Αντόν Τσέχωφ: Η διαρκής φθορά της καθημερινής ζωής

Ο ρώσος συγγραφέας Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1860 στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ της νότιας Ρωσίας και απεβίωσε στις 15 Ιουλίου 1904 στη γερμανική πόλη Μπαντενβέιλερ.

Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του, μεγάλωσε δε σε ένα πολύ αυστηρό περιβάλλον.

Ήδη μαθητής γυμνασίου, ο Τσέχωφ αναγκάστηκε να εξασφαλίζει αφ’ εαυτού τα προς το ζην παραδίδοντας μαθήματα κατ’ οίκον, ενώ είχε αρχίσει να γράφει χιουμοριστικές σκηνές, αφηγήσεις και μονόπρακτα.

Το 1879 εισήλθε στο ιατρικό τμήμα του πανεπιστημίου της Μόσχας, απ’ όπου αποφοίτησε το 1884.

Από το 1880 τα έργα του άρχισαν να δημοσιεύονται σε περιοδικά με το ψευδώνυμο Αντόσια Τσεχοντέ.

Το 1884 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο διηγημάτων του Τσέχωφ,  «Τα παραμύθια της Μελπομένης».

Ως γιατρός ο Τσέχωφ βοηθούσε τους ανήμπορους και παρείχε δωρεάν τις ιατρικές υπηρεσίες του.

Ο Τσέχωφ έγινε γνωστός περισσότερο για τα θεατρικά έργα του, με τα οποία αναμόρφωσε το ρωσικό και επηρέασε το παγκόσμιο θέατρο.

Ωστόσο, και το πεζογραφικό έργο του (διηγήματα, μυθιστορήματα) αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη, λογοτεχνική και κοινωνική.

Στα έργα του αποτυπώνεται η διαρκής φθορά της καθημερινής ζωής. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι της ανώτερης κυρίως τάξης, που ξοδεύουν τη ζωή τους μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της ρωσικής επαρχίας.

Στα γνωστότερα έργα του συγκαταλέγονται τα εξής: «Ο γλάρος», «Ο θείος Βάνιας», «Οι τρεις αδελφές», «Ο βυσσινόκηπος», «Η στέπα».