Οι εμπρηστές των κοινωνικών δικτύων

Όσο η φωτιά καίει την Εύβοια και άλλες περιοχές της χώρας, οι εμπρηστικές διαθέσεις κάποιων στα κοινωνικά δίκτυα προκαλούν μία δυσάρεστη αίσθηση. Ανώνυμοι κι επώνυμοι αστέρες των «μέσων» αυτών, επιχειρούν συγκρίσεις και παραλληλισμούς που κάποιες φορές σοκάρουν. Κατά βάση λόγω της ανοησίας τους, της απουσίας κάθε συναίσθησης και επαφής με την πραγματικότητα και εν τέλει λόγω της ακατανόητης εμμονής και υστεροβουλίας τους.

Διαβάζει κανείς διάφορα απίθανα.

Όπως ότι τώρα θα πρέπει να καταλάβει η σημερινή κυβέρνηση ότι δεν χωρούν μικροπολιτικά παιχνίδια με την καταστροφή. Η απορία είναι συντριπτική.

Πώς τολμά κάποιος να γράψει κάτι τέτοιο, υποστηρίζοντας ακόμη και σήμερα ότι έναν χρόνο νωρίτερα ήταν ωραία καλά όλα αυτά που είδαν τα μάτια μας και άκουσαν τα αυτιά μας; Δεν ήταν μικροπολιτική πρόκληση η παράσταση εκείνη, η γνωστή με τα Καναντέρ και τα λοιπά, όσο καίγονταν ή μάλλον ενώ είχαν καεί 100 και πλέον άνθρωποι σε ένα προάστιο της Αθήνας;

Διαβάζει κανείς και τα λεγόμενα υπευθύνων υποτίθεται ανθρώπων, οι οποίοι σπεύδουν να κάνουν αντιπολίτευση χωρίς λόγο και αφορμή, λησμονώντας (;) ότι είναι καλύτερο να σιωπάς κάποιες φορές. Ειδικώς αν έχεις στην πλάτη σου 100 και πλέον θανάτους.

Διαβάζει κάποιος κι αμήχανες κριτικές για τον σημερινό Πρωθυπουργό, ο οποίος δεν διέκοψε τις διακοπές του εγκαίρως. Ενώ τις διέκοψε. Και ενώ ο προκάτοχός του κάνει τις δικές του ανενόχλητος στο εξωτερικό.

Σε ένα διαφορετικό πεδίο, παρακολουθεί κανείς έναν καταιγισμό ψευδών και συκοφαντιών για πρόσωπα τα οποία αναλαμβάνουν δημόσιες θέσεις (βλ. ΕΡΤ) και απορεί με το θράσος εκείνων που μιλούν. Εκείνων που έκαναν το χάλι κακονικότητα.

Η παράλληλη αυτή καταστροφή που εκτυλίσσεται στα κοινωνικά δίκτυα και δηλητηριάζει και την δημόσια συζήτηση πρέπει επιτέλους να σταματήσει.

Δεν θα είναι εύκολο, καθώς υπάρχουν ενδείξεις πως υπάρχει ακόμη κοινό. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν εμποτιστεί με το δηλητήριο και που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.

Υπάρχουν όμως και ενδείξεις πως υπάρχει και ένα άλλο κοινό. Αυτό που δεν ενδιαφέρεται πλέον για τέτοιου είδους ξεκατινιάσματα. Που ελπίζει να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου η πολιτική και η γενικότερη ασυναρτησία δεν θα είναι μία θλιβερή κανονικότητα.

Εκείνων που κοιτάζουν «την δουλειά τους» και δεν ασχολούνται εμμονικά με αυτόν που θεωρούν αντίπαλο.

Μπορεί και να είναι πιο εύκολο από ό,τι νομίζουμε να υπάρξει τελικά η ισορροπία…