Η Σοφία Μαραθάκη μετά από έναν σύντομο επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων την περσινή χρονιά επανέρχεται με την «Η φαλακρή τραγουδίστρια» στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Το αριστούργημα του Ευγένιου Ιονέσκο, που σκηνοθέτησε η Σοφία Μαραθάκη, ανεβαίνει ξανά από σήμερα στη Σκηνή της Φρυνίχου για λίγες παραστάσεις.

Γραμμένο το 1948, το έργο «Η φαλακρή τραγουδίστρια» καθιερώνει ουσιαστικά το Θέατρο του Παραλόγου, καταρρίπτοντας όλους τους συμβατικούς κανόνες τις κλασικής δραματουργίας. Περιγράφοντας με παράδοξο τρόπο την τυποποιημένη καθημερινότητα της αστικής κοινωνίας, ο Ευγένιος Ιονέσκο αποκαλύπτει την ανεπάρκεια της γλώσσας ως μέσο επικοινωνίας και επιτίθεται σ΄ έναν κόσμο που μοιάζει να έχει χάσει τη μεταφυσική του διάσταση.

Η κ. Μαραθάκη μιλάει στο in.gr για αυτή την δεύτερη σεζόν της παράστασης.

Πείτε μας δυο λόγια για την παράστασή σας;

Η παράσταση επικεντρώνεται στην αντι/θεατρικότητα του έργου, αναδεικνύει την καυστική σάτιρα του Ιονέσκο με όχημα το ξεμάλλιασμα της γλώσσας και της κίνησης. Οι ηθοποιοί μιλούν, τραγουδούν, κινούνται και χορεύουν χρησιμοποιώντας μεγάλο φάσμα των δυνατοτήτων τους .

Που αποδίδετε την επιτυχία της, η οποία την οδηγήσει και στο ανέβασμα για δεύτερη σεζόν;

Στις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, στη μεταξύ τους σύμπνοια αλλά και στο αισθητικό αποτέλεσμα. Το σκηνικό και τα κοστούμια είναι πολύ επιτυχημένα. Στη διαχρονικότητα του κειμένου που αναδεικνύει την παντοτινή ανθρώπινη ανοησία. Στον κλαυσίγελο που προκαλεί αβίαστα. Είναι ένα έργο που ταράζει βαθιά τον θεατή καθώς δημιουργεί μπροστά στα μάτια του ένα ομοίωμα. Ένα είδωλο του σύγχρονου ανθρώπου που αποκομμένος από τη φύση και τη φύση του απομονώνεται σε ένα κακόμοιρο κατασκευασμένο εγώ. Παραμορφωμένο από τις περιττές κοινωνικές συμβάσεις. Το κείμενο, με παιγνιώδη τρόπο,  εξυμνεί  τη γλώσσα, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει την αυθαιρεσία και την ανεπάρκειά της ως μέσο επικοινωνίας

Πόσο σημαντικό είναι για έναν νέο άνθρωπο να καταπιάνεται με αυτά τα κείμενα; Τι κερδίσατε η ίδια από αυτό;

Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό επειδή έρχεται σε επαφή με μια ελεγεία ενός παράλογου κόσμου. Ο Ιονέσκο με σκωπτικό τρόπο και ελαφρότητα δημιουργεί ένα σύμπαν αστειότητας και βαθιάς απελπισίας σε απευθείας σχέση με το αυτοκαταστροφικό μας παρόν. Η φόρμα και η γλώσσα του έργου είναι και μια άσκηση δεξιοτεχνίας. Ήταν μεγάλη πρόκληση το να δημιουργήσουμε σκηνικό/παραστασιακό νόημα έχοντας ως οδηγό ένα κείμενο που αντιστέκεται σε κάθε εκλογίκευση, που είναι μη ψυχολογικό, μη ρεαλιστικό, με ανύπαρκτη πλοκή. Ένα έργο τρομερά μουσικό, και ρυθμικό. Καταιγιστικό και ακραίο δεν μπορεί παρά να είναι μια απολαυστική διαδικασία για τους δημιουργούς.

Τα σχέδιά σας για το μέλλον;

Θα συνεχίσω να σκηνοθετώ και να παίζω όσο μου δίνεται η δυνατότητα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να ανακοινώσω κάτι. Θα ήθελα να καλέσω την πολιτεία να στηρίξει πιο σθεναρά την καλλιτεχνική δημιουργία με ακόμα πιο γενναιόδωρες επιχορηγήσεις και να δημιουργήσει κίνητρα για τους ιδιωτικούς χορηγούς. Το λεγόμενο brain drain που συμβαίνει κατά κόρον στον τομέα των επιστημών και της έρευνας, παρατηρείται και στις Τέχνες. Μόνο που οι καλλιτέχνες είμαστε ακόμα πιο σκληρά δοκιμαζόμενοι λόγω του ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον των “επενδυτών“. Έχουμε καλούς, αξιόλογους και ιδιοφυείς καλλιτέχνες στην Ελλάδα όμως το επίπεδο του καλλιτεχνικού διαλόγου που αναπτύσσεται είναι πολύ χαμηλό λόγω της επαρχιώτικης μας νοοτροπίας και της ελλειπούς μας παιδείας.

Headlines