Ξιφίας στη θάλασσα

Συνέβη πριν από μία εβδομάδα σε παραλία κοντά στη Χαλκίδα. Ξιφίας βγήκε στα ρηχά για να γεννήσει. Οι λουόμενοι, πολλοί από τους οποίους ήταν έφηβοι, τον πήραν με τις πέτρες. Κι αν υποθέσουμε ότι στην αρχή το έκαναν από φόβο, ότι πίστεψαν, ας πούμε, πως επρόκειτο για καρχαρία, πολύ γρήγορα όλο αυτό εξελίχθηκε σε λιντσάρισμα.

Με επευφημίες, «γιούχου», χαβαλέ. Ατραξιόν βαρβαρότητας που μια – δυο αδύναμες φωνές δεν στάθηκαν ικανές να αποτρέψουν. Το γεγονός βιντεοσκοπήθηκε και «ανέβηκε» στο Διαδίκτυο, αρχικά, πολύ φοβάμαι ως επίτευγμα. Εγινε viral, προκάλεσε μεγάλη αντίδραση, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, γράφτηκαν άρθρα, σε χρόνο – ρεκόρ δημιουργήθηκε ηλεκτρονική πλατφόρμα συγκέντρωσης υπογραφών για τη δίωξη όσων βρίσκονταν στην παραλία βάσει του νόμου περί κακοποίησης ζώων. Ενώ υπήρξαν και οι «ζηλωτές της ηθικής» που ζητούσαν παραδειγματική τιμωρία των ενόχων με αντίστοιχο τρόπο, δηλαδή λιθοβολισμό. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που κλειδοκράτορες της ευαισθησίας προτείνουν τη θανατική ποινή ή το να χρησιμοποιούνται οι εγκληματίες ειδικών κατηγοριών ως πειραματόζωα σε εργαστηριακά πειράματα.

Την Κυριακή το απόγευμα λοιπόν είχαμε ανεβεί στα κάγκελα. Μέχρι το βραδάκι αρχίσαμε να ηρεμούμε. Και πέσαμε να κοιμηθούμε ήσυχοι ότι έχουμε πράξει το καθήκον της διαμαρτυρίας, ότι εμείς είμαστε οι καλοί και οι σωστοί, οι της «από δω πλευράς» που δείχνουμε με τεντωμένο δάχτυλο τους απέναντι.

Τη Δευτέρα το πρωί είχαμε ξεχάσει τον ξιφία. Εν τω μεταξύ, διαλευκάνθηκε η αποτρόπαια δολοφονία της Σούζαν Ιτον στην Κρήτη από έναν «κατά φαντασίαν Σαολίν», έναν τύπο που παρόμοιοί του σουλατσάρουν αγέρωχοι στα σόσιαλ μίντια και συγκεντρώνουν likes. Και εμείς ήμασταν πάλι από τη «σωστή πλευρά». Απέναντί μας αυτή τη φορά ήταν τα κρητικά έθιμα, το περιβάλλον του δράστη, οι φίλοι που δεν είχαν υποπτευθεί τη διαταραχή του (χωρίς να συνειδητοποιούμε το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, η ψυχική διαταραχή είναι ελαφρυντικό για τον δολοφόνο).

Ολα καλά, ε; Εγώ πάλι λέω καθόλου καλά. Είναι πολύ βολικό να πιστεύουμε ότι έτσι είναι αλλά δεν είναι. Να θεωρούμε, δηλαδή, ότι μέσα σε μια θάλασσα σκατοψυχιάς, εμείς και οι ασαφώς «όμοιοί» μας έχουμε ξεβρασθεί στη βραχονησίδα της κοινωνικής ενσυναίσθησης.

Η κάθε κοινωνία είναι ένα ενιαίο σώμα, ένας οργανισμός. Και όταν «νοσεί», «νοσεί» ολόκληρη. Ακόμη και όταν η «φλεγμονή» εντοπίζεται σε ένα σημείο. Ωραίο το παραμύθι και εξαιρετικά εφησυχαστικό για τα αφτάκια μας αλλά δεν υπάρχουν κοινωνίες μισές – μισές. Οι μεν καλοί και οι δε κακοί. Δεν σημαίνει αυτό βέβαια ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει διεστραμμένοι δολοφόνοι ή βασανιστές ζώων. Αλλά υπάρχει πολλή τοξικότητα εκεί έξω. Πολύ μίσος. Και μια καλβινιστική άποψη περί εγκλήματος και τιμωρίας που, τελικά, παράγει ακόμη περισσότερο έγκλημα. Για κάθε πετροβολημένο ξιφία λοιπόν, για κάθε κατακρεουργημένη και πεταμένη σε βαθύ πηγάδι Σούζαν Ιτον, ας σκεφτούμε πότε είδαμε το «σπυρί» και επειδή ακόμη δεν είχε βγάλει το πύον του, δεν είχε μολυνθεί, κατεβάσαμε απλώς το μανίκι για να μην το βλέπουμε.