Οταν οι συμφωνίες δεν πρέπει να τηρούνται

Τη φράση «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται» την ακούσαμε χιλιάδες φορές από τα στόματα των ευρωπαίων δανειστών της Ελλάδας στα χρόνια της πτώχευσης. Ακόμα και όταν είχε έρθει πια η στιγμή που συνοδευόταν από τη ρητή παραδοχή τους ότι οι εν λόγω συμφωνίες είχαν ολέθρια λάθη και αποτελέσματα για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Ακόμα και όταν, επίσης ρητά, κορυφαίοι παράγοντες των δανειστών, όπως ο Ντεϊσελμπλούμ, έλεγαν ταυτόχρονα ότι οι συμφωνίες αυτές κατέστρεψαν τελικά τη χώρα προς όφελος μεγάλων τραπεζών της ΕΕ. Ή όταν η Κριστίν Λαγκάρντ αποδομούσε η ίδια την πολιτική των δανειστών, ενώ ήταν φανατική πρωταγωνίστριά της! Ομως, ό,τι κι αν έγινε, «πρέπει να τηρούνται» παρέμεινε και εξακολουθεί να παραμένει κυρίαρχο.

Ασφαλώς θα συμβεί όταν οι «διαπραγματεύσεις» γίνονται με εκπροσώπους μιας πτωχευμένης χώρας. Με τους ίδιους να είναι συνήθως εξίσου «πτωχευμένοι» με εκείνη και να μην μπορούν, έντρομοι μπροστά στην τρόικα, να υπερασπιστούν ορισμένες στοιχειώδεις διαστάσεις της υπόθεσης. Οταν όμως οι συμφωνίες γίνονται με την Τουρκία, έστω κι αν δεν ανήκει στη λεγόμενη «ενωμένη» Ευρώπη, και μάλιστα με την Τουρκία του Ερντογάν, τότε όλα αυτά ασφαλώς και δεν ισχύουν. Τότε τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Εκεί δεν έχει αστειάκια και εξυπνάδες από τους φοβισμένους πλέον Ευρωπαίους. Ο Ερντογάν δεν παίζει. Και η ευρωπαϊκή θεσμική υποκρισία φτάνει στο απόγειό της.

Τις τελευταίες ημέρες ο γερμανικός Τύπος έχει γεμίσει με πληροφορίες που προέρχονται από τη γερμανική κυβέρνηση και τις Βρυξέλλες ότι η ΕΕ είναι έτοιμη να μεταβάλει, υπέρ της Τουρκίας, τους όρους της διαβόητης συμφωνίας για το Μεταναστευτικό.

Συμφωνία που ακόμα και αυτή δεν εφαρμόστηκε πραγματικά ποτέ. Δεν χρειάστηκε παρά ο Ερντογάν να ανοίξει λίγο την «κάνουλα» και να βουλιάξει εκ νέου μέσα σε ώρες τα ελληνικά νησιά υποδοχής. Δεν χρειάστηκε παρά να απειλήσει ότι θα συνεχίσει σε αυτήν την κατεύθυνση και θα γεμίσει την Ευρώπη με εκατομμύρια, όπως είπε, μετανάστες, ώστε να σκορπίσει τον τρόμο. Και να πάρει χωρίς δεύτερη κουβέντα εκείνα που απαίτησε, επιβάλλοντας μονομερείς ουσιαστικά αλλαγές στη συμφωνία, που ήδη η ΕΕ την έχει πληρώσει χρυσάφι χωρίς αποτέλεσμα και θα την πληρώσει ακόμα περισσότερο.

Οι Βρυξέλλες, αφού πρώτα αποδέχονται τα τετελεσμένα, μετά σφυρίζουν αδιάφορα, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ούτε λεονταρισμοί, ούτε απειλές, ούτε τίποτα από τα γνωστά εδώ. Φυσικά, ούτε καν να σκεφτούν τι άλλες λύσεις θα μπορούσαν να υπάρξουν για να ξεφύγει η Ευρώπη από τη διαρκή ομηρεία της Τουρκίας. Αυτές θα προϋπέθεταν πραγματικά κοινή και πραγματική αποφασιστική πολιτική που ούτε υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει.

Κανείς δεν τολμά να ενοχλήσει την Αγκυρα και, ακόμα περισσότερο, δεν θέλει, την ίδια στιγμή, να ακούει για σοβαρό σχέδιο στοιχειωδώς δίκαιης κατανομής των μεταναστών μεταξύ των κρατών-μελών. Οσο για γνήσια πολιτική με σκοπό να ανασχεθούν οι εισροές στις χώρες υποδοχής, ιδίως πλέον στην Ελλάδα, ούτε σκέψη. Ας τα βγάλει πέρα μόνη της, ας γεμίσει με τα κύματα της ανθρώπινης τραγωδίας, δικό της πρόβλημα. Εντελώς. Πιο πέρα να μην πάνε. Αυτή είναι σήμερα η Ευρώπη. Και γι’ αυτό δεν έχει μέλλον.