Ο άχαστος είναι αδιόρθωτος…

Για όσους εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες: ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς δεν έχουν αλλάξει, όχι απλώς δεν πρόκειται να αλλάξουν, αλλά ούτε και θέλουν ούτε και μπορούν.

Εχουν απωθήσει τις πρόσφατες εκλογικές τους ήττες κάπου στο βάθος της μνήμης τους. Αλλωστε ο αρχηγός ήταν άχαστος…

Εξακολουθούν να κινούνται στι δικό τους παράλληλο σύμπαν, το οποίο έχουν ονομάσει «η σωστή πλευρά της Ιστορίας». Ο αρχηγός και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ποιος είναι στην πραγματικότητα ο δήθεν νεός τους εαυτός.

Είναι ο ίδιος με τον παλαιό. Μπορεί και χειρότερος. Είναι αδιόρθωτοι. Και αν κρίνει κάποιος από τα συμπτώματα της μετα-κυβερνητικής τους περιόδου, προκύπτει ένα ζήτημα.

Αντί να αναζητήσουν γιατί και πώς έχασαν, πιστεύουν ότι η ήττα ήταν ένα χτύπημα της μοίρας που δεν τους άξιζε και ότι κάποια στιγμή η αδικία θα αποκατασταθεί.

Αντί να αναγνωρίσουν λάθη και να γίνουν κάπως πιο συνετοί και εν τέλει να αποδειχθούν σοφότεροι από την εμπειρία της διακυβέρνησης, γίνονται θρασύτεροι, επιθετικοί, προπετείς και φαντασιώνονται πολιτικές μεταλλάξεις, οι οποίες τάχα θα συμβούν νομοτελειακά και μηχανιστικά και θα τους οδηγήσουν και πάλι στην δόξα.

Το ύφος και το περιεχόμενο της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα την Παρασκευή το μεσημέρι στην ΚΕ του κόμματος ήταν ενδεικτικό για όλα αυτά. Με ένα αίσθημα ανωτερότητας, ενδεικτικό της απόστασής του από την πραγματικότητα και την αυτογνωσία, επέλεξε να χλευάσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη για το ταξίδι του στην Αμερική. Ποιος; Εκείνος που εξέθετε την χώρα σχεδόν σε κάθε διεθνή παρουσία του.

Προξενείται στον ακροατή μία ντροπιαστική αίσθηση αμηχανίας, όταν ακούει τον κ. Τσίπρα να λέει αυτά:

«Ο κ. Μητσοτάκης στη Νέα Υόρκη μας υπενθύμισε: Οτι στο Μάτι είχαμε ένα ακραίο φαινόμενο και ότι η τραγωδία οφείλεται στη κλιματική αλλαγή. Οτι η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να τηρηθεί κατά γράμμα. Οτι το Προσφυγικό είναι μια ευρύτερη γεωπολιτική κρίση. Μας υπενθύμισε, ότι η Ελλάδα με τη συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους που πέτυχε το 2018, έχει πλέον ένα καθαρό διάδρομο δεκαετίας. Συγχαίρω τον “Μητσοτάκη Νέας Υόρκης”. Είπε αυτά που έπρεπε στη Νέα Υόρκη, αν ήθελε να τον λάβουν στα σοβαρά οι συνομιλητές του».

Λόγια ενός ανθρώπου που διακρίθηκε για τα νταηλίκια του έναντι των ξένων στα εσωτερικά ακροατήρια και ταυτοχρόνως αποδείχθηκε ο πλέον υπάκουος εκτελεστής της πολιτικής που του επέβαλαν.

Και γίνεται ακόμη χειρότερη η αίσθηση αυτή όταν ο κ. Τσίπρας εκστομίζει αυτά: «Ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται στις ΗΠΑ όπου ένας από τους βασικούς στόχους του ταξιδιού του ήταν η συνάντησή του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Οσον τον είδαμε εμείς τον Τραμπ, άλλο τόσο τον είδε και ο κ. Μητσοτάκης. Ενταξει δεν λέω, η αλήθεια είναι ότι περίμενε υπομονετικά -ίσως πάνω από μία ώρα- για να βγάλει μία φωτογραφία των 20 δευτερολέπτων μετά των συζύγων».

Λες και μιλάει ένας ηγέτης γαλαξιακού διαμετρήματος, ένας πρώην πλανητάρχης ή ένας βετεράνος της διακυβέρνησης…

Μιλάει όμως στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος που κατά βάθος δεν έχει συνειδητοποιήσει τι (του) έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Και που σήμερα πασχίζει να καμουφλάρει την πολιτική του ένδεια με προσχηματικά «ανοίγματα» του κόμματος και χτίζει με παλαιά υλικά από την κεταδάφιση του ΠαΣοΚ.

Εχει όμως ένα μεγάλο κενό να καλύψει όσο θα περιμένει να υποδεχθεί τα νέα μέλη στον «νέο ΣΥΡΙΖΑ».

Το κενό της πολιτικής του πρότασης.

Καλές οι ειρωνείες για τον Μητσοτάκη και τους «νεοφιλελεύθερους», αλλά πρέπει κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσει να λέει ο κ. Τσίπρας τους λόγους για τους οποίους κάποιος θα πρέπει να τον ξαναψηφίσει.

Και κυρίως, να πείσει.