Προφανώς απαιτείται προσοχή και προφανέστερα μία διαφορετική ανάγνωση στοιχείων και δεδομένων. Ο απόηχος της επίσκεψης Πομπέο στην Αθήνα και η επιφανειακή ικανοποίηση, καλύφθηκαν από την είδηση – ανακοίνωση – αναγγελία της τουρκικής εισβολής στην Συρία, με τις ευλογίες της αμερικανικής κυβέρνησης.

Συνέβη περίπου την ώρα που απογειωνόταν από την Αθήνα το αεροσκάφος του Αμερικανού ΥΠΕΞ.

Είναι άγνωστο αν πίσω από τα χαμόγελα και κατά την διάρκεια των συναντήσεών του με τον Κυρ. Μητσοτάκη ο κ. Πομπέο είχε ενημερώσει για τις αποφάσεις της αμερικανικής κυβέρνησης. Και λίγη σημασία έχει.

Αυτό που πρέπει να αξιολογηθεί μεταξύ των άλλων, είναι η εντυπωσιακής ακρίβειας διπλωματική γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών στις δημόσιες δηλώσεις του. Όσο και αν επιχειρήθηκε να ερμηνευθούν τα λεγόμενά του ως διαβεβαιώσεις για την παροχή αμερικανικής προστασίας στην Ελλάδα, οφείλει κανείς να έχει υπόψη, ότι σε αυτές δεν υπάρχει ούτε μία διατύπωση που να καταδικάζει την Τουρκία.

Φράσεις όπως «κανείς δεν θέλει να επιτρέψει τέτοια λάθη (σ.σ. τουρκικές γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ) και παρεξηγήσεις να οδηγήσουν σε κλιμάκωση. Γι’ αυτό όσον αφορά τη γεώτρηση των Τούρκων σε εκείνα τα μέρη, είπαμε ότι δεν γίνεται να καταφύγουμε στον Στρατό για να επιλυθεί αυτό», θα πρέπει να ερμηνευθούν πολύ διαφορετικά από ένα τράβηγμα του αφτιού του Ερντογάν.

Όπως και η άλλη φράση: «Να είστε βέβαιοι ότι θα δράσουμε με τρόπους ώστε να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε τις βασικές αξίες της κυριαρχίας ενός κράτους, τους κανόνες δικαίου και τους κανόνες προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας». Διαβεβαιώσεις τέτοιου τύπου έχουν υπάρξει από αμερικανικής πλευράς σε διάφορες περιπτώσεις στο παρελθόν. Ακόμη και το 1974…

Ο συνδυασμός των γεγονότων (και όχι των ερμηνειών) φανερώνουν δύο πολύ σημαντικά δεδομένα: α) η στρατηγική σχέση ΗΠΑ – Τουρκίας είναι πολύ στενή και πολύ σημαντική για να χαλάσει από κάποια καπρίτσια και β) η σχέση ΗΠΑ – Ελλάδος δεν μπορεί να υποκαταστήσει στο στρατιωτικό πεδίο την αντίστοιχη με την Τουρκία.

Η χώρα μας προφανώς και έχει μεγάλη γεωστρατηγική σημασία, έστω και αν αυτή δεν είναι μεγαλύτερη από της Τουρκίας. Και η αναβάθμιση της διμερούς αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – ΗΠΑ φαίνεται ότι σε πρώτη φάση σημαίνει μία εντονότερη αμερικανική παρουσία στην χώρα και τις στρατιωτικές υποδομές της, με άγνωστο μέχρι στιγμής αντάλλαγμα.

Κατά μία εκδοχή, όλα αυτά συνδυάζονται και με το φημολογούμενο αμερικανικό επενδυτικό ενδιαφέρον, το οποίο θα συμβάλλει στην οικονομική ανάκαμψη. Μένει να φανεί.

Πλην όμως, το γεγονός ότι στην Τουρκία απονέμεται ένας νέος ρόλος στην περιοχή, ενώ κατά τα φαινόμενα εγκαταλείπεται η «κουρδική στρατηγική» των ΗΠΑ, σημαίνει πολλά περισσότερα.

Πέραν αυτών, για μία ακόμη φορά αναζωπυρώνεται ένα πολεμικό μέτωπο στην Συρία. Είναι άγνωστο τι είδους ντόμινο θα προκαλέσει στην περιοχή. Είναι όμως και προβλέψιμο τι είδους άλλα προβλήματα μπορεί να προκαλέσει αυτή η εξέλιξη για την Ελλάδα.

Θα υπάρξει π.χ. νέο κύμα προσφυγικών ροών; Και πώς θα αντιμετωπιστεί;

Υπό αυτό το πρίσμα και εν αναμονή των εξελίξεων, απαιτείται μία ρεαλιστική προσέγγιση και αναγνώριση της πραγματικής θέσης και των πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας.

Μόνο έτσι είναι δυνατόν να σχεδιαστεί μία επωφελής εθνική στρατηγική δίχως αυταπάτες και πλάνες.

Headlines