Π. Λαφαζάνης: Δύο προτεραιότητες για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς

Πρόταση για την επαναθεμελίωση της Αριστεράς και τη δημιουργία ενός πραγματικού προοδευτικού, αντισυστημικού μετώπου κατέθεσε ο Παναγ. Λαφαζάνης.

Την πρόταση αυτή ανέπτυξε στην Κεντρική Επιτροπή του «Αριστερού Ρεύματος» που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Κυριακή (15/9) και την οποία θέτει για διάλογο και γνώμες στο Ρεύμα και σε όλες τις αριστερές προοδευτικές δυνάμεις που κατανοούν την ανάγκη θεμελιακών αλλαγών στην αριστερή σκέψη και πρακτική.

Σύμφωνα με το iskra.gr, ο Παναγ. Λαφαζάνης με την πρότασή του τονίζει ότι δύο είναι σήμερα οι μεγάλες και επείγουσες προτεραιότητες για την αριστερά και το προοδευτικό κίνημα, προκειμένου να διαδραματίσουν τον αναντικατάστατο ρόλο τους για την εθνική ανεξαρτησία, τη διέξοδο, την ανόρθωση, την ανασυγκρότηση και αναγέννηση της χώρας μας.

Η πρώτη μεγάλη προτεραιότητα σήμερα τόνισε, όταν ένας ολόκληρος ιστορικός κύκλος της Αριστεράς στην πατρίδα μας και στην Ευρώπη έχει κλείσει, είναι η ριζική και εκ βάθρων επαναθεμελίωση της Αριστεράς σε όλους τους τομείς, θεωρητικό, πολιτικό, οργανωτικό προγραμματικό, μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων στιγμών της, όπως ο μεγάλος πατριωτικός και κοινωνικός ρόλος της στην εποποιία της Εθνικής μας Αντίστασης και των πιο ηρωικών και αγωνιστικών παραδόσεων της.

Η δεύτερη μεγάλη και συναφής προτεραιότητα είναι η διαμόρφωση στην χώρα μας με τη συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των αριστερών, ριζοσπαστικών, προοδευτικών, πατριωτικών, δημοκρατικών αντισυστημικών δυνάμεων ενός μεγάλου μετώπου με επιδίωξη την ιστορική ανατροπή για την ανεξαρτησία και την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση της χώρας μας.

Ο Παναγ. Λαφαζάνης υπογραμμίζει στην πρόταση του ότι το «Αριστερό Ρεύμα», βασική συνιστώσα σήμερα της ΛΑ.Ε, ένα Ρεύμα που από την ίδρυσή του το 1992 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Αριστερά και τον τόπο, μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά, μαζί με ευρύτερες ριζοσπαστικές πολιτικές και κυρίως κοινωνικές  και ανένταχτες δυνάμεις για να προωθηθεί τόσο η πρωτοβουλία της επαναθεμελίωσης της Αριστεράς με τη δημιουργία ενός νέου αριστερού φορέα, όσο και το ευρύτερο δυνατό Μέτωπο Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης. Ένα μέτωπο που θα έχει στο επίκεντρό του το μέγα και επίκαιρο αίτημα της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας ως θεμελιώδη προϋπόθεση ενός σύγχρονου μεταβατικού προγράμματος με προοδευτικό ανορθωτικό και ταξικό προσανατολισμό.

Τέλος ο Παναγ. Λαφαζάνης τονίζει ότι τόσο η επανιδρυτική προσπάθεια της Αριστεράς όσο και οι πρωτοβουλίες για ένα μεγάλο μέτωπο Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης δεν θα προχωρήσουν εν κενώ αλλά μέσα από μια μεγάλη αντεπίθεση ενάντια στον «ευρωενωσιακό ολοκληρωτισμό» και την «παγκοσμιοποίηση» που πνίγουν την χώρα και μια μεγάλη αντεπίθεση απέναντι σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, σε ένα ανούσιο συναινετικό δικομματισμό και συνολικά σε ένα κατεστημένο πολιτικό σύστημα που συμπληρώνεται με δύο κόμματα της Βουλής, εκ των οποίων το ένα αποτελεί υποκατάστατο του «Ποταμιού» και το άλλο «light» υποκατάστατο της «Χρυσής Αυγής».

ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Η ΕΚ ΒΑΘΡΩΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ:
ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΝΕΟΥ ΦΟΡΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
ΣΤΟ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΒΑΘΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
1.Για το Αριστερό Ρεύμα

Το «Αριστερό Ρεύμα» (Α.Ρ) έχει πίσω του, από την ίδρυση του το 1992 ως τάση στον τότε Συνασπισμό της Αριστεράς και της Πρόοδου,  μία μεγάλη, πλούσια και περιπετειώδη αγωνιστική διαδρομή με σημαντική συνεισφορά στην Αριστερά και τον τόπο, η οποία δεν έχει αποτιμηθεί ούτε έχει εκτιμηθεί στην πραγματική σημαντική της αξία.

Κορύφωση αυτής της διαδρομής υπήρξε η μεγάλη μάχη του ΑΡ στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για να αποτραπεί ένα τρίτο μνημόνιο και για να ακολουθήσει η πατρίδα μας ένα καινούριο προοδευτικό αντιμνημονιακό δρόμο εθνικής ανεξαρτησίας, την οποία έδωσε σχεδόν μόνο του ενάντια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς θεούς και δαίμονες, χωρίς καν την στήριξη και την αλληλεγγύη των αριστερών δυνάμεων.

Σήμερα, μετά τα οδυνηρά αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των εθνικών εκλογών αλλά και όχι μόνο αυτά, καλούμαστε ως Αριστερό Ρεύμα να σκεφθούμε σε βάθος και να δώσουμε με τόλμη μία πρώτη, τουλάχιστον, αρχική απάντηση στο εύλογο ερώτημα: Και τώρα τι ΚΑΝΟΥΜΕ;

2. Να αντλήσουμε διδάγματα από την ήττα

Ζούμε σε μία φάση ήττας της Αριστεράς και εδώ και στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Τα πρόσφατα ευρωεκλογικά αποτελέσματα για την Αριστερά υπήρξαν απογοητευτικά σε όλη την Ευρώπη. Η Αριστερά στην Ελλάδα σημείωσε στασιμότητα και υποχώρηση από τις ήδη μικρές δυνάμεις της τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές. Ως ΛΑ.Ε και ως Αριστερό Ρεύμα είχαμε ιδιαίτερα οδυνηρά αποτελέσματα.

Υπάρχουν ήττες στην πολιτική που αποβαίνουν καταστρεπτικές και διαλυτικές.

Υπάρχουν, επίσης, ήττες από τις οποίες οι πολιτικοί οργανισμοί που τις υπέστησαν αντί να εξάγουν προωθητικά συμπεράσματα για το μέλλον προχωρώντας σε μεγάλες αλλαγές, οδηγούνται στην αναδίπλωση με συνέπεια να υφίστανται κάτι χειρότερο από την διάλυση: να φυτοζωούν στο χρόνο ως πολιτικά «ζόμπι».

Υπάρχουν όμως και ήττες που διδάσκουν. Ήττες που μπορεί να γίνουν αφορμή για τολμηρά και σε βάθος συμπεράσματα και διδάγματα, ικανά να λειτουργήσουν αναδημιουργικά, όσο οδυνηρά και αν είναι αυτά τα συμπεράσματα και διδάγματα και όσο και αν «πονέσουν» πραγματικά και «ματώσουν» αυτούς που άμεσα τους αφορούν.

Μπορούμε ως Αριστερό Ρεύμα να κάνουμε αυτήν την τρίτη επιλογή αντί των δύο πρώτων ή «κολλημένοι» σε  παγιωμένες συνήθειες και ξεπερασμένα στερεότυπα δεν διαθέτουμε πλέον εσωτερικές δυνάμεις βαθιάς αυτοεξέτασης, αλλαγής και ανατροπής;

Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα πάνω στο οποίο θα κριθούμε το επόμενο διάστημα.

3. Έκλεισε ένας ιστορικός κύκλος της Αριστεράς
Όπως τόνισα και μετά τις ευρωεκλογές, με την ευκαιρία της παραίτησής μου από Γραμματέας της ΛΑ.Ε και του Α.Ρ, για την Αριστερά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο, έχει κλείσει ένας ολόκληρος ιστορικός κύκλος και αυτός ο ιστορικός κύκλος έχει κλείσει οριστικά, επί ποινή αφανισμού για όσες αριστερές δυνάμεις συνεχίζουν να κινούνται  στο εσωτερικό του και δεν τολμούν να βάλουν το δάκτυλο βαθιά στον τύπο των ήλων και να επιχειρήσουν ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα.

Ορισμένοι κακοπροαίρετοι έσπευσαν να με καταγγείλουν, ταυτίζοντάς το κλείσιμο και το τέλος ενός ολόκληρου κύκλου της Αριστεράς, που ανέφερα, με το τέλος της ίδιας της Αριστεράς.

Πράγματι, το τέλος της Αριστεράς τότε θα έλθει σίγουρα όσο συνεχίζονται οι ίδιες στερεότυπες αντιλήψεις και όσο υπάρχουν «αριστεροί» καλοθελητές που καταγγέλλουν τις καινούριες απόψεις με τέτοια μεγάλη ευκολία και με τόσο μεγάλη διαστρέβλωση, ένα σπορ που ανθεί στην Αριστερά και έχει προκαλέσει  οπισθοχωρήσεις και τραύματα έως και εγκλήματα.

Πρέπει να σκεφτούμε γιατί όλα τα νικηφόρα εγχειρήματα της Αριστεράς μετά από τις πρώτες αρχικές κατακτήσεις τους, έχαναν σταδιακά τη δυναμική τους, άρχιζαν το πισωγύρισμα και τελικά οδηγούντο σε ήττες και συχνά σε μελανές σελίδες, οι οποίες  αμαύρωναν τα προοδευτικά, δημοκρατικά και σοσιαλιστικά ιδεώδη.

Πρέπει να σκεφτούμε γιατί τα νικηφόρα προοδευτικά και σοσιαλιστικά εγχειρήματα δεν μπόρεσαν τελικά να δημιουργήσουν ένα κράτος δημοκρατικό, συμμετοχικό και παραγωγικό για το οποίο θα ήταν ξένα η γραφειοκρατία και ο συγκεντρωτισμός. Πρέπει να σκεφτούμε, επίσης, γιατί τα νικηφόρα προοδευτικά και σοσιαλιστικά εγχειρήματα  δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα βιώσιμο οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο καινοτόμο, παραγωγικό και αποδοτικό που θα είχε ευρεία εργατική λαϊκή στήριξη, αποδοχή και δυναμική για βαθείς  κοινωνικούς μετασχηματισμούς.

Πρέπει να σκεφτούμε γιατί η Αριστερά και τα ταξικά συνδικάτα δεν μπόρεσαν στην Ελλάδα και  διεθνώς να συγκρατήσουν, έστω, τις πιο θεμελιώδεις εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις μπροστά στη νεοφιλελεύθερη επέλαση του «ευρωπαϊσμού» και της «παγκοσμιοποίησης», «ευρωπαϊσμό» και «παγκοσμιοποίηση» που συχνά  αριστερές δυνάμεις υιοθετούσαν ή ανέχονταν στο όνομα ενός ψευτο-διεθνισμού και της καταπολέμησης, δήθεν, του εθνικισμού.

Τελευταίο πλήγμα για την Αριστερά υπήρξε η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ η οποία δυσφήμισε την Αριστερά όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη, ενώ αξιοποιήθηκε από τη δεξιά αντίδραση για την παλινόρθωση της στην Ελλάδα και την ενίσχυση της στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, χρεώνοντας την Αριστερά με αναξιοπιστία, αφερεγγυότητα, αδυναμία εφαρμογής εναλλακτικής πολιτικής και με προσχώρηση στα κατεστημένα νεοφιλελεύθερα δόγματα.

4. Επαναθεμελίωση της Αριστεράς
Η Αριστερά στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και διεθνώς, δεν μπορεί να αρκείται μόνο στις μεγάλες αγωνιστικές και ηρωικές παραδόσεις της και στην συνεισφορά της σε μεγάλες εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις του παρελθόντος. Η Αριστερά δυστυχώς,  αν συνεχίσει την πεπατημένη, ιδιαίτερα των τελευταίων δεκαετιών, δεν θα έχει κανένα μέλλον και θα αργοσβήνει.

Η Αριστερά της πατρίδας μας έχει απόλυτη ανάγκη να προχωρήσει, μέσα από τη συνέχιση των καλύτερων στιγμών της και των πιο ηρωικών παραδόσεών της, σε μία εκ βάθρων επαναθεμελίωση της στη βάση των σύγχρονων προκλήσεων. Των προκλήσεων και των αναγκών του 21ου αιώνα για μία Ελλάδα ανεξάρτητη στο δρόμο της ανασυγκρότησης, της ασφάλειας, της ανάπτυξης, της δικαιοσύνης και της αναζήτησης μέσα από αυτόν τον δρόμο του νέου νικηφόρου και βιώσιμου σοσιαλισμού του 21ου αιώνα.

Και όταν λέμε επαναθεμελίωση της Αριστεράς αυτό δεν είναι μία ρητορική εκφώνηση εντυπώσεων αλλά την εννοούμε σε βάθος και συνολικά. Όταν λέμε επαναθεμελίωση εννοούμε και μιλάμε για μία διαδικασία η οποία, όπως είπαμε, θα «πονέσει» και θα «ματώσει» τους αριστερούς και θα αποτελέσει μία νέα «επανάσταση» στις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους και στις πρακτικές της Αριστεράς.

Αυτή η επαναθεμελίωση, της οποίας  σε αυτό το κείμενο υπαινισσόμαστε  σε πολύ γενικές γραμμές μερικές από τις κατευθύνσεις της, αφορά όλους τους τομείς: την θεωρία μας, το πρόγραμμα μας, την στρατηγική μας, την κινηματική μας δράση, τις αντιλήψεις μας.

Η Αριστερά θα πρέπει να αλλάξει σε βάθος και να κάνει παρελθόν λογικές  στασιμότητας, ελιτίστικης αλαζονικής εφησύχασης, αυταρέσκειας, υποτίμησης και παντογνωσίας, επανάπαυσης, δογματικής αυτοεπανάληψης και φόβου μπροστά στις αλλαγές και το καινούργιο. Να αποκτήσει ευρύ και δημιουργικό πνεύμα, να πάρει ξανά την εθνική σκυτάλη στα χέρια της, την σκυτάλη της ηγεμονίας στις ιδέες, στις επιστήμες, στην παιδεία, στον πολιτισμό, στην πνευματική δημιουργία και τις αξίες. Να γίνει ξανά με σύγχρονους όρους πρωτοπορία  στην χώρα μας σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής, ώστε να καταστεί εκ νέου ελκυστική στα πιο δημιουργικά και ανήσυχα τμήματα της νεολαίας και στον πιο δημιουργικό κόσμο της εργασίας, της τέχνης, των γραμμάτων και της επιστήμης, που τα τελευταία χρόνια  όλο και περισσότερο απομακρύνεται από τους χώρους της Αριστεράς.

5. Να ανακαλύψουμε εκ νέου το κομμένο νήμα της Εαμικής παράδοσης για την εθνική, κοινωνική και ταξική απελευθέρωση
Ιδιαίτερα σε μία χώρα η οποία βιώνει μία νέας μορφής αποικιοποίηση και ένα νέο ολοκληρωτισμό και αντιμετωπίζει, ταυτόχρονα, άμεσες απειλές σε βάρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, ενώ την ίδια ώρα υπομένει την στρατιωτική κατοχή μεγάλου μέρους της εκ νέου απειλούμενης Κύπρου, η Αριστερά οφείλει να ξαναπιάσει σε νέες σύγχρονες βάσεις το κομμένο νήμα της μεγάλης πατριωτικής εργατικής και λαϊκής  Εαμικής  παράδοσης. Ένα νήμα του οποίου η μήτρα, το μεγάλο ΕΑΜ, έδωσε στην Αριστερά αίγλη, κύρος και βαθιές λαϊκές ρίζες, επηρρέασε και αναδιάταξε βαθιά την ελληνική κοινωνία στα χρόνια της κατοχής, διαμόρφωσε μια πλατιά εργατολαϊκή κοινωνική συμμαχία και ένα ευρύ πλειοψηφικό προοδευτικό εργατοαγροτολαϊκό ρεύμα από τις πόλεις έως  την ελληνική ύπαιθρο .

Δυστυχώς αυτό το Εαμικό αναγεννητικό ρεύμα ηττήθηκε και από ένα σημείο και πέρα υποβαθμίστηκε και εγκαταλείφθηκε από την Αριστερά , ενώ και το ίδιο το ΕΑΜ, έφτασε να θεωρηθεί  περίπου ως «λάθος» από μεγάλες αριστερές δυνάμεις είτε στο όνομα της έλλειψης, τάχα, ταξικού προσανατολισμού του Εαμικού μετώπου, είτε στο όνομα μιας μεταμοντέρνας μετα-εθνικότητας και υπέρβασης του εθνικού κράτους ή ακόμα υπό την έλξη και την γοητεία του δήθεν ευρωπαϊκού «διεθνισμού» ή του «διεθνισμού», τάχα, της «παγκοσμιοποίησης».

Η Αριστερά ως αυθεντική διεθνιστική δύναμη πρέπει να πάψει να αναφέρεται με ενοχές στον πατριωτισμό ή να θεωρεί ότι η χρήση του όρου και κυρίως η συνέπεια λόγων και έργων από την επίκληση του, αποτελεί ολίσθημα ή παρέκκλιση από τις αρχές της.

Ο κόσμος της Αριστεράς οφείλει να ανακαλύψει εκ νέου δύο μεγάλους αγωνιστές του κινήματος μας, την μεγάλη πνευματική προσωπικότητα του Δημ. Γληνού και την ηρωική μορφή του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη και να ξαναδιαβάσει το «τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» που έγραψε ο πρώτος και τον ιστορικό λόγο του δεύτερου, το 1945, αμέσως μετά την απελευθέρωση, στην Λαμία. Και τα δύο αυτά κείμενα βαθύτατα πατριωτικά, κοινωνικά  και ταξικά αλλά παραμελημένα και για πολλούς παρωχημένα και αναχρονιστικά, αποτελούν στην πραγματικότητα, σε μια περίοδο  δήθεν άνθισης του λεγόμενου «ευρωπαϊσμού» και της ψευδο-«παγκοσμιοποίησης»,  επίκαιρα σύμβολα εθνικού και κοινωνικού αγωνιστικού λόγου και οφείλουν ως τέτοια  να καταγραφούν μέσα στις μεγάλες παρακαταθήκες της σύγχρονης  στρατηγικής της Αριστεράς για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Και αναφέρομαι σε δήθεν επέλαση του «ευρωπαϊσμού και της «παγκοσμιοποίησης», διότι τόσο η Ε.Ε, μπροστά και στο φάσμα του Brexit, αντιμετωπίζει βαθιές αντιθέσεις, διαιρέσεις και αποσυνθετική κρίση και γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτική, ενώ την ίδια ώρα η αγοραία παγκοσμιοποίηση δέχεται βαριά πλήγματα και δεν έχει μέλλον, εν μέσω μεγάλων πολιτικο-οικονομικών αντιπαραθέσεων και μέτρων εμπορικού προστατευτισμού.

Ο γνήσιος δημοκρατικός προοδευτικός πατριωτισμός συνιστά σήμερα μορφή εκδήλωσης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και στην ουσία είναι απόλυτα συνυφασμένος με την προσπάθεια για διέξοδο από την κρίση, για την εθνική ανεξαρτησία, για την οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση, για την κοινωνική δικαιοσύνη ενάντια σε μια διαπλεκόμενη και παρασιτική ολιγαρχία, για την ασφάλεια και θωράκιση της χώρας μας.

6. Οι σύγχρονες προκλήσεις, η Αριστερά και το διακύβευμα της ανεξάρτητης Ελλάδας
Η περιοχή μας, η Ευρώπη και ο κόσμος έχουν αλλάξει εκ βάθρων, χωρίς η Αριστερά να μπορεί να παρακολουθήσει αυτές τις αλλαγές και να διαμορφώσει μία νέα στρατηγική (βλέπε Iskra: Ο παλιός κόσμος τελείωσε, ο νέος βαδίζει στο χείλος της αβύσσου). Η Δύση, διαιρεμένη και σε αντιπαράθεση, χάνει την παγκόσμια ηγεμονία. Η ευρωζώνη και η Ε.Ε βιώνουν μία διαλυτική κρίση με το Brexit να απειλεί τα θεμέλια τους και να γίνεται εξ αυτού του λόγου πεδίο βολής των Βρυξελλών και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Η Ανατολή  (Ρωσία, Κίνα, BRICS  κλπ) έχουν βγει δυναμικά στο προσκήνιο και στην πρώτη γραμμή. Η Μ. Ανατολή αλλάζει ριζικά, με τον αμερικανοϊσραηλινό άξονα να χάνει σε ισχύ και τον έλεγχο της περιοχής. Ελλάδα και Κύπρος τελούν υπό άμεσες απειλές, ενώ αμέριμνες  και με εξαρτημένες  και δορυφοροποιημένες εξουσίες προσπαθούν ματαίως να αναζητήσουν «προστασία» στην παρακμάζουσα και σε φθίνουσα πορεία Δύση.

Οι παλιοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί έχουν τελειώσει στο σύγχρονο κόσμο. Μεγάλες ανατροπές συντελούνται και εξελίσσονται και νέες συμμαχίες συγκροτούνται και συνεχώς εναλλάσσονται  με βάση και μοναδικό γνώμονα τα στενά ιδιοτελή ιμπεριαλιστικά συμφέροντα  μεγάλων χωρών. Το εθνικό κράτος όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί αλλά και αναβιώνει ο ρόλος του, ενώ μεγαλώνει η σημασία του για τη ζωή, τις κατακτήσεις και το μέλλον του κόσμου της εργασίας και των λαών.

Την ίδια ώρα συγκλονιστικές αλλαγές έχουν συντελεστεί στην παγκόσμια οικονομία, στην οικονομία της Ευρώπης και της χώρας μας με νέα φαινόμενα και μεγάλες αναδιατάξεις στην κοινωνία και τις κοινωνικές τάξεις. Οι αλλαγές αυτές επιβάλλουν στην Αριστερά να τις μελετήσει και κυρίως με βάση και αυτές να επιδιώξει μεγάλες αναπροσαρμογές στην θεωρία, την πολιτική και στην στρατηγική της, ιδιαίτερα σε μία χώρα σαν την Ελλάδα που έχει εξελιχθεί σε ιδιόμορφο προτεκτοράτο με μία εξωνημένη  και παραδομένη κατεστημένη πολιτική τάξη.

Η ίδια η υποχώρηση  των κατά περιόδους και ανά τον κόσμο σοσιαλιστικών εγχειρημάτων και η κατιούσα της Αριστεράς στον κόσμο και την χώρα μας επιβάλλει την επανεξέταση των θεωρητικών, πολιτικών και προγραμματικών εργαλείων μας.

Ο μαρξισμός  παραμένει και σήμερα η μεγάλη θεωρητική και ιδεολογική αφετηρία για την Αριστερά αλλά ενώπιον μας έχουμε τη μεγάλη πρόκληση να αναπτύξουμε και να πλουτίσουμε αυτή την θεωρία και να την φέρουμε στο ύψος των σημερινών περιστάσεων για την ερμηνεία και την αλλαγή των κοινωνιών και του σύγχρονου κόσμου, κάτι που πρώτος ο Μαρξ , αν ζούσε,  θα επιδίωκε χωρίς κανένα ενδοιασμό, μακριά από την αλαζονική εφησύχαση που επιδεικνύει η σημερινή Αριστερά.

Το κυριότερο, η Αριστερά χρειάζεται να επανεξετάσει σε βάθος την στρατηγική της στον οικονομικό τομέα με στόχο την διαμόρφωση ενός νέου οικονομικού προτύπου,  ικανού να συνδυάζει την καινοτομία, την συνεχή τεχνολογική ανανέωση, τα πρωτοπόρα ποιοτικά παραγωγικά χαρακτηριστικά  και  θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, με την βαθιά δημοκρατία την κοινωνική  συμμετοχή και δικαιοσύνη και την προστασία του περιβάλλοντος.

Κεντρικό ζήτημα ενός νέου οικονομικού υποδείγματος για την Αριστερά είναι  η επανεξέταση απ’ αυτήν του ρόλου του δημοσίου και της σχέσης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε μία οικονομική πορεία μετάβασης, τα οποία απεδείχθησαν η αχίλλειος πτέρνα για την Αριστερά και τα εγχειρήματά της.

Θέλουμε ένα πολύ διαφορετικό κράτος και δημόσιο τομέα τόσο σε σχέση με το βαθιά αντιπαραγωγικό  πελατειακό ελληνικό κράτος και το σημερινό δημόσιο, λάφυρο των εξουσιών και των ιδιωτικών συμφερόντων όσο και σε σχέση με τα γραφειοκρατικά και αποξενωμένα από τους λαούς κράτη όπως εξελίχθηκαν στις χώρες, για παράδειγμα, του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Χρειάζεται με τόλμη να «σπάσουμε αυγά» και στερεότυπα  ώστε να επεξεργαστούμε μία υλοποιήσιμη στρατηγική για ένα δημόσιο με λαϊκό προσανατολισμό και  συνεχή κοινωνικό έλεγχο. Για ένα δημόσιο υψηλής παραγωγικότητας, ουσιαστικής δημοκρατικής αξιοκρατικής αξιολόγησης και  διαρκούς επανεκπαίδευσης,  που θα είναι πρωτοπόρο στην καινοτομία και στη διαρκή  τεχνολογική αναβάθμιση, προσφέροντας ποιοτικές υπηρεσίες με το μικρότερο δυνατό κόστος  και  αποτελώντας καταλύτη μιάς νέας ανάπτυξης με βαθύ κοινωνικό προσανατολισμό.

Αν η σύνολη ελληνική Αριστερά στην διάρκεια της  Γερμανικής κατοχής είχε τις ίδιες αντιλήψεις με την Αριστερά που σιγά-σιγά πορεύτηκε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια,  στην στασιμότητα και το τέλμα, είναι βέβαιον ότι δεν θα είχαν βρεθεί η δημιουργική σκέψη και η τόλμη που προκάλεσε την αναγεννητική Εαμική εποποιΐα , η οποία έδωσε υπόσταση στην Αριστερά αλλά και στήριξε μέχρι τις μέρες μας την Ελλάδα.

Και σήμερα, λοιπόν, αντί η Αριστερά να κλίνει  σε όλες τις πτώσεις και συχνά ως φετίχ και με τον πιο δογματικό τρόπο τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, χρειάζεται τηρουμένων των αναλογιών  να βρει, σε περίοδο διεθνούς συντηρητικής ξηρασίας, την ίδια και μεγαλύτερη δύναμη, καθώς και το ίδιο καινοτόμο και δημιουργικό πνεύμα με εκείνο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, για να συλλάβει, να επεξεργαστεί και να αναδείξει το σύγχρονο και επίκαιρο διακύβευμα για τη σημερινή Ελλάδα, που έχει στην προμετωπίδα του το μέγα αίτημα των 200 περίπου χρόνων υπάρξης του ελληνικού κράτους, που γίνεται πιο επίκαιρο και απόλυτα αναγκαίο στους καιρούς μας, το αίτημα της Εθνικής και Κοινωνικής απελευθέρωσης ,το οποίο σήμερα τίθεται με όρους εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης της χώρας και του λαού μας.

Η Αριστερά χρειάζεται  σήμερα ένα σύγχρονο, καλά επεξεργασμένο και αξιόπιστο σχέδιο και μεταβατικό πρόγραμμα που θα ανοίξει τις διαδικασίες της εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής δικαιοσύνης, για μιά Ελλάδα που θα κατακτήσει την εθνική της κυριαρχία και ανεξαρτησία ως το απαραίτητο υπόβαθρο για μια νέα βαθιά δημοκρατική προοδευτική πορεία οικονομικής ανόρθωσης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, πλήρους απασχόλησης,  κοινωνικής δικαιοσύνης, προστασίας της ελληνικής φυσικής κληρονομιάς  και της πολιτιστικής μας παράδοσης.

Απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια ανεξάρτητη πορεία της χώρας προοδευτικής ανασυγκρότησης και διεξόδου από την κρίση, είναι η ρήξη με τον ευρωενωσιακό ολοκληρωτισμό, η ανάκτηση με νέους προοδευτικούς όρους της εθνικής νομισματικής και οικονομικοκοινωνικής πολιτικής, η αποδέσμευση από την Ε.Ε, η απαγκίστρωση από τον Ατλαντισμό και η άσκηση μιάς πολυδιάστατης πολιτικής διεθνών οικονομικών και πολιτικών σχέσεων με αιχμή, τη στρατηγική συνεργασία με την Ρωσία και τις άλλες χώρες των BRICS, στο πλαίσιο της προσπάθειας θετικών εποικοδομητικών σχέσεων προς όλες τις κατευθύνσεις, σε Δύση και Ανατολή, στη βάση του αμοιβαίου οφέλους και της αμοιβαίας επωφελούς συνεργασίας.

7. Πρωτοβουλία για ένα Ανοικτό Συνέδριο με στόχο ένα νέο φορέα επαναθεμελίωσης μιάς σύγχρονης Αριστεράς του 21ου αιώνα
Αυτό που χρειάζεται σήμερα η Αριστερά και ο τόπος είναι η ανάληψη μιάς διπλής πρωτοβουλίας.

Πρώτον: Πρωτοβουλία για ένα νέο φορέα επαναθεμελίωσης της Αριστεράς.

Δεύτερον: Πρωτοβουλία για την συσπείρωση των ευρύτερων δυνατών δημοκρατικών προοδευτικών αντιμνημονιακών- αντισυστημικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε ένα Μέτωπο Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης.

Η Λαϊκή Ενότητα ( ΛΑ.Ε),  παρά τα κρίσιμα λάθη, τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες της, παρουσίασε όλα τα προηγούμενα χρόνια μια μεγάλη και ιδιαίτερα δυναμική και αγωνιστική παρουσία στους κοινωνικούς αγώνες, τα κοινωνικά κινήματα και μέτωπα και σε καμιά περίπτωση δεν άξιζε να έχει αυτά τα οδυνηρά αποτελέσματα που σημείωσε στις εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουλίου.

Η Λαϊκή Ενότητα, πάντως, σήμερα για μια σειρά λόγους και κυρίως λόγω της πολιτικής ανομοιογένειας πρώτα απ’ όλα των συνιστωσών της (Αριστερό Ρεύμα, ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ, ΔΕΑ, ΑΚΕΠ κ.α), δεν μπορεί να αναλάβει να γίνει το όχημα της επαναθεμελίωσης και αντεπίθεσης της Αριστεράς με σύγχρονους όρους και στο πλαίσιο ενός ευρύτερου αριστερού προοδευτικού πατριωτικού πολιτικού και κοινωνικοταξικού μετώπου εθνικής ανεξαρτησίας, ανασυγκρότησης, κοινωνικής δικαιοσύνης και προάσπισης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Το Αριστερό Ρεύμα, επίσης, παρά τα διαφορετικά θετικά χαρακτηριστικά του και για άλλους λόγους σε σχέση με την ΛΑ.Ε, είναι δύσκολο και αυτό από τάση σε άλλα αριστερά σχήματα (ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ) και οργάνωση – συνιστώσα της ΛΑ.Ε να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη  που θα αναλάβει μόνο του μια τόσο μεγάλη και σύνθετη υπόθεση όπως αυτή της επαναθεμελίωσης της Αριστεράς.

Το Αριστερό Ρεύμα, παρά τα θετικά χαρακτηριστικά του και την δυσανάλογη με την μικρή δύναμη του συνεισφορά του στην Αριστερά και στον τόπο, δεν διαθέτει ούτε από άποψη μεγέθους ούτε από τη σκοπιά των θεωρητικών, επιστημονικών  προϋποθέσεων και άλλων παραμέτρων, τις απαραίτητες δυνατότητες για μια μεγάλη επανιδρυτική  προσπάθεια της Αριστεράς, ενώ γι’ αυτήν πρέπει να αξιοποιηθούν πλήθος δυνάμεων, κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο, που θα πλουτίσουν και θα δώσουν επικαιρότητα και σύγχρονο ριζοσπαστικό πνεύμα στην προσπάθεια.

Το Αριστερό Ρεύμα, όμως, αν δεν μπορεί να προχωρήσει μόνο του σε μια αναγεννητική πρωτοβουλία που θα αποσκοπεί στην επαναθεμελίωση της Αριστεράς στην χώρα μας, μέσα από τη συνέχεια των πιο μεγάλων στιγμών της και των ηρωικών αγωνιστικών παραδόσεών της, μπορεί να συμβάλλει καθοριστικότατα στην αριστερή επαναθεμελίωση με την εμπειρία, το ενωτικό του πνεύμα και την αγωνιστικότητά του στην προώθησή της.

Σε αυτήν την κατεύθυνση το Αριστερό Ρεύμα μπορεί να συμβάλλει με ένα μεγάλο ανοικτό προσκλητήριο σε όλη την Ελλάδα για την ισότιμη συνεύρεση των πιο πλατιών οργανωμένων και κυρίως ανένταχτων και αξιόπιστων αριστερών ριζοσπαστικών προοδευτικών επιστημονικών, καλλιτεχνικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων, δυνάμεων, επίσης, που πρωτοστατούν στον συνεπή συνδικαλισμό, σε κινήματα και κοινωνικούς χώρους και ειδικότερα δυνάμεων  της νεολαίας, που ενστερνίζονται το μέγα αίτημα μιάς ανεξάρτητης προοδευτικής δημοκρατικής Ελλάδας και της αναζήτησης μέσα από αυτήν την μεγάλη μάχη ενός νέου βιώσιμου, βαθιά δημοκρατικού, ανθρώπινου  και οικονομικά πρωτοπόρου και παραγωγικού σοσιαλισμού του 21ου αιώνα.

Σκοπός αυτής της συνεύρεσης και συνάντησης είναι η σύγκλιση και η συνεννόηση  όλων αυτών των δυνάμεων πάνω σε μια πλατφόρμα επαναθεμελίωσης της αριστερής θεωρητικής, προγραμματικής, στρατηγικής και οργανωτικής σκέψης και δράσης για τους παραπάνω στόχους και η κοινή πορεία προς ένα μεγάλο ανοικτό Συνέδριο ίδρυσης ενός νέου φορέα της Αριστεράς που με βάση τις αποφάσεις του, θα προχωρήσει σε βάθος την επαναθεμελιωτική προσπάθεια, βασισμένος στις καλύτερες εμπειρίες και παρακαταθήκες του διεθνούς και ιδιαίτερα του ελληνικού κινήματος.

8. Για ένα μέτωπο Εθνικής και κοινωνικοταξικής απελευθέρωσης
Η πορεία για ένα ανοικτό Συνέδριο με στόχο την ίδρυση ενός νέου φορέα επαναθεμελίωσης της Αριστεράς, οφείλει να είναι ταυτόχρονα και πορεία αντεπίθεσης της Αριστεράς.

Αντεπίθεσης πρώτον απέναντι σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική, σε ένα άγευστο, ανούσιο και βαθιά συναινετικό δικομματισμό και σε ένα κατεστημένο πολιτικό σύστημα που συμπληρώνεται με δύο μικρότερα κόμματα της Βουλής, εκ των οποίων το ένα αποτελεί  ένα είδος υποκατάστατου του Ποταμιού και το άλλο “light” υποκατάστατο της Χρυσής Αυγής.

Αντεπίθεσης δεύτερον και κυριότερο, για τη συγκρότηση ενός όσο το δυνατόν ευρύτερου μετώπου όλων, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς, των  πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που από θέσεις Αριστεράς και από θέσεις δημοκρατικές, προοδευτικές, πατριωτικές και ανατρεπτικές αμφισβητούν, πέρα από άλλες διαφορές, το σύστημα της υποτέλειας, της λιτότητας και της ολιγαρχικής εκμετάλλευσης του λαού και καταλήστευσης της χώρας.

Για ένα τέτοιο μεγάλο μέτωπο Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης η πιο δημιουργική πηγή έμπνευσης δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από τη μεγάλη ΕΑΜ-ική κληρονομιά, ώστε στις σύγχρονες συνθήκες και με σύγχρονους όρους να δημιουργηθεί εκ νέου ένα ισχυρό ηγεμονικό εργατολαϊκό ρεύμα που θα επιχειρούσε να συνενώσει κάτω από τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης και με τα σημερινά ταξικά αιτήματα τους τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας και τον πληβειακό πληθυσμό, με τα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα των πόλεων και την μικρή και μεσαία αγροτιά της υπαίθρου σε μια νικηφόρα προοπτική.

Tο Αριστερό Ρεύμα δεν πρέπει να προχωρήσει τώρα και βεβιασμένα σε Συνέδριο, για το οποίο άλλωστε δεν υπάρχουν οργανωτικές και σειρά άλλες προϋποθέσεις για την επιτυχή υλοποίηση του. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η ίδρυση και ενός άλλου κόμματος στο χώρο της Αριστεράς, το οποίο όσο και να διαφέρει από τα άλλα, θα δώσει την εντύπωση άλλης μιάς περιχαράκωσης και κίνησης για τη διανομή ανύπαρκτων στην ουσία ρόλων και θέσεων.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα το Αριστερό Ρεύμα είναι ανασύνταξη και πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να συσπειρώσουν και να παρακινήσουν όσους έχουν σήμερα αναφορά στο Ρεύμα.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα το Α.Ρ είναι εξωστρεφείς κινήσεις που θα αγγίζουν τις αγωνίες και τις χορδές όλου του αριστερού προοδευτικού δημοκρατικού κόσμου, που νοιώθει απογοητευμένος και αναζητά στηρίγματα, ελπίδα και αισιοδοξία για ένα καινούργιο ξεκίνημα.

Μιά τέτοια κίνηση και πρωτοβουλία που είναι ώριμη και ανταποκρίνεται σε ριζοσπαστικές αναζητήσεις και λαϊκές ανάγκες είναι η συμβολή του Α.Ρ στην προσπάθεια επαναθεμελίωσης της Αριστεράς του 21ου αιώνα και στη συγκρότηση του πιο πλατιού Μετώπου για την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία, την ανασυγκρότηση της χώρας και την βελτίωση της θέσης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό που θα μπορούσε, ίσως, να βοηθήσει σε αυτή την φάση θα ήταν μια ανοικτή Συνδιάσκεψη του Αριστερού Ρεύματος με τη συμμετοχή όλων όσων ενδιαφέρονται και θέλουν να έχουν αναφορά στο Ρεύμα με βασικούς στόχους  την αποτίμηση της πορείας του, την συζήτηση και την λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων και κατευθύνσεων για να συμβάλλει στην συγκρότηση ενός νέου φορέα επαναθεμελίωσης και αντεπίθεσης της Αριστεράς.