Αλίσια Αλόνσο : H prima ballerina που αφοσιώθηκε στην Κούβα

Η Αλίσια Αλόνσο υπήρξε μια ξεχωριστή μορφή στην ιστορία του μπαλέτου. Ξεχώρισε για τις εκπληκτικές της ερμηνείες, για την αφοσίωση της στο χορό αλλά κυρίως για τη θέλησή της.

Λάτρευε την Αβάνα και δεν δέχθηκε να φύγει από εκεί παρόλο που οι προοπτικές στη Νέα Υόρκη ήταν εξαιρετικές.

Η Αλίσια Αλόνσο πιο πολύ από όλα όμως έμεινε στην ιστορία γιατί κατάφερε να χορέψει πάνω από πενήντα χρόνια σχεδόν τυφλή.

Ένα αστέρι που γεννήθηκε με στόφα σταρ και παρόλο τις τεράστιες δυσκολίες δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να παραμελήσει αυτό το ρόλο.

Η Αλίσια Αλόνσο γύρισε όλο τον κόσμο αλλά η καρδιά της άνηκε πάντα στην Κούβα. Η θέλησή της να αναπτύξει το μπαλέτο εκεί βρήκε συμπαραστάτη τον Φιντέλ Κάστρο.

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Μπατίστα ο Κάστρο της έστειλε προσωπική επιστολή καλώντας της να ηγηθεί του εθνικού μπαλέτου της Κούβας. Έλαβε μια πολύ υψηλή χρηματοδότηση και ίδρυσε επίσημα τη σχολή το 1960.

Prima ballerina assoluta

Η κουβανέζα μπαλαρίνα γεννήθηκε το 1921 και από μικρή φάνηκε η κλίση της στο χορό. Σε ηλικία 16 ετών παντρεύτηκε τον Φερνάντο Αλόνσο και μετακόμισε μαζί του στη Νέα Υόρκη.

Τα προβλήματα όρασης που αντιμετώπισε και τα επανειλημμένα χειρουργεία την κράτησαν για καιρό στο κρεβάτι αλλά παρά τις προσπάθειες των γιατρών η όραση της δεν επανήλθε ποτέ.

Έβλεπε μόνο σκιές και στη σκηνή ένας ειδικός φωτισμός της επέτρεπε να βρίσκει τη θέση της.

Αυτό όμως δεν της στέρησε ποτέ το τεράστιο ταλέντο. Κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή οι κριτικοί την αποθέωναν και η ερμηνεία της στη Ζιζέλ έχει μια θέση στο πάνθεον του χορού.

Αν και το πάθος της για την Κούβα και η στενή της σχέση με το καθεστώς έκανε τη σκηνή των ΗΠΑ να της γυρίσει την πλάτη εκείνη δεν το μετάνιωσε ποτέ.

Η τελευταία της παράσταση ήταν το 1995, όταν η Αλόνσο ήταν 74 ετών. Μετά έγινε μια απαιτητική χορογράφος, πάντα αεικίνητη και κομψή με το ροζ κραγιόν στα χείλη και τα βαμμένα μακριά νύχια. Eπαναλάμβανε ακούραστα κάθε κίνηση μέχρι να φτάσει στην τελειότητα, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να δει τίποτα.

«Εγώ χορεύω μέσα στο κεφάλι μου», συνήθιζε να λέει.