Βγήκε ο άλλος και αποφάνθηκε με ύφος χιλίων καρδιναλίων: «Η αριστερά θέλει τη γυναίκα να είναι με σαγιονάρες, ταγάρι και αραλίκι στον καναπέ».
Και φαντάζομαι ότι θα έλεγε και περισσότερα, αλλά συγκρατήθηκε.
Και βέβαια το μόνο που κατάφερε ήταν να βγάλει το μισογυνισμό και την αγραμματοσύνη που δυστυχώς χαρακτηρίζει ένα κομμάτι της δεξιάς.
Που δεν ξέρει το παραμικρό για το πώς η αριστερά στον τόπο μας, η πραγματική αριστερά, είδε τη γυναίκα.
Που δεν ξέρει ότι πρώτο το ΕΑΜ έδωσε ψήφο στις γυναίκες στις εκλογές στην Ελεύθερη Ελλάδα.
Που αγνοεί ότι το ΚΚΕ είχε στελέχη γυναίκες, σε πολύ υψηλές θέσεις από της δεκαετία του 1930.
Που αγνοεί ονόματα όπως Χρύσα Χατζηβασιλείου, Ρόζα Ιμβριώτη, Ηλέκτρα Αποστόλου.
Που ξεχνάει ότι από την αριστερά ήρθαν μορφές όπως η Έλλη Αλεξίου και η Διδώ Σωτηρίου, η Εύα Κοταμανίδου αλλά ακόμη και η Τζένη Καρέζη.
Που κάνει πώς δεν βλέπει χιλιάδες γυναίκες επιστήμονες, καθηγήτριες αλλά και αγωνίστριες που πέρασαν από την αριστερά.
Και όλα αυτά για να φτιάξει ένα στερεότυπο. Που μας πάει δεκαετίες πίσω.
Στην εποχή που τις γυναίκες τις έκριναν από την εμφάνιση και τις ήθελαν μόνο για σκηνικό.
Και αναρωτιέται κανείς: θα μίλαγε ποτέ έτσι η Ελένη Βλάχου; Ο Μάνος Χατζηδάκις; Ο Σταύρος Ξαρχάκος;
Η απάντηση ήταν όχι. Γιατί μπορεί να μην ήταν αριστεροί, αλλά ήταν δημοκράτες.
Και αυτό είναι σήμερα το επίδικο.
Δεν έχει να κάνει με τις πολιτικές παρατάξεις.
Έχει να κάνει με τη δημοκρατία.
Γιατί η ισότητα, η απαλλαγή από το σεξισμό και τα στερεότυπα, το δικαίωμα όλων να επιλέγουν ταυτότητα φύλου, είναι κομμάτι της δημοκρατίας.
Είναι κομμάτι της προόδου.
Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στην εποχή που η πολιτική αντιπαράθεση γινόταν με τέτοια στερεότυπα που απαξιώνουν τις γυναίκες και προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Γιατί μέτρο της προόδου της κοινωνίας μας είναι το πόσες γυναίκες αρνούνται τα στερεότυπα, σταδιοδρομούν, δημιουργούν.
Ο συγκεκριμένος πρόσβαλλε με αυτό που έγραψε και την Δόμνα Μιχαηλίδου, την οποία υποτίθεται ότι τρομάρα του πήγε να εξυμνήσει. Που μπορεί να είπε μια άστοχη ατάκα (που δεν ήταν καν δική της), αλλά δεν παύει να είναι μια νέα γυναίκα με σπουδές και έργο που δεν έχει καμιά σχέση με τα στερεότυπα προηγούμενων δεκαετιών.
Ο μισογυνισμός, ο σεξισμός, ο ρατσισμός θα είναι πάντα οι ιδεολογίες όσων κοιτάζουν προς τα πίσω και αρνούνται την πρόοδο.
«Οποιο μωρό παίρνει στα χέρια της να παθαίνει κάτι;» λέει για την Ειρήνη η γιαγιά του μωρού το οποίο επανέφεραν στη ζωή οι γιατροί στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο το 2016.
Η Ειρήνη ισχυρίστηκε στο «Τούνελ» ότι τα ρούχα που φορούσε η κόρη της δεν πρόκειται να τα πάρει το Ανθρωποκτονιών γιατί τα έχει θάψει μαζί με το παιδί, αλλά η νονά του ρωτάει «γιατί τόσο πολύ ψέμα»...
Νέα ερωτήματα γεννά για την ήδη περίπλοκη υπόθεση στην Αμαλιάδα με τους θανάτους βρεφών η αποκάλυψη του Τούνελ ότι η Ειρήνη Μουρτζούκου που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στο θάνατο του μικρού Παναγιώτη προσποιήθηκε τη μητέρα του παιδιού.
Συνομιλίες με την Ειρήνη, λίγο μετά το θάνατο του 15μηνών Παναγιωτάκη αποκαλύπτει το το Φως στο Τούνελ, φέρνοντας στην επιφάνεια νέα στοιχεία για το θρίλερ στην Αμαλιάδα.
Η τελευταία αξιολόγηση για φέτος αναμένεται από τη Scope Ratings στις 6 Δεκεμβρίου και η πιο κρίσιμη αξιολόγηση αναμένεται στις αρχές του έτους από τη Moody’s
