Δεν ήταν έτοιμοι το ’15, θα είναι ποτέ στο μέλλον;

Κάτι σαν μανία αυτοκριτικής έχει ξεσπάσει στο ΣΥΡΙΖΑ και δεν αποκλείεται αυτό κάτι να σημαίνει.

Την μία λέει ο Βούτσης δεν ήμασταν έτοιμοι να κυβερνήσουμε και δεν έπρεπε να ρίξουμε τον Σαμαρά.

Ερχεται ο Κούλογλου και λέει ότι καλύτερα θα ήταν να πάμε με την τακτική του ώριμου φρούτου, θα είχαν κάνει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος την βρώμικη δουλειά και εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόμασταν καβάλα στ’ άλογο (και χωρίς μνημόνιο, σημειωτέον).

Και στο καπάκι, ο Τσακαλώτος λέει περίπου τα ίδια. Δεν υπήρχε εμπειρία, πολλά θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερα κλπ κλπ.

Εχει μία αξία αυτό το κύμα της αυτοκριτικής, έστω και κάπως διστακτικής. Κυρίως επειδή ο αρχηγός και οι μέντορές του (βλ. Φλαμπουράρης) δεν θέλουν να ακούν τίποτε για αυτοκριτική. Κατ’ εκείνους, είτε όλα ήταν καλά καμωμένα, είτε δεν υπάρχει σκέψη του δικού τους βεληνεκούς που να νομιμοποιείται να ασκήσει αυτοκριτική, είτε εν πάση περιπτώσει οι απαντήσεις είναι γνωστές και γιατί να το κουράζουμε: ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε επειδή οι πολίτες είναι αγνώμονες και επειδή τα μέσα και η διαπλοκή τους πολέμησαν.

Δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος πώς θα εξελιχθεί και αν θα συνεχιστεί αυτή η συζήτηση.

Εχει όμως μία σημασία όσο λέγονται αυτά, να αξιολογηθεί κάτι άλλο. Και αυτό είναι η πολιτική αυτογνωσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Λένε σήμερα ότι δεν είχαν εμπειρία και διάφορα άλλα τέτοια. Όμως ελλείψει εμπειρίας περιφέρονταν ανά την Ευρώπη και έκαναν τους μάγκες, οδήγησαν μία χώρα στην πτώχευση, έκλεισαν τις τράπεζες και φόρεσαν καπέλο στους Ελληνες ένα υπερμνημόνιο. Για να μην μιλήσουμε για την έλλειψη εμπειρίας που τους οδήγησε στο να αναζητήσουν βοήθειες από τους Παπαγγελόπουλους, τους Καμμένους και όλους τους άλλους που είχαν μία «εμπειρία» παραπάνω.

Ως προς αυτά έχει ένα ενδιαφέρον πώς παρακολουθούν αυτήν την συζήτηση οι νέες στελεχάρες του ΣΥΡΙΖΑ, που φιλοδοξούν να κάνουν δεύτερες πολιτικές καριέρες. Οι προερχόμενοι και προερχόμενες από το ΠαΣοΚ, σε κάθε εκδοχή του (παπανδρεϊκό, σημιτικό, μνημονιακό, αντιμνημονιακό, κρατικιστικό, «πατριωτικό», κλπ.), κάνουν σήμερα ότι δεν άκουσαν, δεν είδαν, δεν ήξεραν.

Πιθανώς να ακούν αυτές τις κουβέντες τώρα περί ελλιπούς εμπειρίας και να σκέφτονται αυτάρεσκα «ωραία, εμείς έχουμε την περισσότερη εμπειρία από όλους». Πλην όμως, η «εμπειρία» αυτή είναι που κατηγορείται από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι κατέστρεψε την χώρα, δεν είναι; Είναι κι αυτό ένα από τα χαριτωμένα.

Μπορεί να μοιάζει η νέα πολιτική περίοδος, έστω προς το παρόν, κάπως βαρετή και ξενέρωτη σε σχέση με την προηγούμενη, όπου κάθε μέρα είχαμε μία συριζαϊκή ή παρα-συριζαϊκή εξαλλότητα για να ασχολούμαστε.

Όμως αυτή η συζήτηση μπορεί να έχει ενδιαφέρουσα εξέλιξη, να σπάσει κάπως την πλήξη. ειδικά αν αναλογιστούμε ότι όσο και αν προσπαθούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, ένα πράγμα δεν μπορούν να αποφύγουν: το να περιαυτολογούν ασυστόλως, φανερώνοντας εμμονές και ιδεοληψίες.

Και έπειτα από όλα αυτά, θα έχει ενδιαφέρον η στιγμή όπου θα πρέπει να απαντηθεί ένα άλλο ερώτημα. Δεν θα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν έτοιμος να κυβερνήσει το 2015. Αλλά αν πρόκειται να είναι ποτέ έτοιμος στο μέλλον…