Καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός ωραίων πραγμάτων.
Η τέχνη έχει σκοπό να αποκαλύπτει την τέχνη και να κρύβει τον καλλιτέχνη.

Κριτικός είναι κείνος που μπορεί να μεταφράσει την εντύπωση που του κάνανε τα ωραία πράγματα σε μιαν άλλη μορφή ή σ’ ένα καινούριο υλικό.
Η υψηλότερη όπως και η κατώτερη μορφή κριτικής είναι ένας τρόπος αυτοβιογραφίας.
Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε όμορφα πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να ’ναι θελκτικοί. Αυτό είναι σφάλμα.
Εκείνοι που βρίσκουν όμορφα νοήματα σε όμορφα πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι. Γι’ αυτούς υπάρχει ελπίδα.
Εκλεκτοί είναι κείνοι που στα ωραία πράγματα βλέπουν μονάχα την Ομορφιά.
Δεν υπάρχει ηθικό ή ανήθικο βιβλίο.
Τα βιβλία είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα. Αυτό είναι όλο.
[…]
Η ηθική ζωή του ανθρώπου είναι ένα απ’ τα υλικά που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης, μα η ηθικότητα της τέχνης δεν είναι τίποτα άλλο απ’ την τέλεια χρήση ενός μέσου που δεν είναι τέλειο. Κανένας καλλιτέχνης δεν πασκίζει ν’ αποδείξει κάτι. Ακόμα και το αληθινό μπορεί ν’ αποδειχτεί.
Κανένας καλλιτέχνης δεν έχει ηθικές προκαταλήψεις. Η ηθική προκατάληψη είναι για τον καλλιτέχνη μια ασυγχώρητη επιτήδευση ύφους.
Ποτέ ένας καλλιτέχνης δεν είναι νοσηρός. Ο καλλιτέχνης μπορεί να εκφράσει το καθετί.
Η σκέψη και η γλώσσα είναι για τον καλλιτέχνη εργαλεία.
Η αρετή και η κακία είναι για τον καλλιτέχνη υλικά.
Απ’ την άποψη της μορφής, το πρότυπο όλων των τεχνών είναι η τέχνη της μουσικής.
Απ’ την άποψη του αισθήματος, πρότυπο είναι η τέχνη του ηθοποιού.
Κάθε τέχνη είναι ταυτόχρονα επιφάνεια και σύμβολο.
Αυτοί που πάνε να εισδύσουν κάτω απ’ την επιφάνεια, το κάνουν με προσωπική τους ευθύνη.
Αυτοί που διαβάζουν το σύμβολο, το κάνουν με προσωπική τους ευθύνη.
Στην πραγματικότητα, η τέχνη καθρεφτίζει το θεατή κι όχι τη ζωή.
Οι διχογνωμίες για ένα έργο τέχνης δείχνουν πως το έργο είναι νέο, πολυσύνθετο και ζωντανό.
Όταν οι κριτικοί διαφωνούν, σημαίνει πως ο καλλιτέχνης συμφωνεί με τον εαυτό του.
Μπορούμε να συγχωρέσουμε κάποιον που έκανε κάτι χρήσιμο, αρκεί να μην το θαυμάζει. Η μόνη δικαιολογία για τη δημιουργία ενός άχρηστου πράγματος είναι ότι αυτός που το ’κανε το θαυμάζει έντονα.
Κάθε τέχνη είναι εντελώς άχρηστη.

«Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι», εκδόσεις Γκοβόστη (μετάφραση Άρης Αλεξάνδρου)

Ο συγγραφέας και ποιητής Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Fingal O’Flahertie Wills Wilde) γεννήθηκε στο Δουβλίνο, στις 16 Οκτωβρίου 1854.

Σπούδασε στο Trinity College του Δουβλίνου (1871-1874) και φοίτησε στο Magdalen College της Οξφόρδης (1874-1878), όπου και άρχισε να διαμορφώνεται η ξεχωριστή και παράδοξη προσωπικότητά του.

Το 1881 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του Ουάιλντ, ο οποίος αργότερα, μετά το γάμο του με την Constance Lloyd (1884), με την οποία έμελλε να αποκτήσει δύο παιδιά, δημοσίευσε μια σειρά από παιδικά παραμύθια.

Το 1891 εκδόθηκε «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι», αλλά η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Ουάιλντ ήρθε με το θεατρικό έργο «Η Βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμηρ» (1892).

Ακολούθησαν άλλα τρία θεατρικά έργα: «Μια γυναίκα χωρίς σημασία», «Ένας ιδανικός σύζυγος» και «Τι σημασία έχει να είναι κανείς σοβαρός».

Το τέταρτο («Σαλώμη») δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1893.

Το 1895 ο Ουάιλντ καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα δύο ετών με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας.

Μέσα στη φυλακή γεννήθηκε το αριστούργημά του «De Profundis».

Μετά την αποφυλάκισή του, το 1897, ο Ουάιλντ εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι έως το θάνατό του, στις 30 Νοεμβρίου 1900.

Headlines