Να πω λίγο, επειδή εκεί στη ΝΔ θα σας γκρινιάζουν τώρα οι παπάδες για την καύση νεκρών, μην κάνετε κανένα αστείο και καθυστερήσετε την κατασκευή αποτεφρωτηρίου. Κανονικά να λειτουργήσει στον Ελαιώνα φέτος το φθινόπωρο, ναι; Μην μας αρχίσετε τα ναι μεν αλλά για να μην κακοκαρδίσετε τον έναν και τον άλλον ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε. Ο Γιώργος Σταθάκης κι ο Γιώργος Καμίνης με χίλιες δυο δυσκολίες το βάλανε μπρος, ο νόμος υπογράφηκε και πίσω δεν έχει. Ναι; Ναι.

Εμείς που θέλουμε το αποτεφρωτήριο στον τόπο μας κι όχι στα ξένα χέρια, δεν υποστηρίζουμε την καύση αυτή καθεαυτή. Υποστηρίζουμε το δικαίωμα του ατόμου στην επιλογή ανάμεσα στην καύση και στην ταφή. Θες να σε θάψουν, θες να σε κάψουν με γεια σου με χαρά σου. Εσύ κάνεις κουμάντο και λόγος δεν πέφτει σε κανέναν.

Οχι λένε μερικοί. Πέφτει λόγος. Κι επιλογή δεν υπάρχει. Θα σε θάψουμε, τελεία και παύλα. Μα δεν θέλω; Με το ζόρι. Να μην αποφασίσω εγώ για μένα; Οχι, θα αποφασίσω εγώ για σένα. Μα γιατί; Γιατί έτσι, σκάσε και σκάβε.

Τι ακριβώς γίνεται όταν πεθαίνει αγαπημένο σου πρόσωπο που έχει ζητήσει καύση. Είσαι που είσαι κομμάτια, πρέπει την επομένη της κηδείας να τρέχεις στο αποτεφρωτήριο της Σόφιας. Εσύ ο συγγενής, ο φίλος, ο τσακισμένος ο άνθρωπος, εσύ το ράκος υφίστασαι τα πάνδεινα μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία και να καταρρεύσεις τελείως. Πονάει, πονάει πολύ όλο αυτό. Και πρέπει να το υποστείς για να τιμήσεις το αυτονόητο: την τελευταία επιθυμία του αγαπημένου σου.

Για να μη μιλήσουμε για το κόστος. Κάπου στα 1.500-2.000 ευρώ ζητάει το γραφείο τελετών για να αναλάβει την όλη διαδικασία. Χώρια τα εισιτήρια πηγαινέλα για να συνοδεύσεις και να αποχαιρετήσεις τον άνθρωπό σου.

Εχω δικαίωμα να ζήσω όπως θέλω και να πεθάνω όπως θέλω. Κι επειδή το πρώτο είναι δύσκολο – ζούμε όπως ορίζουν οι άλλοι για μας – τουλάχιστον να πεθάνω όπως θέλω μπορώ; Μπορώ όμως, μπορώ; Οταν φύγω από τη ζωή, δεν θέλω οι αγαπημένοι να έρχονται στον τάφο μου με θυμιατήρια, λουλούδια, σπασμένα βάζα και τα μπαχτσίσια σε κηπουρούς. Δεν θέλω να το βλέπουν σαν αγγαρεία. Δεν θέλω να έχουν τύψεις όταν ο καιρός περάσει και μοιραία επισκέπτονται όλο και πιο σπάνια το νεκροταφείο. Θέλω να ζήσω, όσο ζήσω, στις καρδούλες τους. Στις μνήμες τους. Αντε και σε μια φωτογραφία που θα ξεθωριάζει με τα χρόνια. Μέχρι να σβήσει. Για πάντα. Ετσι θέλω. Αυτό επιλέγω, μπορώ;

Πηγαίνω κάποιες φορές – όλο και πιο σπάνια ομολογώ – να αφήσω αμάραντα στον τάφο του πατέρα μου. Αυτό που με διαλύει στο νεκροταφείο είναι η διαδρομή ανάμεσα στους έρημους τάφους και τους ξεχασμένους νεκρούς. Μετά σου λέει αιωνία σου η μνήμη. Αιωνία σου η μνήμη μια κουβέντα είναι, η μνήμη δεν είναι αιωνία ό,τι κι αν λένε στις κηδείες.

Κι επειδή πιάσαμε τα αιώνια το νόημα της ταφής αυτό δεν είναι; Το αιώνιο; Να παραμείνει ο νεκρός για πάντα εκεί που θάφτηκε; Αυτό τουλάχιστον ισχύει για τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους. Εδώ στα τρία χρόνια άντε τέσσερα, τους πετάνε έξω – και μην πιάσουμε τώρα τη διαδικασία που ακολουθεί με οστεοφυλάκια, κόκαλα και χωνευτήρια.

Και για να τελειώνουμε, το φθινόπωρο είναι κοντά. Ας μη γίνει ο Σεπτέμβριος του ’19, Οκτώβριος του ’20 και Ιανουάριος του ’21 και Απρίλιος του ποτέ. Δεν μας φτάνει που φτύνουμε αίμα για να ζήσουμε. Αφήστε μας τουλάχιστον να πεθάνουμε με την ησυχία μας. Γι’ αυτό σας λέω εκεί στη ΝΔ. Το αποτεφρωτήριο και τα μάτια σας.

ΥΓ: Πολύ στο μακάβριο το ρίξαμε σήμερα, συγγνώμη.

Headlines