Αρκεί όντως η προσπάθεια, κυρία Κεραμέως;

Κυρία υπουργέ, με αφορμή την τροπολογία που προβλέπει την επιλογή σημαιοφόρου στο Δημοτικό με βάση την επίδοση, είπατε αυτό:

«Προκρίνεται η προσπάθεια έναντι της τύχης».

Και το αιτιολογήσατε ως εξής:

«Αξίζει οι μαθητές μας να προσπαθούν να βελτιώνονται και όχι να επιδιώκουν να είναι τυχεροί στη ζωή τους. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε ως κυβέρνηση».

Να τα πιάσουμε ένα ένα. Στο Δημοτικό κυρία υπουργέ, όλα σχεδόν τα παιδάκια στον έλεγχο παίρνουν 10άρια. Και πολύ σωστά. Ο μικρός μαθητής πρέπει να πατήσει στα ποδαράκια του κι όχι να αρχίσει τη βαθμολογική ξεπερασούρα με τους συμμαθητές του.

Με ποια βάση, λοιπόν, θα επιλεγεί ο σημαιοφόρος της καρδιάς σας; Ποιο δεκάρι θα υπερισχύσει των υπόλοιπων; Αν π.χ. στα 25 παιδιά μιας τάξης τα δεκαοκτώ πάρουν Αριστα, ποιο Αριστα κρατάει τη σημαία; Μήπως το Αριστα που είναι ψηλότερο ή εμφανίσιμο ή και τα δύο; Πάμε στοίχημα μια τυρόπιτα ότι στην επόμενη παρέλαση τη σημαία θα σηκώσει το 10 το καλό; Το ψηλό; Το ευειδές; Εγώ πάντως σας το λέω, θα στηθώ στην παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου να δω τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες από το GNTM με τα 10άρια τα πιο γαμάτα από των άλλων παιδιών.

Πάμε παρακάτω. «Προκρίνεται η προσπάθεια έναντι της τύχης».

Ποιοι μαθητές προσπαθούν πιο σκληρά; Εκείνοι με το IQ ξεφτεριού ή τα παιδιά μετριότερης ευφυΐας; Οι ατσίδες ή οι συμμαθητές τους με μαθησιακές δυσκολίες για παράδειγμα; Με δυσλεξία, κινητικά προβλήματα, δυσκολίες στην ανάγνωση και την κατανόηση κειμένου; Ξέρετε, εκείνα τα παιδιά που παλιά τα δέρναν στο σχολείο και τα λέγανε στούρνους κι αλητάκια. Ερώτημα, λοιπόν, κυρία Κεραμέως. Αν όντως αυτοί οι μαθητές προσπαθούν πιο σκληρά από όλους, αυτοί θα σηκώσουν και τη σημαία. Ετσι δεν είναι;

Αυτά περί «προσπάθειας». Πάμε στην «τύχη» τώρα.

Ξέρετε κυρία υπουργέ, η τύχη δεν αφορά μόνο μια κλήρωση, ή το τζόκερ, ή το ξυστό. Η τύχη η ατιμούλα κι έχει να κάνει και με άλλα πραγματάκια. Π.χ. πού γεννήθηκε ένα παιδί, σε τι περιβάλλον, με τι γονείς, αν ζει σε πόλη ή σε χωριό, αν έχει λεφτά ή δεν έχει, αν, αν και πάλι αν.

Πόσο «τύχη» είναι αυτή η τύχη, κυρία υπουργέ; Ενα παιδί φοιτά σε δημόσιο ή σε ιδιωτικό σχολείο από τύχη; Ενα παιδί μπορεί να πληρώνει ιδιαίτερα μαθήματα από τύχη; Ενας νέος βρίσκει καλή δουλειά από τύχη – ή από τα κονέ του μπαμπά; Αλλος νέος με το ίδιο βιογραφικό θα πάει γκαρσόνι από τύχη – ή για να ζήσει το σπίτι του; Ξέρετε πολλούς επιστήμονες από τζάκι που να δουλεύουν ντελίβερι;

Κυρία υπουργέ δεν το μάθατε από μένα, αλλά στον πολιτικό στίβο όπου και εσείς ευ αγωνίζεστε, κουμάντο ανέκαθεν έκαναν τα τζάκια. Του Παπανδρέου, του Καραμανλή, του Μητσοτάκη και τα μικρότερα. Ξέρετε, αυτά τα αξιοκρατικούλια: που όταν εγκατέλειπε ο μπαμπάς την πολιτική, έβαζε το βλαστάρι του στη Βουλή, σε μια έδρα που προφανώς έφερε ως προικώο απ’ τον παππού του.

Ετσι πάει το εργάκι παρακάτω κι όλα τ’ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Μεταξύ μας τώρα αυτό, ναι;

Λοιπόν; «Αρκεί η προσπάθεια» κυρία Κεραμέως; Και δεν εννοώ των παιδιών. Εννοώ την δική σας. Είστε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων. Και επειδή το «Θρησκευμάτων» η μέχρι τώρα θητεία σας μάς το απέδειξε και με το παραπάνω, μήπως ήρθε η ώρα να ασχοληθείτε και με την Παιδεία; Λέω μήπως.