Παρακολουθώ τη συζήτηση για τη ψήφο των αποδήμων.

Με έχει τρομάξει η μνησικακία που βλέπω και η καχυποψία.

Βλέπω διαρκώς υποτιμητικές αναφορές στους απόδημους.

Ότι είναι μακριά, ότι δεν μπορούν να έχουν άποψη, ότι τί θέλουν και ανακατεύονται.

Μόνο που ξεχνάμε το βασικό.

Μιλάμε για ανθρώπους που αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα.

Είτε τώρα, είτε παλαιότερα.

Δεν πήγαν σε άλλες χώρες ούτε γιατί ήταν αργόσχολοι, ούτε γιατί ήταν τυχοδιώκτες.

Ψωμί πήγαν να βγάλουν και να φτιάξουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια.

Αφήνοντας πίσω τη φτώχεια, την ανεργία, τις πολιτικές διώξεις παλαιότερα και τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» που σου έκοβαν κάθε προοπτική, αργότερα την Ελλάδα του 60% ανεργίας νέων.

Και πήγαν σε άλλα μέρη αλλά την Ελλάδα την κράτησαν στη καρδιά τους.

Και πίσω θέλουν να γυρίσουν πολύ και σπίτια φτιάχνουν στην Ελλάδα και περιουσία διατηρούν και λεφτά για το καμπαναριό και το σχολείο του χωριού δίνουν.

Και όταν χρειάστηκε και διαδηλώσεις έκαναν υπέρ της Ελλάδας και τις κυβερνήσεις που είναι στις χώρες τους πίεσαν να αλλάξουν στάση απέναντι στην Ελλάδα.

Την ευθύνη τους την ανέλαβαν απέναντι στην πατρίδα και χρειάζεται όντως να μπορούν να είναι κομμάτι της συλλογικής απόφασής της.

Προφανώς με όρους: ναι να είναι γραμμένοι στους καταλόγους, να έχουν μια οικονομική σχέση με την πατρίδα, να έχουν δείξει ότι αναφέρονται σε αυτή.

Αλλά να το δούμε θετικά, να το δούμε ως ανάγκη, να το δούμε ως κάτι που δεν θα «αλλοιώσει» το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά θα ενισχύσει τη χώρα.

Και επειδή το λένε ορισμένοι.

Όχι δεν είναι ανταγωνιστικό το να ψηφίζουν οι απόδημοι με την ανάγκη κάποια στιγμή να δώσουμε πολιτικά δικαιώματα σε όσους μετανάστες είναι εδώ πολλά χρόνια, όπως σωστά δώσαμε στα παιδιά μεταναστών.

Εγώ λέω να ψηφίζουν στις εκλογές όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αναγνωρίζουν τον τόπο αυτό ως πατρίδα.

Και αυτή την πατρίδα εγώ τη θέλω γενναιόδωρη και ανοιχτόκαρδη.

Όχι μίζερη και στενόκαρδη.

Headlines