Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος παρουσιάζει τον «Γλάρο» του Τσέχοφ

Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος αναμετριέται για τρίτη φορά με τον Γλάρο του Άντον Τσέχοφ, ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου ρεπερτορίου κι ένα έργο-σημάδι για τον ίδιο τον σκηνοθέτη.

Έχοντας σκηνοθετήσει το έργο στο Εθνικό Θέατρο της Κραϊόβα το 2015, αλλά και το 2018 σε μια συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και του Θεσσαλικού Θεάτρου, επιστρέφει ξανά στο ίδιο κείμενο, που μιλά με χιούμορ και αδυσώπητη αλήθεια για μεγάλα θέματα της ζωής: τη ματαίωση των ονείρων, τη σταδιακή υποταγή σε κάθε λογής συμβιβασμούς, αλλά και την αντίσταση σε ό,τι μας βαλτώνει, σε ό,τι αποτελεί εμπόδιο στην αέναη αναζήτηση της ευτυχίας.

Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος μιλάει στο in.gr για την παράσταση «Ο γλάρος».

Τι πραγματεύεται το έργο;

Ο Γλάρος του Τσέχοφ είναι ένα έργο που μιλάει για την αγάπη και για το πως αυτή η αγάπη καταλήγει να γίνεται παγίδα που εγκλωβιζει τους ανθρώπους. Οι ήρωες του έργου είναι παγιδευμένοι μέσα στα συναισθήματα τους, όμως τους συναντάμε σε μια στιγμή που η ανάγκη τους για απόδραση είναι ζωτικής σημασίας.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Υπάρχουν δυο θέματα που διατρέχουν το έργο, το ένα είναι η τέχνη και πως αυτή εξελίσσεται. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις ματαιώσεις που βιώνουμε μέσα από τις σχέσεις μας.

Τι σας συγκινεί στο κείμενο;

Αυτό που περισσότερο από όλα με συγκινεί στο έργο είναι η ντροπή που νιώθουν ο ένας για τον άλλον. Η ντροπή που ο συγγενής τους είναι όπως είναι. Και, ίσως, η ντροπή για τον ίδιο τους τον εαυτό. Ντροπή που ο εαυτός δεν είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Θα απαντήσω με τα λόγια του Κώστια, “ …σκοπός δεν είναι να δείξουμε τη ζωή όπως είναι ή όπως θα έπρεπε να είναι, αλλά όπως
μας φανερονεται στα όνειρα.”

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Η παράσταση έχει μια αισιόδοξη οπτική. Οι άνθρωποι αυτοί, παρόλες τις παθογένειες τους,έχουν μια απόλυτη πίστη στη ζωή. Πιστεύουν στον άνθρωπο
και έχουν μια ενεργητική σχέση με το πρόβλημα τους.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Ξέρω πως δεν είναι συχνό, όμως αυτή είναι η χαρά όταν δουλεύεις ένα τόσο σπουδαίο κείμενο. Δεν υπάρχει μια αγαπημένη σκηνή αλλά ένα ολόκληρο έργο που κάθε μέρα στην πρόβα μου αποκαλύπτει κι ένα άλλο μέρος του εαυτού μου.