Τουρκο-ΝΑΤοϊκό σφαγείο σε Αν. Μεσόγειο και Μ. Ανατολή

Όλοι οι Ευρωπαίοι δημοκράτες ήταν ανέκαθεν προσηλωμένοι στη δημιουργία α) Ευρωσυντάγματος που να διασφαλίζει την κατάργηση της ολιγαρχικής διάκρισης της Ευρώπης πολλαπλών ταχυτήτων και β) αμιγώς Ευρωπαϊκού Συστήματος Άμυνας Ασφάλειας και Ειρήνης.

Και οι δύο αυτοί στόχοι ναρκοθετήθηκαν όχι μόνον από το μιλιταριστικό- οικονομικό imperium ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, αλλά και εκ των ένδον. Από τα ισχυρά κέντρα αποφάσεων της ίδιας της ΕΕ (Γερμανία-Γαλλία-Ολλανδία κ.ά.). Και μόνον η σημερινή Γαλλία του Εμμανουέλ Μακρόν αφυπνίζεται. Έστω και με
μεγάλη καθυστέρηση, κρατώντας εμφανώς κάποιες αποστάσεις από τον σατράπη του «συμμαχικού» ΝΑΤΟ Γιενς Στόλτενμπεργκ.
Γνωστό το αποτέλεσμα αυτής της περιφρόνησης των ολιγαρχικών πολιτικών ιερατείων της ΕΕ, προς την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενότητας και ισότιμης προόδου και ανάπτυξης των 28 χωρών-μελών της: Η μετατροπή της Ανατολικής Μεσογείου και των παραθαλάσσιων χωριών της εγγύς και Μέσης Ανατολής σε Τουρκο-ΝΑΤΟϊκό σφαγείο.

Αποκορύφωμα αυτού του μηδενιστικού πολιτικού ξεπεσμού: Η μέχρι πρότινος, μια από τις τελευταίες άθικτες επάλξεις ειρήνης και ασφάλειας στην εν λόγω περιοχή, δηλαδή η Συρία, να κινδυνεύει να αφανιστεί με τις α λα Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα (αρχιπειρατή των Οθωμανών) φοβέρες αλλά και ληστρικές αιματοβαμμένες εξορμήσεις του θλιβερού νέο-σουλτάνου Ερντογάν, σε γειτονικές ξένες επικράτειες: Προφανώς, με στόχο την εθνοκάθαρση των Κούρδων της τουρκο-συριακής μεθορίου, που αποτελούν έναν από τους πυρήνες του σχεδιαζόμενου ανεξάρτητου και κυρίαρχου κουρδικού κράτους, ή ορθότερα ενός έθνους με συνολικό πληθυσμό περίπου 30.000.000 ψυχών
που, επαξίως διεκδικεί κρατική οντότητα στη διεθνή κοινωνία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, επιτέλους, ας ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο της ανατολικής Μεσογείου και ν’ αρχίσει να φυλάει τα νώτα της στα νοτιοανατολικά της θαλάσσια σύνορα με τα ισότιμα κράτη-μέλη της (Ελλάδα – Κύπρο), που είναι και σύνορα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Τουρκο-ΝΑΤοϊκές σατραπείες στα σπλάχνα της Ανατολικής Μεσογείου αποτελούν την αρχή ενός βαθμιαίου ξηλώματος της δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ενότητας. Ας μην έχουν λοιπόν, τόσο η ΕΕ, όσο και ο ΟΗΕ το διαλυτικό τέλος της Κοινωνίας των Εθνών (1945