Η θέση των πρυτάνεων για το Άσυλο

Δεν είναι άμοιρο ευθυνών για τη σταδιακή και απρόσκοπτη μετεξέλιξη του πανεπιστημιακού ασύλου σε κρησφύγετο αδίωκτων και ατιμώρητων εγκληματικών και αντικοινωνικών στοιχείων, ένα μεγάλο μερίδιο του ΔΕΠ (Διδακτικού Επιστημονικού Προσωπικού) των πανεπιστημίων μας.

Τα αίτια αυτής της καταλυτικής μετεξέλιξης ξεκινούν από τρεις αφετηρίες:

1. Το ανόητο δόγμα: «Όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών», που το προώθησαν ή το ανέχτηκαν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης του ’74. Αυτό ακριβώς το δόγμα καλλιέργησε τη μαθησιακή φυγοπονία και  την επικράτηση της απαιδευσίας με αποτέλεσμα, η αλληλοδιαδοχή των νεότερων πανεπιστημιακών γενεών στο καθεστώς ημιμάθειας να τροφοδοτεί όχι μόνον την τάξη των διδασκομένων αλλά δυστυχώς και ορισμένων διδασκόντων.

2. Την κατά το πρότυπο αυταρχικών καθεστώτων κομματικοποίηση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Έτσι το φοιτητικό κίνημα έχασε την αυτονομία του και τον ριζοσπαστικό, ανανεωτικό του χαρακτήρα. Στο σημείο αυτό θεωρώ χρήσιμο να επισημάνω, ότι σε αντίθεση προς το σημερινό κάθε άλλο παρά γόνιμο πολιτισμικά φοιτητικό κίνημα, στο αντίστοιχο κίνημα της γόνιμης δεκαετίας του 1960 η ΟΤΣΣΕ (Ομοσπονδία Τοπικών Σπουδαστικών Συλλόγων Ελλάδος), αριθμούσε πάνω από 70 φοιτητικούς συλλόγους, με πλούσια κοινωνική και πολιτιστική δράση (Περίοδος του 1-1-4 και της θρυλικής εφημερίδας «Πανσπουδαστική»).

3. Τη σχεδόν κυρίαρχη συμμετοχή του φοιτητικού δυναμικού στην εκλογή των πρυτανικών αρχών. Η συμμετοχή αυτή παρεκίνησε ορισμένους υποψήφιους πρυτάνεις, στη συγκρότηση φοιτητικών ομάδων, όχι μόνον συμπαράστασης, προς «ημετέρους» υποψηφίους του ΔΕΠ, αλλά και κρούσης κατά των υποψηφίων αντιπάλων.

4. Αποτέλεσμα αυτών των κρούσεων ήταν το χτίσιμο με τούβλα και σοβάδες των πρυτανικών γραφείων…

Ας ελπίσουμε ότι εδώ θα πέσει επιτέλους οριστικά η μαύρη αυλαία αυτού του εφιαλτικού χρονικού.