Ελέφαντες

Η φράση πολυχρησιμοποιημένη ίσως αλλά δεν βρίσκω κάποια που να περιγράφει πιο παραστατικά το αδιέξοδο, της λογικής πρώτα απ’ όλα, απέναντι στην αμφισβήτηση του αυτονόητου. Πώς να αποδείξεις δηλαδή ότι δεν είσαι ελέφαντας;

Τι είδους υπέρβαση πρέπει να κάνει κάποιος για να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, είχε γίνει κάτι σαν headquarters ναρκεμπόρων; Με τι είδους ανεμόμυλους έπρεπε να δώσει μάχη το νεαρό κορίτσι που προσπάθησε να μαζέψει υπογραφές για να υπερασπιστεί το προφανές. Οτι, δηλαδή, όταν ξεκινάς να πας στο πανεπιστήμιο, πρέπει να φτάνεις στο πανεπιστήμιο και όχι σε κέντρο διακίνησης ναρκωτικών;

Είναι κατάντια για μια κοινωνία να πρέπει οι πολίτες της να υπερασπιστούν το αυτονόητο. Το συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο του καθηγητή Φυσικής στο ΑΠΘ Ορέστη Καλογήρου (του οποίου τον αγώνα γι’ αυτό το θέμα παρακολουθώ εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης).

Η φράση του για τους ναρκέμπορους που πουλούσαν την πραμάτεια τους «κυριαρχώντας στο campus με την άνεση στρατού κατοχής» περιγράφει μια κατάσταση που ήταν προσβολή για τη δημοκρατία μας. Και η σύνδεση από τον πρώην υπουργό Παιδείας αυτής της ιδιότυπης Λα Ροσέλ – μιας νησίδας, δηλαδή, στην οποία δεν μπορεί να επέμβει η κεντρική εξουσία – με το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» προσβάλει την κοινή λογική.

Ηταν κι αυτό μία από τις απόπειρες αλλοίωσης λέξεων και εννοιών που κάποιοι προσπάθησαν να επιβάλουν τα τελευταία χρόνια. Το πανεπιστημιακό άσυλο αντί για ελεύθερη διακίνηση ιδεών να εφαρμόζεται ως ασυδοσία και απόλυτη παρανομία.

Η άρση του σήμανε την επιστροφή στην κανονικότητα. Για το ΑΠΘ, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, άλλους πανεπιστημιακούς χώρους. Και επειδή η κανονικότητα χλευάζεται από την νυν αντιπολίτευση και, κυρίως, τα παπαγαλάκια της, ναι, κανονικότητα είναι να μη χρειάζεται να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.