Η Γκρέτα ενοχλεί πλέον περισσότερο απ’ ό,τι ευαισθητοποιεί

Η παρουσία της 16χρονης Γκρέτα Τούνμπεργκ στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ είναι μέχρι στιγμής το γεγονός με την μεγαλύτερη δημοσιότητα από τα όσα εκτυλίσσονται στην Νέα Υόρκη.

Τα κοινωνικά δίκτυα σχεδόν μονοθεματικά προβάλλουν την παρέμβασή της και τις δηλώσεις της, στις οποίες εκφράζει θυμό, αγωνία, αποτροπιασμό και περιφρόνηση για τους ηγέτες του κόσμου. Στο τέλος τους μαλώνει κιόλας, μιλώντας δήθεν εκ μέρους δισεκατομμυρίων εφήβων ανά τον κόσμο.

Αν καθίσει κάποιος και ακούσει τα όσα λέει αυτό το 16χρονο κορίτσι, μπορεί και να νιώσει κάπως άβολα. Όχι επειδή λέει κάτι το συγκλονιστικό. Κατά βάση επειδή λέει με ενοχλητική επιτήδευση και προσποιητό θυμό διάφορα τετριμμένα πράγματα για το περιβάλλον. Μπορεί ο τρόπος της να οφείλεται στο σύνδρομο Ασπεργκερ με το οποίο έχει διαγνωστεί, αλλά δεν μπορεί και να είναι σαφές αν αυτό ισχύει στο απόλυτο.

Όχι ότι δεν υπάρχει ζήτημα με το περιβάλλον ή ότι δεν πρέπει να ληφθούν μέτρα, να αλλάξουν προτεραιότητες, να επανασχεδιαστούν πολιτικές, να επενδυθούν ποσά για την περιβαλλοντική προστασία.

Όμως όποιος έχει θεωρήσει ότι αυτό το 16χρονο κορίτσι είναι η καλύτερη δυνατή παρουσία για την διαφήμιση της στροφής στην οικολογία, κάπου έχει κάνει κάποιο λάθος.

Σε επίπεδο δημοσιότητας μπορεί η καμπάνια να έχει επιτύχει, υπό την έννοια ότι συγκέντρωσε μεγάλο ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Σε επίπεδο ουσίας, η παρουσία της Γκρέτα τείνει πλέον να λειτουργήσει αρνητικά.

Ο θυμός της και η αίσθησή της ότι μιλάει επί ίσοις όροις με τους ηγέτες του κόσμου, πολύ σύντομα δεν θα γοητεύουν και δεν θα συγκινούν ιδιαιτέρως.

Ήταν μέχρις ενός σημείου μία καλά σχεδιασμένη μιντιτακή καταιγίδα. Όμως αρχίζει να ξεστρατίζει.

Ποιο είναι το ζήτημα; Πολύ απλά ότι η Γκρέτα δεν λέει κάτι καινούργιο και ότι δυστυχώς πλέον μιλάμε για εκείνην περισσότερο από ό,τι για το πρόβλημα.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο σκοπός έχει επιτευχθεί. Ο ιδιότυπος ακτιβισμός της έχει ευαισθητοποιήσει εκατομμύρια πολίτες και εφήβους σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίοι κατά τα φαινόμενα κάθε Παρασκευή θα αφήνουν πλέον τα σχολεία και θα διαδηλώνουν για το κλίμα…

Το θέμα είναι πλέον τι θα κάνουν οι κυβερνήσεις. Θα το δούμε.

Από το σημείο αυτό κι έπειτα, πολλοί θα πρέπει να σκεφτούν ποια θα είναι η συνέχεια. Θα γίνουν ακόλουθοι της Γκρέτα; Θα υπακούν τυφλά στις οικολογικές διαταγές της; Θα υιοθετήσουν το ανάλογο θυμωμένο και οργισμένο στιλ; Θα αναγορεύσουν την Γκρέτα σε πολιτικό πρόσωπο;

Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι τίποτε από όλα αυτά δεν είναι καινούργιο. Το οικολογικό κίνημα αναπτύχθηκε και γιγάντωσε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Στην Γερμανία οι Πράσινοι κυβέρνησαν επί οκτώ χρόνια με τους Σοσιαλδημοκράτες και στην περίοδο αυτή βασίζεται εν πολλοίς η οικονομική ανάπτυξη των επομένων ετών. Ο Αλ Γκορ ασχολήθηκε με το θέμα στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να βαφτεί πράσινος, είναι της μόδας και είναι μία διέξοδος. Και ας υπάρχει μία ιδιαίτερη προτίμηση στα κότερα, αντί για τα ιστιοπλοϊκά όπως αυτό της Γκρέτα…

Η οργισμένη οικολογική διαμαρτυρία της νεαρής Σουηδής είναι σε κάθε περίπτωση ένα από τα ενδιαφέροντα συμπτώματα της εποχής.

Προσφέρεται για την τροφοδοσία των κοινωνικών δικτύων και υπό αυτήν την έννοια για την μετάδοση του μηνύματος.

Έχει όμως αρχίσει να ενοχλεί περισσότερο απ’ ό,τι ευαισθητοποιεί.