Ελξη για ζωή χωρίς σταθερά_

Είναι νέοι, με όλη τη ζωή μπροστά τους και δεν δείχνουν να πτοούνται από την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και της ψυχολογικής φθοράς των καιρών μας. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να γίνουν ηθοποιοί, να εργαστούν στο θέατρο – αν και ο όρος εργασία στο ελληνικό θέατρο δεν δείχνει να αφορά την πλειονότητα των επαγγελματιών, πόσω μάλλον τους πάρα πολύ νέους.

Αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους πειράζει. Ζουν περισσότερο μια περιπέτεια αλλά τη ζουν με όλη τους την ψυχή!

Είναι πολλοί, πάρα πολλοί και καμιά φορά με παράπονο σκέφτομαι αν στ’ αλήθεια μπορούν να βρουν όλοι τους μια θέση σ’ αυτόν τον δύσκολο χώρο στον οποίο επέλεξαν να βρεθούν. Αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορώ να μη θαυμάσω το κουράγιο και την επιμονή τους, αυτό το «παιχνίδι» με την αμφιβολία διαρκείας, την αγωνία, στην ψυχοφθόρα διαδικασία του οποίου δέχονται, χωρίς δεύτερη σκέψη, να βάλουν τον εαυτό τους.

Θέλει σθένος για να το κάνεις.

Ανάμεσα στους δεκάδες αυτούς μικρούς θιάσους αποτελούμενους από νέους ανθρώπους που καταθέτουν καθημερινά την ψυχή τους και μοιάζουν ικανοποιημένοι με αυτό που κάνουν θα σταθώ σε μια ομάδα για την οποία θα πω δυο λόγια χωρίς να είμαι ειδικός στο θέατρο. Περισσότερο από ένστικτο γράφω αυτό το κείμενο, γιατί το θέμα εδώ δεν είναι τελικά το θέατρο, είναι το πάθος. Για το πάθος, οι πάντες μπορούν να μιλήσουν.

Πρόκειται για πέντε νέους, εφετινούς αποφοίτους της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, οι οποίοι συστήνονται ως Ομάδα Sacra και από χθες στο Γκάζι παρουσιάζουν την παράσταση «Ξέπλυνες το αλάτι από πάνω σου;» (Θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, Ιάκχου 19).

Διαβάζω ότι η παράσταση που που σκηνοθέτησε ο Vassilis Awad υπακούει στους κανόνες του Devised Theater, ότι είναι εμπνευσμένη από το φιλοσοφικό δοκίμιο του Επίκτητου «Η Ελευθερία» και ότι στόχο έχει την έκθεση μιας σειράς ερωτημάτων που λίγο ως πολύ μας αφορούν όλους. Π.χ.: «Υπάρχει ένας ελεύθερος εαυτός που αντιστέκεται στα μοτίβα της κοινωνικής συμπεριφοράς;». «Υπάρχει εαυτός που δεν είναι δέσμιος μιας ιδέας, ενός κοινωνικού προτάγματος, μιας ψεύτικης ηθικής;».

Βλέποντας την ανακοίνωση της παράστασης σκέφτηκα ν’ απευθυνθώ σε ένα από τα παιδιά που συμμετέχουν σ’ αυτήν και να ρωτήσω γιατί μέσα σε όλη αυτή την αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει το επάγγελμα του ηθοποιού (πόσω μάλλον για τους νέους και σε μια χώρα όπως η Ελλάδα) τελικά το επέλεξε;

Ο κλήρος έπεσε στη Φαίη Μινωπέτρου – Κασιμάτη (που πρωταγωνιστεί δίπλα στους Χριστίνα Βλάχου, Χρήστο Καραβέβα, Ελένη Σιδηροκαστρίτη και Γιώργο Χρόνη), η οποία μου απάντησε ως εξής: «Παρότι τελείωσα Κλινική Ψυχολογία και έκανα και μεταπτυχιακό, και παρότι τη θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα επιστήμη, επέλεξα αρχικώς αυτό το επάγγελμα διότι συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να έχει μία σταθερά η ζωή μου και ότι αυτή η αβεβαιότητα και η συνεχής αλλαγή περιβάλλοντος με τροφοδοτεί, με κρατάει ενεργή και με κάνει να νιώθω δημιουργική».

Για τη Φαίη «κάθε μέρα είναι στοίχημα, συνέχεια περνάω εξετάσεις και συνεχώς πρέπει να δίνω το 100% μου και να αποδεικνύω ότι είμαι καλή γιατί αλλιώς θα επιλέξουν μία άλλη». Το ενδιαφέρον είναι ότι εκ των υστέρων παρατηρεί ότι και τα δύο επαγγέλματα που επέλεξε εξυπηρετούν την ίδια ανάγκη. «Θέλω να βοηθήσω και με αυτόν τον τρόπο να αισθανθώ ότι παράγω έργο που θα επηρεάσει και θα αφήσει κάτι σε κάποιον, που θα τον κινητοποιήσει να αφήσει πίσω το πρόβλημα του».

Ομως δεν είναι μόνον αυτό. Στις πρόβες με μία νέα ομάδα που φέρει τόσες ευθύνες και έχει μία δημιουργική και ευφάνταστη απειρία, η Φαίη συνειδητοποίησε την πραγματική καλλιτεχνική της ανησυχία. «Συνέχεια αναρωτιέμαι αν έχουμε κάτι να πούμε, αν θέτουμε ερωτήματα και αν θα πάμε ένα βήμα παραπέρα το μυαλό και την ψυχοσύνθεση του θεατή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο άγχος μου. Εχω την ανάγκη να κάνω τέχνη, να μετακινήσω με κάποιον τρόπο αυτόν που θα αφιερώσει χρόνο και χρήματα για να δει την παράσταση και όχι απλά να διασκεδάσει, να ψυχαγωγηθεί και να γελάσει, κάτι που συνειδητοποίησα ότι ως ομάδα λόγω της καλής επικοινωνίας μας το πετυχαίνουμε εύκολα».

Δεν είναι λίγοι όσοι βρίσκονται στη θέση της Φαίης, είναι πάρα πολλοί και με αυτές τις γραμμές απευθύνομαι σε όλους. Συνεχίστε να κάνετε την προσπάθειά σας. Συνεχίστε τον αγώνα. Ακολουθήστε την καρδιά σας. Η φωνή της καρδιάς είναι η μόνη που αξίζει θυσίες.