Γιατί δεν μου άρεσε ο Γαβράς

Στην ταινία «Ενήλικοι στην αίθουσα» δευτερευόντως προκύπτει πως η μόνη διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και τον Βαρουφάκη είναι ότι μόνον ο ένας από τους δύο περπάτησε επί των υδάτων. Ο άλλος ίσως δεν προσπάθησε αρκετά.

Τόσο υποκειμενική είναι η ματιά του σκηνοθέτη / σεναριογράφου. Και πολύ καλά κάνει. Ο σκηνοθέτης δεν είναι ιστορικός, καλλιτέχνης είναι. Κι ως καλλιτέχνης θα κάνει ό,τι γουστάρει με το υλικό του. Πρώτον αυτό. Δεύτερον ο Κώστας Γαβράς είναι γίγας, μη συστηθούμε τώρα με τον άνθρωπο. Ομως και οι γίγαντες κάνουν μέτριες ταινίες. Και οι «Ενήλικοι στην αίθουσα» είναι ακριβώς αυτό: μια μέτρια ταινία.

Και είναι μέτρια γιατί, μετά το πρώτο 20λεπτο, στριφογυρνάς στην καρέκλα. Παύει να σε απασχολεί το θέμα: όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά γιατί δεν σε νοιάζει «τι θα γίνει παρακάτω». Τόσο απλά.

Μιλάμε, λοιπόν, αποκλειστικά και μόνον για την ταινία. Για τη μυθοπλασία, όχι για τις πολιτικοοικονομικές παραμέτρους της υπόθεσης. Μιλάμε για σινεμά. Για σενάριο και σκηνοθεσία. Για το δίωρο που παρακολουθήσαμε.

Ησσονος βαρύτητας – συγκριτικά με τον Γαβρά – σκηνοθέτες έχουν κάνει πολιτικοοικονομικά θρίλερ που σε κρατούν στην άκρη της καρέκλας. Η ταινία «Too big to fail» αφηγείται συναρπαστικά τα γεγονότα που ακολούθησαν την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ή το «The margin call», μια συναρπαστική καταγραφή της διεθνούς οικονομικής κρίσης στη Wall Street του 2007-8.

Για τον θεατή της ταινίας «Ενήλικοι στην αίθουσα» το coup de grâce έρχεται στο τέλος. Εκεί όπου ο «Τσίπρας» βρίσκεται αντιμέτωπος με το bizarre χορευτικό των «Δυνατών της Γης». Οι οποίοι τον περικυκλώνουν απειλητικά τύπου «Γυμνοί στον δρόμο», με τον Κούρκουλο στη μέση και τους γειτόνους γύρω γύρω όλοι.

Η μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά – κάτι μεταξύ syrtaki και souvlaki – σε προετοιμάζει για τη φάση που θα μπει η Αλίκη να χορέψει «Δημήτρη μου, μου το ‘κλεισες το σπίτι μου» με φόντο την πορεία Ειρήνης του 1963 του Μαραθώνα.

Ο Χρήστος Λούλης είναι έξοχος. Μα έξοχος. Σηκώνει την ταινία στην πλάτη του, αλλά είναι μόνος. Ο Χρήστος Τάρλοου υποδύεται με εντυπωσιακή ακρίβεια τον ρόλο του Τσακαλώτου, αλλά με βάση το σενάριο λίγα πράγματα έχει να κάνει και τα κάνει καλά. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης προσπαθεί, αλλά δεν έχει και τίποτα να παίξει. Ο ρόλος του εξαντλείται σε εκστατικά επιφωνήματα όταν μιλάει ο Γιάνης. Εχει το βλέμμα του πιστού κουταβιού – πολύ cute σε σκύλο, αλλά όχι σε πρωθυπουργό.

Εν ολίγοις, αυτό δεν είναι το «Ζ», αυτό δεν είναι το «Missing». Είναι οι «Ενήλικοι στην αίθουσα». Που αποδεικνύονται λίγοι.

Αποψή μου. Ταπεινή.