Με αφορμή τον Πέτρο μας

Η κατάρρευση ενός δημοσίου προσώπου σε ζωντανή σύνδεση. Η αναπαραγωγή της σκηνής από το Διαδίκτυο. Το… delivery της στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Εκείνο το «δεν αισθάνομαι καλά» που σπάει την τεχνολογική ουδετερότητα της κρυσταλλικής οθόνης και ακούγεται σαν να το ψιθυρίζει κάποιος δίπλα σου, στον καναπέ της συνάφειας των ανθρώπων. Η παραφιλολογία. Τα ηλεκτρονικά «περαστικά».

Η ηλεκτρονική κακοήθεια. Ο διαδικτυακός κατακερματισμός που αντί να διαιρεί, πολλαπλασιάζει το δέος απέναντι στο αναπάντεχο. Ολα αυτά συνέβησαν την περασμένη Τρίτη και τις επόμενες μέρες με αφορμή τον δικό μας Πέτρο Τατσόπουλο, τον Πέτρο της διπλανής σελίδας, τον Τατσόπουλο της συγγραφικής του γενιάς, τον πολιτικό που ασφυκτιά μέσα στις κομματικές συμβάσεις, που τον «στενεύουν» όπως φαίνεται να τον στενεύουν ακόμη και τα φαρδιά ρούχα αφού μια χαρακτηριστική, ασυνείδητη, κίνησή του είναι να τραβά τον γιακά του πουκαμίσου ή τη λαιμόκοψη της μπλούζας του σαν να θέλει να τα ξεχειλώσει.

Η προσωπική σχέση μας, μια γνωριμία που μας πηγαίνει πίσω, στο 1983 και στην ταινία του Απόστολου Δοξιάδη «Υπόγεια διαδρομή» όπου είχε γράψει το σενάριο, μια φιλία που καλλιεργήθηκε όχι τόσο από τη συναναστροφή αλλά από τις αναφορές στους κώδικες της γενιάς μας, το ότι μιλήσαμε εκτονωτικά στο τηλέφωνο δυο μέρες πριν από το περιστατικό εξαιτίας ενός κακεντρεχούς σχολίου που του είχε κάνει στο Facebook ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με έκαναν να αναλογιστώ πιο σφαιρικά αυτήν τη συνθήκη που έχει εγκαταστήσει στις συμπεριφορές μας ο ιντερνετικός συντονισμός. Από τις ευχές με καρδούλες που ποστάρουμε στα γενέθλια αγνώστων έως τη διάσπαση της είδησης που δίνει «τσιγκέλια» για να κρεμάσει ο καθένας μας την αποσπασματική άποψή του.

Αυτό πάλι; Ο επικοινωνιακός ψυχαναγκασμός να εκφράσουμε άποψη για το φόντο όταν η κεντρική εικόνα δεν επιδέχεται απόψεις; Τι ακριβώς είπε ο Βίτσας που καθόταν δίπλα στον Τατσόπουλο;

Πώς και γιατί το είπε; Τι εννοούσε; (Να τελειώσει την κουβέντα του εννοούσε και το εξέφρασε σαφώς ως απόφαση, όχι ως απαίτηση). Πόσες συνεντεύξεις έδωσε ο γιατρός που του έδωσε τις πρώτες βοήθειες στο στούντιο; Και από την άλλη, μια ανενδοίαστη εχθροπάθεια που ξερνά φαρμάκι και εμπάθεια για έναν άνθρωπο ενώ βρίσκεται στην εντατική – εξαιρετικά δυσάρεστη σύμπτωση το ότι η ανάπτυξη των σόσιαλ μίντια συνέπεσε στη χώρα μας με την έκρηξη του αντιμνημονιακού λόγου.

Λέμε ότι η επικοινωνία μέσω του Διαδικτύου έχει φέρει στην επιφάνεια τις παθογένειές μας. Δεν νομίζω ότι συμβαίνει ακριβώς αυτό. Πρόκειται για μια νέα πραγματικότητα στην οποία βαδίζουμε ψηλαφιστά αλλά με μεγάλο μπούγιο.

Συνωστιζόμαστε, σπρωχνόμαστε, πονάμε ενίοτε από τις αγκωνιές. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, με δυσάρεστες αφορμές όπως το περιστατικό με τον Πέτρο, φουντώνει και ένα κύμα εικονικής μεν αλλά όχι ασυνείδητης συμπαράστασης. «Το μόνο καλό σε αυτήν την περιπέτεια» όπως μου έλεγε χθες πολύ δικός του άνθρωπος. Το ακόμη καλύτερο είναι να γίνει – που θα γίνει – γρήγορα καλά ο Πέτρος διότι στις 9 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί το καινούργιο του βιβλίο.