Κι όμως, είμαστε ευγνώμονες στον Κώστα Γαβρά!

Για την ταινία του Κώστα Γαβρά έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα. Μίλησαν όσοι την είδαν, μίλησαν όσοι δεν την είδαν, κατηγορήθηκε ο Βαρουφάκης στο βιβλίο του οποίο βασίστηκε το σενάριο, κατηγορήθηκε ο Γαβράς επειδή γύρισε την ταινία.

Κάποιοι την έκριναν ως ώφειλαν για την καλλιτεχνική της αξία, άλλοι θεωρητικολογούσαν περί τέχνης στρατευμένης και μη, ή περί του αν δικαιούται κάποιος να πει, να σκεφτεί, να κάνει ή να μην κάνει κάτι.

Καθώς ο κουρνιαχτός κατακάθεται και ενώ στις αίθουσες δεν φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά οι «Ενήλικοι…» των Γαβρά-Βαρουφάκη, ίσως θα πρέπει να καταλήξουμε σε ένα αντικειμενικό συμπέρασμα: είμαστε στην πραγματικότητα ευγνώμονες στον Κώστα Γαβρά.

Μπορεί να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά η προβολή της ταινίας του οδήγησε σε ένα είδος αποκάλυψης.

Μάλλον εξ αντανακλάσεως αλλά και αναπόφευκτα, διαμόρφωσε μία τέτοια ψυχολογική συνθήκη στα πρώην και νυν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τους οδήγησε σε μία διαδικασία δημόσιας ψυχανάλυσης.

Καθώς στην δημοσιότητα επανήλθαν τα κατορθώματά τους του 2015, άλλος άρχισε να κάνει αυτοκριτική, άλλος να λέει ότι δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο, άλλος ότι φταίει ο Βαρουφάκης, άλλος ότι δεν ήταν έτοιμοι, άλλος ότι δεν τα πήγαν καλά στην άλωση του κράτους… Ο Τσίπρας δεν είπε τίποτε, παρά επιχείρησε να απειλήσει ότι αν ανοίξει το στόμα του θα κλάψουν μανούλες. Δεν το άνοιξε όμως.

Βγήκε και ο Λαφαζάνης και μας είπε στην ουσία ότι αυτό που παρουσιάζεται στην ταινία ως ηρωικό κατόρθωμα επρόκειτο επί της ουσίας για το δημιούργημα μίας ομάδας, η οποία ήταν χύμα στο κύμα. Πιστευτό.

Με λίγα λόγια, εδώ και μερικές εβδομάδες παρακολουθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τις λοιπές, συγγενείς «δημοκρατικές δυνάμεις», σε μία διαδικασία ψυχολογικής αναζήτησης, να αναμετράται στην πραγματικότητα με τον εαυτό του και με τα αδιέξοδά του.

Η διαδικασία αυτή γίνεται κάπως πιο χαριτωμένη αν παρακολουθήσει κάποιος τον Αλέξη Τσίπρα να προβάρει το ξεθωριασμένο πράσινο κοστούμι του ΠαΣοΚ.

Δεν του αρέσει πια ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να τον κάνει κάτι άλλο από αυτό που είναι, νομίζει ότι αυτό γίνεται έτσι απλά. Ενδεικτικό και αυτό μίας νοοτροπίας, μίας αντίληψης, μίας ψυχοσύνθεσης.

Όλα αυτά θα έχουν συνέχεια, δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ.

Και αν κρίνει κάποιος από το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του αρνούνται πεισματικά να συζητήσουν γιατί έχασαν τις εκλογές, ενώ προτιμούν να συζητούν για το πώς διέλυσαν μία χώρα πριν από τέσσερα χρόνια, μπορεί να κατανοήσει έστω και εν μέρει πώς σκέφτονται, πώς ενεργούν και από τι πνεύμα και διαθέσεις διακατέχονται. Ποιο εν τέλει είναι το πραγματικό τους πολιτικό μέγεθος, τώρα που λείπουν τα φτιασιδώματα της εξουσίας.

Για τις αποκαλύψεις αυτές και για την διαδικασία της «αποκάλυψης» οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Κώστα Γαβρά…