Επιτέλους. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, στην Ελλάδα, βρήκαμε ένα θέμα που μας ταιριάζει για να «σκοτωθούμε».

Σε μια χώρα που η γελοιότητα αποθεώνεται, οι έσχατοι έσονται πρώτοι και η δικτατορία του διαδικτύου κάνει κουμάντο και διαμορφώνει ξεκάθαρα συνειδήσεις, βρήκαμε έναν… κλόουν που μας ταιριάζει.

Γιατί όχι; Μήπως πρέπει να μας απασχολεί ο πόλεμος στη Συρία κι ότι οι Τούρκοι σκοτώνουν μικρά παιδιά;

Μήπως να ασχοληθούμε με τις απειλές της γείτονος και για εμάς τους ίδιους; Ή για το παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην ευρύτερη περιοχή και που εκ των πραγμάτων οδηγεί σε αλλαγή των συνόρων; Αυτό που η Αγκυρα ζητούσε επί χρόνια, δηλαδή την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης;

Αραγε θα έπρεπε να συζητάμε για το Brexit, τις επιπτώσεις του ή ακόμη και για την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ενωσης να αντιδράσει σε μείζονα θέματα;

Ή μήπως είναι σοβαρό θέμα το βέτο στη Βόρεια Μακεδονία, η Συμφωνία των Πρεσπών, ο φόβος για αναταράξεις στη Βαλκανική;

Όχι βέβαια. Σε μια χώρα που αποθεώνει ακόμη κι εκείνους οι οποίοι το 2015 κατέστρεψαν τη χώρα και από τύχη δεν την μετέτρεψαν σε τριτοκοσμική, βρήκαμε άλλο θέμα για να διχαστούμε.

Γεμίσαμε με κλόουν

Στην Ελλάδα που είναι γεμάτοι… κλόουν, ο Τζόκερ ήρθε για να μας αποτελειώσει.

Και τα όσα γίνονται τα τελευταία 24ωρα αναδεικνύουν το σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής συνοχής που έχουμε, πολιτικής παιδείας που δεν έχουμε και μιας εσωτερικής διαπάλης που μας βγαίνει κάθε φορά που δεν συμφωνούμε με την άποψη του άλλου.

Χαμός στο διαδίκτυο: Σκοταδισμός, ήρθε ο Μεσαίωνας, ο Μητσοτάκης φέρνει το νόμο 4.000 από το παράθυρο.

Οι «προοδευτικούληδες», που έχουν για ψωμοτύρι την κριτική, όταν είναι οι ίδιοι πιο συντηρητικοί και οπισθοδρομικοί από τους συντηρητικούς «ξεσάλωσαν».

«Χούντα», διαβάζουμε, «θα μας κουρέψουν με την ψιλή», «τα παιδιά μας θα κυκλοφορούν και θα τα ελέγχουν οι μπάτσοι», λένε.

Οι «δηθενιές» του διαδικτύου και τα troll, πληρωμένα ή εθελοντικά, βγήκαν ξανά παγανιά για να προσφέρουν τις θεάρεστες υπηρεσίες τους.

Και όλα αυτά γιατί;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή γιατί ακόμη και σήμερα δεν έχουμε καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει.

Δύο κυρίες, δημόσιοι υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισμού, σύμφωνα με την υπουργό, έκαναν υπέρβαση καθήκοντος και υποδείκνυαν σε αστυνομικούς τι να κάνουν για τα ανήλικα που βλέπουν τον Τζόκερ.

Κάποιοι άλλοι αστυνομικοί προχώρησαν σε υποδείξεις, έκαναν… εφόδους (όπως λένε κάποιοι) σε σινεμά, ζήτησαν εξηγήσεις από γονείς και παιδιά; Αντί να ασχολούνται οι αστυνομικοί άλλωστε με την εγκληματικότητα που έχει χτυπήσει κόκκινο πήγαν να… συμμορφώσουν τους παραστρατημένους νέους.

Υπήρξε ακόμη και ενδοοικογενειακή σύγκρουση, όπου μια μητέρα κατήγγειλε τον πατέρα γιατί πήγε το παιδί τους σινεμά.

Ποιος ξέρει; Στο χάος του διαδικτύου όλα χάνονται, όλα διαστρεβλώνονται.

Τι έπρεπε να κάνουμε

Μα είμαστε σοβαροί αλήθεια; Δημιουργήσαμε ένα νέο πεδίο διχασμού αντί να ασχοληθούμε με την ουσία της ταινίας;

Αντί να πούμε στα παιδιά μας για τα μηνύματα που προφανώς κι έχει;

Αντί να τους δείξουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό των ψυχικά ασθενών και πώς αυτό πρέπει να αποφεύγεται σε μια ευνομούμενη πολιτεία;

Αντί να τους προτρέψουμε να σκεφτούν τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα του Τζόκερ, εμείς «τρωγόμαστε» για το αν η ταινία είναι… δια ανηλίκους.

Και βάζουμε μπροστά ένα νόμο του 1937, νομίζω, για να εμποδίσουμε τα παιδιά να βλέπουν την ταινία.

«Ακατάλληλον κάτω των 18 ετών», λέει η σήμανση. Μας είστε τρελοί; Ποιος το κρίνει αυτό όταν τα παιδιά μας πλέον ψηφίζουν στα 17;

Αλλάξτε το νόμο αν όντως είναι οπισθοδρομικός και μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω.

«Στη δεκαετία του ’60 κι ακόμη πιο πίσω», λέει ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός που μέχρι το καλοκαίρι ήταν πρωθυπουργός. Οργή του προέδρου της προοδευτικής αριστεράς γιατί… δεν θα δουν το μήνυμα «της εξέγερσης των από κάτω και της αδικίας που γεννά το ταξικό μίσος».

Μα πόση υποκρισία; Γιατί δεν άλλαξαν το νόμο όταν μπορούσαν;

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν.

Το αν θα βλέπουν την ταινία τα 15χρονα είναι θέμα των γονιών και κανενός νόμου. Αν οι γονείς έχουν κριτήριο θα μπορούν να απαγορεύουν ή να επιτρέπουν στα ανήλικα παιδιά τους να πάνε στο σινεμά και να δουν μια ταινία σαν τον Τζόκερ.

Και να τους αναλύουν (εφόσον μπορούν) τα μηνύματα κάθε ταινίας, όχι να περιμένουν από τον κάθε Τσίπρα να μας μιλά για ταξικό μίσος και για εξεγέρσεις.

Υποκριτές

Ναι, λοιπόν, ας σοβαρευτούμε. Οποιος απαγορεύει να βλέπουν ταινίες τα παιδιά απλά είναι ο μέγιστος υποκριτής. Φοράει τη μάσκα του Τζόκερ και μας διασκεδάζει.

Αλλά το ίδιο υποκριτές είναι και όσοι μιλάνε για Μεσαίωνες, Χούντες και σκοταδισμούς.

Και είναι υποκρισία όλο αυτό γιατί υποκινείται από πολιτικούς σκοπούς.

Δηλαδή είναι σκοταδισμός όταν κάποιος ανόητος υπάλληλος ή αστυνομικός πήγε να εφαρμόσει το νόμο του 1937 (που κανείς δεν άλλαξε γιατί προφανώς τους αρέσει η μεταξική περίοδος).

Αλλά τι γίνεται όταν οι ίδιοι που κάνουν κριτική αφήνουν τα παιδιά τους να παίζουν όλο το 24ωρο Fortnine ή παιχνίδια που σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά τους; Αυτό είναι προοδευτισμός;

Και ας πούμε ότι εντάξει, ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται και καλώς κάνει η Πολιτεία. Μα καλά, τη λέξη downloading δεν την ξέρουν; Τα παιδιά μπορούν στο σπίτι να κατεβάσουν και να δουν όποια ταινία θέλουν.

Και σκληρή, και πορνογραφική, και δολοφονική. Οποια θέλουν χωρίς καν να τους πάρει χαμπάρι ο γονιός. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από ακατάλληλο περιεχόμενο αλλά εκεί φαίνεται ότι ο… Ιωάννης Μεταξάς δεν είχε προβλέψει για να φτιάξει ένα νόμο που θα τον εφαρμόζουν μετά από 100 χρόνια.

Ναι, λοιπόν, ας είμαστε λίγο σοβαροί. Κανένας σκοταδισμός και καμιά επιστροφή στους… τεντυμπόηδες δεν έχουμε όταν τα πάντα είναι ελεύθερα (και εν πολλοίς ασύδοτα).

Και κανείς δεν μπορεί πλέον εν έτει 2019 να επιβάλει νόμους που έτσι κι αλλιώς καταπατώνται από την πραγματικότητα και την καθημερινότητα.

Όταν, όμως, όλη η Ελλάδα έχει γεμίζει Τζόκερ, είναι μάλλον… Joke να συζητάμε σοβαρά.

Ακόμη και για τα αυτονόητα.

Headlines