Ο Γιάννης Μόσχος μιλάει στο in.gr για την «Μέθοδο Γκρόνχολμ»

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί την Μέθοδο Γκρόνχολμ που επιστρέφει στην αθηναϊκή σκηνή 12 χρόνια (πρώτη παράσταση: 31 Ιανουαρίου 2008) μετά το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα.

Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά τη σεζόν 2007-2008 στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, γνωρίζοντας μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία (παίχτηκε για 6 σεζόν, Ιανουάριος  2008 – Ιούνιος 2013).

Οι συντελεστές του πρώτου ανεβάσματος αναβιώνουν την παράσταση, τιμώντας τη μνήμη του Διαγόρα Χρονόπουλου που έφυγε από τη ζωή το 2015.

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος  διατέλεσε αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1995-1997), καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1998-2001), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2001-2005) και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (2004-2014).

Ο Γιάννης Μόσχος, ο οποίος έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει το έργο μίλησε στο in.gr για την «Μέθοδο Γκρόνχολμ» και την σπουδαία παρακαταθήκη του Διαγόρα Χρονόπουλου.

Πως ξεκίνησε η ιδέα για την αναβίωση της παράστασης;

Από τους τρεις ηθοποιούς που ήταν και στην παλιά διανομή. Στην αρχή ήταν να τους σκηνοθετήσει ο Γιώργος Καραμίχος, ο οποίος ζει στην Αμερική. Τελικά άλλαξαν τα επαγγελματικά του σχέδια και πρότειναν σε εμένα. Ξεκίνησε λίγο ανάποδα η διαδικασία αλλά εν τέλει ήταν για καλό. Με ενδιέφερε πολύ η παράσταση και ήθελα να συνεργαστώ με τους συγκεκριμένους ηθοποιούς.

Είχες δει την παράσταση στο πρώτο ανέβασμά της;

Όχι δεν την είχα δει και τελικά καλύτερα. Δεν μπήκα καθόλου στη διαδικασία της αντιγραφής. Δεν θα το ήθελε και ο ίδιος ο Χρονόπουλος. Ήμαστε όμως πιστοί στο πνεύμα που είχε η παράσταση.

Με ποιο τρόπο προσέγγισες το έργο;

Μίλησα με ους τρεις ηθοποιούς, με τους συνεργάτες του Χρονόπουλου, το σκηνογράφο και το μουσικό. Προσπάθησα να καταλάβω τις σκηνοθετικές κατευθύνσεις του. Να πατήσω στα ίδια μονοπάτια. Επανερμηνεύοντας την παράσταση δημιουργικά και όχι αντιγράφοντας.

Ευτυχώς οι κατευθύνσεις που ακολούθησε ήταν αυτές που ήθελα και εγώ. Αν διαπίστωνα ότι δεν συμφωνούσα δεν θα μπορούσα να το κάνω.

Τι έχει αλλάξει στις εργασιακές σχέσεις από το 2008 μέχρι σήμερα;

Η πραγματικότητα του έργου είναι πια παραπάνω από ορατή. Τώρα δεν υποψιαζόμαστε την σκληρότητα, την ζούμε. Ήρθε η κρίση και οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βιώσει αυτά που διαπραγματεύεται το έργο. Έχουν αλλάξει τα πράγματα αλλά όχι προς το καλό.

Το έργο ασχολείται με τον τρόπο που οι εργοδότες μας βάζουν να λειτουργούμε ανταγωνιστικά. Δεν αφορά αυτό βέβαια τους πάντες αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της εργασιακής αγοράς οδηγεί σε πολύ σκληρές πρακτικές.

Τι θέση έχει το θέατρο σε αυτή την κρίση;

Το θέατρο συνομιλεί με την εποχή του. Υπάρχει σήμερα πολύ μεγάλη εκμετάλλευση. Για αυτό επιστρέφουν θεματολογίες που αντίστοιχα ζητήματα. Το θέατρο πάντα ακολουθεί. Όχι απαραίτητα φωτογραφικά. Δεν ακολουθεί με ρεαλιστικό τρόπο αλλά επιλέγει να φωτίσει κάτι άλλο πέρα από αυτό που ο θεατής βιώνει.