Συγκλονίζει ο Γιώργος Νταλάρας για τον Μάνο Ελευθερίου: Βρίσκομαι ακόμη σε κατάσταση σοκ

«Βρίσκομαι ακόμη νομίζω σε κατάσταση σοκ. Ο θάνατος ενός αγαπημένου σου ανθρώπου σε αρρωσταίνει, εξομολογείται ο Γιώργος Νταλάρας , σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής για τον Μάνο Ελευθερίου, τονίζοντας ότι ήταν τόσο ξαφνικός ο θάνατός του που δεν πρόλαβε να τον αποχαιρετήσω.

Με αφορμή τις συναυλίες που θα δώσει ο σπουδαίος τραγουδιστής παρέα με τον Μίλτο Πασχαλίδη ως φόρο τιμής στη μνήμη και στο έργο του τόσο σημαντικού στιχουργού και λογοτέχνη που πέθανε ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι, ο Γιώργος Ντάλαρας στη συνέντευξή του, αναφέρει:

«Ξέρετε, όταν έχεις έναν άνθρωπο στη στενή παρέα σου δύσκολα αντιλαμβάνεσαι ποιος ακριβώς είναι και τι έχει κάνει. Μόλις νιώσεις το κρύο ξόρκι του θανάτου, τότε καταλαβαίνεις τι έχασες. Πριν πεθάνει τόσο ξαφνικά ο Μάνος, σχεδιάζαμε να ανεβάσουμε σε μορφή παράστασης τον «Νοητό Λύκο», ένα ποίημα-ποταμό, ένα από τα σημαντικότερα έργα του (σ.σ.: κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Καταλαβαίνει πολλά κανείς για εκείνον διαβάζοντάς το. Ο Μάνος σε εκείνη την παράσταση ήθελε να είναι παρών. Οχι ως θεατής, παρών επάνω στη σκηνή. Σκεφτήκαμε πάρα πολύ οι συντελεστές αν θα έπρεπε να προχωρήσουμε με το συγκεκριμένο εγχείρημα, ήταν μεγάλη η συναισθηματική φόρτιση, όμως τελικά το κάναμε. Το νιώθαμε λίγο σαν χρέος. Πέρασε λίγος καιρός ακόμη, είδα τη θλίψη που προκάλεσε στον καλλιτεχνικό χώρο ο θάνατός του και συνεχώς με βασάνιζε η σκέψη του τι θα κάναμε στη συνέχεια, διότι πιστεύω πως οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά όταν δεν τους θυμάσαι και δεν τιμάς τη μνήμη τους».

Ο Γιώργος Νταλάρας επισημαίνει ότι ο Μάνος Ελευθερίου «ήταν πάντα ενεργός και δημιουργικός, ποτέ αμέτοχος στα τεκταινόμενα. Μεγάλο πλήγμα η απώλειά του».

Ερωτηθείς σχετικά του τι λείπει περισσότερο, ο Γιώργος Νταλάρας περιγράφει: «Πρώτα-πρώτα μου λείπει η παρέα του. Το να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πει: «Ελα από εδώ, έφτιαξα γλυκό κυδώνι». Τα μικρά καθημερινά πράγματα που όταν τα χάνεις φτωχαίνει η ζωή σου. Για μένα αποτελούσε και μια πατρική φιγούρα. Ηταν πάντοτε προστατευτικός απέναντί μου, μου έδινε συμβουλές. Μου έλεγε: «Μη μιλάς πολύ σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι τους λες». Ηταν τόσο ξαφνικός ο θάνατός του που δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετήσω. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτό το συναίσθημα, αλλά όσοι το έχουν νιώσει καταλαβαίνουν τι εννοώ».