Το έγκλημα της Μόριας, το μίσος των ακραίων και η ντροπή της Ελλάδας

Τα όσα συνέβησαν στη Μόρια το απόγευμα της Κυριακής ήταν το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας.

Το έλεγαν όλοι εδώ και πολλούς μήνες. Το ήξεραν οι κάτοικοι του νησιού, το υποψιάζονταν οι ΜΚΟ, οι «αλληλέγγυοι», οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στη δομή… φιλοξενίας.

Φιλοξενία, η ελληνική λέξη που μαζί με το φιλότιμο έχουν κατακτήσει τον κόσμο.

Υπάρχει όμως φιλοξενία και φιλότιμο στην περίπτωση της Μόριας;

Ή μήπως υπάρχει υποκρισία, αδιαφορία και μια απάνθρωπη αντιμετώπιση ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;

Μήπως τελικά κάποιοι με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους ρίχνουν νερό στο μύλο των ακροδεξιών, ρατσιστών που έχουν κατοικοεδρεύουν κατά κύριο λόγο στα social media και σπέρνουν το μίσος;

Αλλά όχι μόνο των ανώνυμων ελληναράδων που θέλουν φωτιά και τσεκούρι κατά των μεταναστών και των προσφύγων. Αλλά και των επωνύμων, μεγαλοπολιτικών και μεγαλοδημοσιογράφων που τώρα βλέπουν «εισβολή» στην Ελλάδα, ότι η… πατρίδα μας είναι υπό κατοχή.

Γιατί; Επειδή οι 50 χιλιάδες «ξενόφερτοι» έγιναν 65 χιλιάδες και ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι δεν τους θέλουμε, να πάνε εκεί απ’ όπου ήρθαν, να πεθάνουν στο χιόνι και τη βροχή.

Σαν την τρίχα μέσα στο ζυμάρι, να τους πετάξουμε, να τους εξαφανίσουμε αν είναι δυνατόν.

Ετσι για να ζήσουμε μετά την «καθαρή», ελληνική, χριστιανική ζωούλα μας. Χωρίς τα μιάσματα, τους «μελαμψούς», τους αντίχριστους, τους πεινασμένους.

Ας δούμε την πραγματικότητα

Ας βάλουμε επιτέλους το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Ας δούμε το δάσος κι όχι το δέντρο κι ας καθίσουμε όλοι να αναρωτηθούμε που οδηγούμαστε.

Τα γεγονότα στη Μόρια άργησαν να γίνουν και δεν θα είναι τα μόνα. Όταν 12.000 ψυχές συνωστίζονται σε μερικά στρέμματα τι περιμένεις;

Εδώ σε χωριό με 1.000 κατοίκους και ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου. Στον προσφυγικό καταυλισμό δεν θα γίνει χάος; Δεν θα επικρατήσει πανικός, παραβατικότητα, εγκληματικότητα;

Ναι, αυτά που έγιναν την Κυριακή ανέδειξαν δύο – τρία στοιχεία για το πολιτικό σύστημα αλλά και για την Ευρώπη.

Το πρώτο είναι η διαχειριστική ανεπάρκεια της προηγούμενης κυβέρνησης. Σπαταλήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια, φαγώθηκαν κονδύλια γιατί;

Για να φτιαχτεί η ντροπή της Ελλάδας.

Για να στήσουμε ένα σύγχρονο… Νταχάου, όσο κι αν αυτή η λέξη είναι «ιερή» και με ιστορικό βάρος που δύσκολα αντέχεται.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μπορούσε να αποτρέψει να σχηματιστεί η Μόρια. Δεν τόλμησε να σπάσει αυγά, δεν τόλμησε να τα βάλει με τις τοπικές κοινωνίες που δεν ήθελαν την αναλογική μοιρασιά των προσφύγων και μεταναστών.

Κυρίως, όμως, με την δήθεν φιλομεταναστευτική πολιτική της δημιούργησε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση.

Από τα… θαλάσσια σύνορα που δεν υπάρχουν μέχρι τις δομές φιλοξενίας στις οποίες ζουν υπό άθλιες συνθήκες χιλιάδες ξένοι.

Η υπερβολή της ΝΔ

Το δεύτερο στοιχείο που αναδεικνύεται είναι το λάθος της Νέας Δημοκρατίας όταν ήταν αντιπολίτευση, να υπόσχεται μαγικές συνταγές στο μεταναστευτικό – προσφυγικό.

Όχι, δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια σε καμιά περίπτωση, και τώρα ως κυβέρνηση βλέπει το μάταιον της κριτικής της στην προηγούμενη κυβέρνηση.

Βεβαίως, έχει ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, και η ΝΔ όφειλε και οφείλει να βρίσκει λύσεις κι όχι να υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να υλοποιήσει.

Το τρίτο στοιχείο βεβαίως είναι η υποκρισία της Ευρώπης.

Εκφράζουν τη… λύπη τους για τα γεγονότα στη Μόρια, αλλά έχουν αφήσει την Ελλάδα μόνη της και ικετεύουν καθημερινά τον Ερντογάν να μην ανοίξει τις θύρες, πέφτοντας όλο και πιο βαθιά στην παγίδα που έχει στήσει στους Ευρωπαίους με τους συνεχείς εκβιασμούς.

Η Ευρώπη εμφανίζεται αδύναμη και ανίκανη να σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων. Ακόμη και μια διεθνής διάσκεψη για το προσφυγικό, ακόμη και μια πρωτοβουλία τερματισμού του πολέμου στη Συρία θα είχε αποτελέσματα.

Όμως, η Κομισιόν κοιμάται τον ύπνο του… γραφειοκρατικού της δικαίου.

Η Μόρια είναι εφιάλτης εκτός από ντροπή.

Και ξέρετε γιατί; Διότι οι περισσότεροι από εμάς φτύνουμε τον κόρφο μας μη τυχόν και μας κληρωθεί καμιά Μόρια κοντά μας.

Οσο πιο μακριά, όσο πιο πολύ κλείνουμε τα μάτια μας, όσο περισσότερο υποκρινόμαστε ότι μας νοιάζει, τόσο το καλύτερο.

Δικαιολογούμε έτσι και τον… ήσυχο ύπνο της συνείδησής μας.

Μιλάμε για ανθρώπους

Όμως, πρέπει να καταλάβουμε ένα και μόνο. Ότι μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Δεν έχουν ταμπέλες οι νεκροί και οι βασανισμένοι.

Η απανθρακωμένη μάνα δεν ήταν μετανάστρια ή πρόσφυγας. Ανθρωπος ήταν. Γυναίκα, μητέρα με όνειρα.

Εφυγε από κάποια φτωχή ή εμπόλεμη περιοχή, γλίτωσε στα νερά του Αιγαίου και βρήκε τραγικό θάνατο στη… φιλόξενη Ελλάδα.

Υπάρχουν προβοκάτσιες με τους πρόσφυγες; Ναι

Υπάρχει αδιαφορία και προσπάθεια να βάλουμε τους σκελετούς στο ντουλάπι μας; Ναι.

Υπάρχει βρόμικο παιχνίδι από την πλευρά της Τουρκίας; Βεβαίως.

Όμως, πρέπει να δούμε εμείς τι κάνουμε. Πώς αντιμετωπίζουμε με όρους ανθρωπισμού και χωρίς ταμπέλες το πρόβλημα.

Και κυρίως, ας απομονώσουμε τους ακραίους. Μην τους αφήσουμε να καλλιεργήσουν το μίσος στο έδαφος του φόβου.

Γιατί το χειρότερο απ’ όλα θα είναι να χάσουμε και την ψυχή μας.