015 μέχρι σήμερα.

Ας θυμηθούμε από πού ξεκινήσαμε. Ανθρωπιστική κρίση, εικόνες εξαθλίωσης με ανθρώπους να συνωστίζονται και να υψώνουν τα χέρια για μια σακούλα λαχανικά. Παιδική φτώχεια σε επίπεδα που η κοινωνία μας είχε δεκαετίες να βιώσει. Παιδιά να υποσιτίζονται. Σχολεία χωρίς θέρμανση, σχολεία χωρίς δασκάλους, μαθητές χωρίς βιβλία. Ανεργία στο 28% και 60% στους νέους, 1.000.000 χαμένες θέσεις εργασίας. Αδεια ταμεία. Κανείς δεν ήξερε αν τον επόμενο μήνα θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. 2.500.000 ανασφάλιστοι χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Συγχωνεύσεις νοσοκομείων, ελλείψεις σε υλικό, ελλείψεις σε προσωπικό. Τραγικές μειώσεις στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων. Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας, κλείσιμο της ΕΡΤ κ.ά.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς στις 7 Ιουλίου διεκδικεί την ψήφο των ελλήνων πολιτών έχοντας διαμορφώσει μια άλλη πραγματικότητα. Εχουμε πλέον αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση (σε βαθμό τόσο ικανοποιητικό που έχουμε ξεχάσει τις εικόνες εξαθλίωσης της 5ετίας 2009-2014). Εχουμε μειώσει την ανεργία κατά 8% και την ανεργία των νέων κατά 13%. Δημιουργήσαμε 300.000 νέες θέσεις εργασίας. Θεσπίσαμε και υλοποιήσαμε αύξηση του κατώτατου μισθού (11% και 27% στους νέους εργαζόμενους) και την κατάργηση του υποκατώτατου. Επαναφέραμε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Εφαρμόσαμε την εργατική νομοθεσία. Στον τομέα της ανάπτυξης πιάσαμε ρυθμούς που ξεπερνούν τον μέσο όρο της ΕΕ (η Ελλάδα έχει ρυθμό ανάπτυξης 2% έναντι 1,5% που είναι ο μ.ο. της Ενωσης). Διασφαλίσαμε 8% περισσότερα κονδύλια για την Ελλάδα στο ΕΣΠΑ (2021-2027), όταν στις άλλες τις χώρες το ποσοστό αυτό έπεσε. Εν κατακλείδι, το δίλημμα της 7ης Ιουλίου είναι: Ανθρωπιστική κρίση όπως αυτή που ζήσαμε την περίοδο 2009-2014 ή ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο και αλληλεγγύη για όλους;

Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης – το να μην πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα δηλαδή – οδήγησε πιθανόν σε φορολογικές αδικίες οι οποίες όμως από το 2018 ήδη διορθώνονται με διαρθρωτικά μέτρα (μείωση ΕΝΦΙΑ, 120 δόσεις στην Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Μείωση του ΦΠΑ κ.ά.).

Υπάρχει δόγμα ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, Υπάρχει το δόγμα: Δωρεάν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας για όλους. Παιδεία χωρίς διακρίσεις. Προσλήψεις με τον κανόνα 1 προς 1 κι όχι 1 προς 5. Συλλογικές εργασιακές διαπραγματεύσεις. Διασφαλισμένο 5ήμερο, 8ωρο με αξιοπρεπείς μισθούς, νέες θέσεις εργασίας κι όχι ελαστικές θέσεις εργασίες, 7ήμερο, 12ωρο με υποκατώτατο μισθό και απλήρωτες υπερωρίες. Κοινωνικό κράτος με αλληλεγγύη και έγνοια για όλους κι όχι για λίγους.

Κλείνοντας θέλω να αποκαταστήσω μια παρανόηση που καλλιεργείται. Η Ακροδεξιά και ο φασισμός δεν ενδυναμώθηκαν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και αποδυναμώνονται μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Ακροδεξιά και ο φασισμός αποδυναμώνονται γιατί τα τελευταία χρόνια κυβέρνησε η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ και κατάφερε να αποκαταστήσει κοινωνικές αδικίες και ανισότητες που είχαν δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια και «τάισαν» τον φασισμό και την Ακροδεξιά. Αυτό θέλουμε να συνεχίσουμε και μπορούμε να το κάνουμε, πιο στοχευμένα, πιο έντονα, πιο ριζικά και μετά τις 7 Ιουλίου.

Ο Γιάννης Μουζάλας είναι γιατρός – ακτιβιστής και πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής

Headlines