Ήταν η εταιρεία που όρισε αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «πακέτο διακοπών». Ήδη από τον… 19ο αιώνα.

Είχε εκατομμύρια πελάτες στον κόσμο και στην Ελλάδα.

Είχε τεράστιες εισπράξεις.

Είχε τεράστιας αξίας περιουσιακά στοιχεία.

Και όμως χρεοκόπησε.

Και χρεοκόπησε με όρους «ξαφνικού θανάτου».

Με αποτέλεσμα ένας τεράστιος αριθμός πελατών να βρεθούν στον αέρα και να χρειάζονται ειδικοί διακανονισμοί για να επιστρέψουν και την ίδια ώρα οι ξενοδόχοι σε αρκετές χώρες όπως και στη δική μας απλώς μετρούν την απώλεια.

Όμως, την ίδια ώρα έρχονται στο προσκήνιο και οι πληροφορίες.

Και εντυπωσιάζεσαι από τρόπο που λαμβάνονταν επιχειρηματικές αποφάσεις.

Την έλλειψη πρόνοιας για να μην φτάσει η επιχείρηση στη χρεοκοπία.

Τον κυνισμό των διαφόρων fund που στοιχημάτισαν στην χρεοκοπία για να βγάλουν τεράστια ποσά από την ενεργοποίηση των ασφάλιστρων κινδύνου.

Την ίδια ώρα τα στελέχη της επιχείρησης απλώς φρόντιζαν να παίρνουν κάθε χρόνο μπόνους εκατομμυρίων ως ανταμοιβή για τις καταστροφικές επιλογές που έκαναν.

Αυτή η κατάσταση δεν περιορίζεται σε εταιρείες όπως η Thomas Cook.

Έχουμε μπει στην εποχή του καπιταλισμού των golden boys.

Δηλαδή,ενός καπιταλισμού όπου φιλόδοξα στελέχη διαχειρίζονται οικονομικούς γίγαντες, αντιμετωπίζουν τα πάντα ως απλούς οικονομικούς δείκτες, θεωρούν τα ατομικά τους μπόνους πιο σημαντικά από τις θέσεις εργασίας που διακυβεύονται από τις επιλογές τους και που ακόμη κι οδηγούν μια επιχείρηση σε χρεοκοπία, μετά απλώς εκμεταλλεύονται το «χρυσό αλεξίπτωτο» που έχουν στο συμβόλαιό τους, παίρνουν την αποζημίωση και μεταπηδούν σε κάποια άλλη επιχείρηση.

Κάποτε οι καπιταλιστές, ακόμη και οι πιο κυνικοί και στυγνοί εκμεταλλευτές, είχαν μια αντίληψη ότι χτίζουν κάτι, μια επιχείρηση, ένα προϊόν, μια επένδυση.

Ότι τα κέρδη τους σημαίνουν και μια ευθύνη.

Ότι πρέπει να δίνουν μάχη για να κρατήσουν ζωντανή την επιχείρησή τους.

Ότι κάπως λογοδοτούν στην κοινωνία.

Αντίθετα, τα golden boys (και girls ενίοτε) αντιμετωπίζουν τα πάντα, είτε μιλάμε για τα οικονομικά των επιχειρήσεων, είτε για τις θέσεις εργασίας, είτε για τους μισθούς, απλώς και μόνο σαν πίστες σε ένα βιντεοπαιχνίδι.

Αν τα πάνε καλά, τότε ανεβαίνουν πίστα και παίρνουν και ένα μπόνους.

Εάν δεν τα πάνε καλά, ήταν απλώς ένα «παιχνίδι» και δεν χάλασε ο κόσμος, αυτοί κερδισμένοι είναι και πάλι.

Μόνο που η οικονομία δεν είναι νούμερα.

Είναι άνθρωποι.

Είναι ζωές.

Είναι σπίτια.

Είναι θέσεις εργασίας.

Είναι μισθοί για να πληρώνονται δόσεις για τα δάνεια, δίδακτρα, έξοδα στο σούπερ – μάρκετ.
Και αυτοί οι άνθρωποι κάποιες φορές δεν αντέχουν άλλο τον κυνισμό των golden boys και εξεγείρονται.

Headlines