Studio 54: Κρυφές στιγμές από το κλαμπ θρύλο

Τιάντα τρεις μήνες. Ούτε χίλιες ημέρες. Ούτε καν τρία συμπληρωμένα χρόνια. Και όμως δεν υπάρχουν πολλά κλαμπ παγκοσμίως που σε (περίπου) 990 ημέρες κατόρθωσαν να γράψουν ιστορία. Παρόλο που το 2020 θα συμπληρωθούν 40 χρόνια από τότε που έκλεισε η πόρτα του. Ενδεχομένως μια τέτοια ιστορία σήμερα να μοιάζει αδιανόητη. Αλλά στα seventies όλα γίνονταν και όλα ήταν μαγικά. Οι παλαιοροκάδες ανά τον κόσμο μεγάλωσαν με το σύνθημα «Sex, drugs and rock ‘n’ roll». Οι περισσότεροι σαφώς δεν τα έκαναν και τα τρία μαζί. Και κυρίως ταυτοχρόνως. Στο Studio 54, όμως, στη Νέα Υόρκη, όχι μόνο έγιναν και τα τρία παραπάνω, αλλά και πολύ περισσότερα τα οποία ναι μεν δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά μπορούμε να τα φανταστούμε.

Το θρυλικό κλαμπ άνοιξε τις πύλες του τον Απρίλιο του 1977 από τους επιχειρηματίες Στιβ Ρoύμπελ και Ιαν Σάρτζερ. Επένδυσαν για το κλαμπ 400.000 δολάρια για την ανακαίνισή του. Τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της η αναπαλαιωμένη όπερα του 1927 έφερε κέρδη 7.000.000 εκατ. δολάρια. Με τον Ρούμπελ να δηλώνει με κομπασμό ότι μόνο η μαφία βγάζει περισσότερα λεφτά. Μια δήλωση που μάλλον που δεν του βγήκε σε καλό. Πριν φθάσουμε στο λουκέτο και με αφορμή την έκθεση-αφιέρωμα σε αυτόν τον ναό της ακολασίας που θα παρουσιάσει το 2020 το Μουσείο Μπρούκλιν, ας δούμε τι ακριβώς ήταν αυτή η ντισκοτέκ. Ατμόσφαιρα πάντοτε σεξουαλικά φορτισμένη, στρώματα διάσπαρτα παντού, αλλά και πριβέ χώροι, τα ναρκωτικά ελεύθερα, πολύς χορός και θαμώνες να προέρχονται τόσο από την ελίτ όσο και από την underground κουλτούρα της Νέας Υόρκης.

Αντι Γουόρχολ, Κάλβιν Κλάιν, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Νταϊάνα Ρος, Ρίτσαρντ Γκιρ, Τζακ Νίκολσον, Σιλβέστερ Σταλόνε, Παλόμα Πικάσο, Ντέμπι Χάρι και χιλιάδες άλλοι πέρασαν έστω και για ένα βράδυ από αυτό το πάρκο ψυχαγωγίας ενηλίκων. Με μότο «το κλειδί για ένα καλό πάρτι είναι να γεμίσεις το δωμάτιο με καλεσμένους πιο ενδιαφέροντες από εσένα». Γι’ αυτό και ο Στιβ Ρούμπελ ήταν πάντα στην πόρτα του κλαμπ. Και μιλάμε για πόρτα-βράχο στην οδό 254 West 54th του Μανχάταν. Και μέλος να ήσουν, αν δεν του άρεσες δεν περνούσες την ιερή είσοδο. Και η διαλογή σκληρή: «Εσείς περνάτε. Εσείς όχι, δεν μου αρέσει η φάτσα σας. Να πάτε να πλυθείτε».

Σε αυτούς τους 33 μήνες δεν υπήρξε διάσημος που να μην πέρασε την πόρτα του. Και κάποιοι άλλοι επί 33 μήνες παρακαλούσαν και δεν μπήκαν ποτέ. Στόχος της επιλογής ήταν να περνάνε μέσα διαφορετικές ομάδες ανθρώπων που θα μπορούσαν να διασκεδάσουν. Κάποτε μπήκε μια ομάδα φοιτητών από το Χάρβαρντ – πήγε στο Studio 54 για να διασκεδάσει. Μόλις εμφανίστηκαν με τα ακριβά τους κοστούμια και τις γραβάτες, πέρασαν αμέσως. Τις επόμενες ώρες οι μόνοι που περνούσαν την πόρτα της ντίσκο ήταν τρανσέξουαλ που, σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες, θα μπορούσαν να κάνουν παρέα στα παιδιά του Χάρβαρντ. Ο Αντι Γουόρχολ, καθημερινός θαμώνας του club, έλεγε ότι στην πόρτα εφαρμοζόταν δικτατορία, αλλά εντός του καταστήματος υπήρχε η απόλυτη δημοκρατία.

Οπως είναι αναμενόμενο, το αγαπημένο στέκι των celebrities ήταν και αγαπημένο στέκι των παπαράτσι, οι οποίοι στήνονταν με τις ώρες για να φωτογραφίσουν. Οποιος κατάφερνε να προσπελάσει το εμπόδιο της πόρτας γινόταν κοινωνός σε εμπειρία διασκέδασης. Αυτός είναι και ο λόγος που το Studio 54 είχε πάρει τον χαρακτηρισμό του μπαϊσέξουαλ club. Οπως έλεγε ο Ρούμπελ: «Δεν θέλω να γίνει ένας χώρος για ψωνιστήρι. Πρέπει να έρχονται εδώ για να διασκεδάσουν και όχι για να βρουν ερωτικό σύντροφο». Μόνο που και η διασκέδαση δεν ήταν απολύτως… φυσιολογική. Για παράδειγμα, η Μπιάνκα Τζάγκερ διέσχισε το club πάνω σε ένα λευκό άλογο στα 30ά της γενέθλια. Μια Πρωτοχρονιά οι ιδιοκτήτες έριξαν 4 τόνους χρυσόσκονη στους πελάτες για να ευχηθούν καλή χρονιά. Μάλιστα λέγεται ότι έβρισκες χρυσόσκονη στους τοίχους για μήνες ύστερα από εκείνη τη βραδιά. Τα μπαλκόνια του club ήταν γνωστά σημεία για one night stand μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων. Ενώ οι διάσημοι που ήθελαν να αποφύγουν τα βλέμματα μπορούσαν να απομονωθούν σε έναν ξεχωριστό χώρο με την ονομασία «Το δωμάτιο του Ρούμπελ».

Μόνο που όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Πολίτες και Αρχές έβαλαν στο μάτι το Studio 54. Τον Δεκέμβριο του 1979 η πόρτα δεν μπόρεσε να κρατήσει έξω από το club την Εφορία και εκείνη ανακάλυψε σακούλες με χρήματα που ήταν κρυμμένες στο κτίριο, όπως και ναρκωτικά. Οι δύο ιδιοκτήτες καταδικάστηκαν σε τριάμισι χρόνια φυλάκιση. Εμειναν μέσα 13 μήνες έπειτα από συμφωνία με την Εισαγγελία. Λίγο μετά το πούλησαν, άνοιξε και πάλι, αλλά πολλές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Και έτσι έγινε.

Εκθεση στο Μπρούκλιν

Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στο Μουσείο του Μπρούκλιν από τις 13 Μαρτίου έως τις 5 Ιουλίου 2020. Πρόκειται για την πρώτη έκθεση αποκλειστικά αφιερωμένη στην άνοδο και στην πτώση του. Περίπου 650 αντικείμενα αναμένεται να συμπεριληφθούν στην έκθεση που θα διερευνήσει το πρωτοποριακό ντιζάιν και τη λαμπερή αισθητική του club. Επίσης, θα εκτεθούν αυθεντικά σχέδια, σκίτσα και μακέτες που διασώθηκαν από μέλη του. Ο σχεδιασμός της έκθεσης θα είναι εμπνευσμένος από την ατμόσφαιρά του και κυρίως από τον φωτισμό του. Στην έκθεση περιγράφεται πώς το Studio 54 αναδύθηκε στη σκιά του πολέμου του Βιετνάμ και ενώ τα κινήματα για τα κοινωνικά δικαιώματα, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ και τα δικαιώματα των γυναικών κέρδιζαν έδαφος, οδηγώντας στην ανάγκη για την ύπαρξη ενός χώρου που οι άνθρωποι θα εκφράζονται ελεύθερα.

«Γιατί δεν βάζετε ένα πολυβόλο;»

Στιγμιότυπα από τα πάρτι και τους πρωταγωνιστές του Studio 54, όπως αποτυπώνονται στη συνέντευξη του Στιβ Ρούμπελ με τον Μπομπ Κολατσέλο, αρχισυντάκτη του «Interview», το 1977 (έχει δημοσιευτεί στις 30 Αυγούστου 1998 στο «Βήμα της Κυριακής»)

Κολατσέλο: Το είχες φανταστεί ποτέ πως θα συναντούσες όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται στην ντίσκο σου;

Ρούμπελ: Οχι, μου αρέσει όμως πάρα πολύ…

Κ.: Η Μπιάνκα, ο Μικ, ο Μπαρίσνικοφ, ο Ροντ Στιούαρτ…

Ρ.: Και πάει λέγοντας. Μου αρέσουν. Η διασκέδαση προέκυπτε πάντα από τα πρόσωπα και όχι από τα πράγματα. Αυτό θα γίνεται πάντοτε, ακόμη και αν δεν βγάζω φράγκο…

Κ.: Πώς λειτουργεί ο θεσμός των μελών;

Ρ.: Κοίταξε, μοιράζουμε κάρτες εισόδου, όλα όμως τελικά γίνονται με το… μάτι. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στέκομαι στην πόρτα. Οι άνθρωποι με ρωτάνε: «Γιατί ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και κάνεις εσύ τον πορτιέρη;». Μα αν αφήσω την πόρτα χωρίς τον δικό μου έλεγχο, ο κόσμος που θα μπει στην ντίσκο δεν θα είναι αυτός που εγώ θέλω. Υπάρχουν συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων στους οποίους δεν επιτρέπεται η είσοδος. Ερχονται και μου λένε: «Είμαι εκατομμυριούχος από την Αριζόνα». Μα δεν με ενδιαφέρει τι είναι καθένας, από τη στιγμή που δεν έχει πλάκα, που δεν είναι αποφασισμένος να διασκεδάσει.

Κ.: Κάποιες γυναίκες μού έχουν πει πως δεν επιτρέπεις την είσοδο σε κοπέλες που δεν συνοδεύονται.

Ρ.: Δεν θέλω να γίνει το Studio 54 ένας χώρος για ψωνιστήρι. Πρέπει να έρχονται εδώ για να διασκεδάσουν και όχι για να βρουν ερωτικό σύντροφο.

Κ.: Σε γενικές γραμμές, είναι ένα γκέι μπαρ;

Ρ: Είναι μπαϊσέξουαλ. Πολύ μπαϊσέξουαλ. Πολύ, πολύ, πολύ μπαϊσέξουαλ. Και αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο επιλέγουμε τους θαμώνες. Θέλουμε να είναι όλοι εμφανίσιμοι και να έχουν διάθεση να διασκεδάσουν.

Κ.: Μπορούμε να σε φωτογραφίσουμε τη Δευτέρα;

Ρ.: Κανένα πρόβλημα.

(Μπαίνει ο Κερκ Ντάγκλας).

Κ.: Κύριε Ντάγκλας, να σας συστήσω τον Στιβ Ρούμπελ του Studio 54.

Ρ.: Χθες το βράδυ μάς επισκεφθήκατε.

Ντάγκλας: Μου αρέσει ο χώρος σας.

Ρ.: Είχαμε ένα πάρτι πιο νωρίς και είχα γυρίσει στο σπίτι μου για να κοιμηθώ δύο ωρίτσες. Με ειδοποίησαν πως ήσασταν στην ντίσκο και βιάστηκα να σας προλάβω. Είχατε φύγει όμως. Είχα έρθει γύρω στη μία.

Ντ.: Το διασκεδάσαμε ιδιαίτερα. Θα σας επισκεφθούμε πάλι.

Ρ.: Πόσο καιρό θα μείνετε στη Νέα Υόρκη;

Ντ.: Αναχωρώ το Σαββατοκύριακο.

Ρ.: Αν μπορείτε, προσπαθήστε να ξαναέρθετε. Θα ήθελα να σας έχουμε μαζί μας.

Ντ.: Θα έρθω να σας ξαναδώ. Να είστε καλά.

(Ο Κερκ Ντάγκλας φεύγει).

Κ.: Πώς αποφασίζεις ποιος θα μπει; Θυμάσαι, Αντι; Κάποτε μου είχες πει πως ο Στιβ έχει τους δικούς του κανόνες.

Αντι Γουόρχολ: Ναι. Πάντοτε όμως τους αλλάζει.

(Ερχεται η Μπιάνκα Τζάγκερ)

Μπιάνκα Τζάγκερ: Γεια σας, παιδάκια!

Κ.: Ηρθες καθυστερημένη, το Χόλιγουντ αποχώρησε.

Μ.Τ.: Χαίρομαι ιδιαίτερα. Ετσι δεν θα υπάρχει ανταγωνισμός. Τέλος πάντων! Εγώ επιτέλους τις κοιμήθηκα τις οκτώ ώρες μου.

Ρ.: Εγώ θα κοιμηθώ το απόγευμα. Πρέπει να το κάνω!

Γ.: Σε έχασα χθες το βράδυ, Μπιάνκα.

Μ.Τ.: Το ξέρω. Σε αναζητούσα παντού. Μου είχες πει πως θα πήγαινες στην Ιλέιν, και πήγα στην Ιλέιν.

Γ.: Εγώ τελικά πήγα για ένα ποτό. Μετά πέρασα από το Studio όπως με προέτρεπες στο μήνυμά σου. «Ελα στο Studio 54 στις 11.30 μ.μ.» έλεγες.

Μ.Τ.: Η τέλεια ώρα για διασκέδαση είναι ανάμεσα στις 11.30 μ.μ. και στις 2 π.μ. – 2 π.μ. είναι το όριο. Τότε πρέπει να βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου.

(Η Μπιάνκα Τζάγκερ φεύγει).

Ρ.: Τώρα ετοιμάζουμε το πάρτι μας για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Είναι μια ολόκληρη παραγωγή. Θα κάνουμε τη… σφαγή της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου.

Τρούμαν Καπότε: Γιατί δεν βάζετε εκεί πίσω, όπου μαζεύονται και χορεύουν, ένα οπλοπολυβόλο για να τους… γαζώσετε όλους;

Γ.: Αληθινό οπλοπολυβόλο;

Ρ.: Τις προάλλες, όταν έφαγα την τούρτα στη μούρη, προς στιγμήν σοκαρίστηκα. Ηταν μια φτηνή τούρτα.

Γ.: Εμένα μου έριξαν μία με γεύση κεράσι.

Τ.Κ.: Τι περίμενες, καμιά γαλλική σπεσιαλιτέ;