Δυστυχώς επτωχεύσαμεν (ως συνήθως)!

«Eίναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια» λέει ένα τραγούδι που εάν δεν ήξερα πως είναι παλιό, θα υπέθετα ότι γράφτηκε προχθές το μεσημέρι με αφορμή το κάζο της Εθνικής ομάδας μπάσκετ!

Για το καινούργιο κάζο της, που δεν ξέρω κιόλας εάν θα είναι το τελευταίο…

Σίγουρα πάντως δεν είναι το πρώτο, αλλά φοβάμαι πως τηρουμένων των αναλογιών είναι το μεγαλύτερο: κάτι η παρουσία κοτζάμ MVP του ΝΒΑ, κάτι η ποιότητα των παικτών, κάτι οι μεγάλες προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν, κάτι το σύνδρομο της στέρησης από το οποίο πάσχει το ελληνικό μπάσκετ εδώ και μια δεκαετία, μας είχαν κάνει όλους να πιστεύουμε, να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε…

Τζίφος όμως: τα όνειρα κατέληξαν σε εφιάλτες και στο τέλος της ημέρας -και μάλιστα μέρα μεσημέρι – αποδείχθηκε ότι για άλλη μια φορά βαυκαλιζόμασταν!

Δέκα χαμένα χρόνια, λοιπόν: από το 2009 που η Εθνική ανέβηκε για τελευταία φορά σε ένα βάθρο μέχρι τώρα…

Δέκα χρόνια χωρίς μετάλλιο, δέκα χρόνια στην απέξω, δέκα χρόνια με προσδοκίες που διαψεύσθηκαν, δέκα χρόνια με εφιάλτες και ανεκπλήρωτα απωθημένα, δέκα χρόνια γεμάτα από πομφόλυγες…

Τολμώ να παραφράσω τον συχωρεμένο τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, διότι από εκείνο το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου του 2009 στο Spodek του Κατοβίτσε μέχρι προχθές (και μέχρι ένας Θεός ξέρει για πόσο ακόμα) ζούμε κι εμείς τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας.

Καλός, μωρέ, είναι ο έρωτας, αλλά ύστερα από τόσες… χυλόπιτες γίνεται βάσανο και δεν υποφέρεται!

Οι ευθύνες για το φιάσκο ανήκουν σε όλους: στους παίκτες, στον προπονητή, στην ομοσπονδία και πάντως όχι στις συγκυρίες ή τάχα στον Θεό που μας μισεί!

Εχουμε καλούς παίκτες, ίσως καλύτερους από κάποιους που τράβηξαν κατά Ντογκουάν ή Σαγκάη μεριά και μας βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Αλλά τι να το κάνεις, διάβολε; Προχωρούν οι καλές ομάδες και στο τέλος της ημέρας αποδείχθηκε πως δεν ανήκουμε σε δαύτες…

Ολα τα υπόλοιπα είναι να ‘χαμε, να λέγαμε…