Η Κατερίνα Πατσιάνη μιλάει στο in.gr για τον «Αγνό Εραστή»

«Ο αγνός εραστής» του Ντέιβιντ Πλαντ ανεβαίνει στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου έως τις 17 Νοεμβρίου σε σκηνοθεσία του Άρη Λάσκου και μετάφραση του Ηλία Μαγκλίνη.

«Ο αγνός εραστής» είναι μια ελεγεία του Αμερικανού συγγραφέα DAVID PLANTE για τον επί σαράντα χρόνια σύντροφό του, τον Έλληνα ποιητή και εκδότη Νίκο Στάνγκο, την κοινή τους ζωή και το τραγικό τέλος της. Μια μακρά σε διάρκεια ερωτική αφιέρωση, μια σχεδόν σωματική και συγκινητική σπουδή πάνω στο θέμα της απώλειας και του πένθους, της μνήμης και της φαντασίωσης.

Σε μια εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος «δημιουργεί δεσμούς εξαρχής χαλαρούς, ώστε να μπορούν να λύνονται εύκολα, γρήγορα και δίχως πόνο»[1], πέντε μόλις χρόνια μετά το θάνατο του συντρόφου του, ο David Plante καταγράφει μια πολυετή ιστορία αφοσίωσης που διαπερνά όλο το φάσμα της συναισθηματικής διακύμανσης: από την έξαψη της πρώτης φοράς στην απόγνωση. Από το απόλυτο σμίξιμο στην απόλυτη μοναξιά. «Εσύ, εσύ, εσύ» γράφει συνεχώς και συνθέτει ταυτόχρονα τη βιογραφία του συντρόφου του, αλλά και μια αφήγηση της ιστορίας της Ελλάδας από το 1936 (έτος γέννησης του Στάνγκου) έως το 2004, πάντα σε δεύτερο ενικό πρόσωπο. Μια απόλυτη ερωτική αφιέρωση, ένας «εξοντωτικός, τολμηρός, προσωπικός θρήνος», όπως γράφει σχετικά ο Philip Roth.

Η Κατερίνα Πατσιάνη, που παίζει στην παράσταση μαζί με τον Μάνο Βαβαδάκη, το Θάνο Τσακαλίδη και την Ειρήνη Φαναριώτη μιλάει στο in.gr για αυτή την εμπειρία.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης δυο ανδρών.Αληθινή ιστορία, όχι μυθοπλασία. Του Νίκου Στάγκου, διαπρεπή Έλληνα του εξωτερικού και του Αμερικανού λογοτέχνη και ακαδημαϊκου David Plante.Δυο άνθρωποι που έζησαν μαζί για σχεδόν 40 χρόνια μέχρι που τους χωρίζει ο θάνατος του ενός. Ο άλλος γράφει μια αφιέρωση, μια εξομολόγηση, προσπαθώντας να ανασυστήσει το πρόσωπο που χάθηκε, να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του στη νέα πραγματικότητα. Να αντιμετωπίσει τον ίδιο το θάνατο.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Το κορυφαίο ερώτημα της ζωής και του θανάτου. Είναι βαθειά υπαρξιακή η αναρώτηση, πώς είναι να ζει κανείς  με έναν άνθρωπο μια ζωή και αναπόφευκτα ο θάνατος να τους χωρίζει. Πώς αντιμετωπίζεται η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, πώς είναι να δημιουργείς ποίηση για να προχωρήσεις. Η δημιουργία μέσω του πόνου, ως απόρροια και παρηγοριά

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων; Ποιος είναι ο ρόλος σας

Είμαστε τεσσερεις ηθοποιοί, δυο άνδρες και δυο γυναίκες, που αφηγούμαστε την ιστορία. Είμαστε πτυχές του συγγραφέα, του ανθρώπου που βιώνει την απώλεια και γράφει για να λυτρωθεί, για να ανασυστήσει το πρόσωπο, να ξαναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό.Εγώ ενσαρκώνω τον πιο ώριμο, τον πιο συνειδητοποιημένο εαυτό του, αυτόν που έχει αναγάγει σε ναό τη σχέση και το κοινό τους παρελθόν και μπορει να δει τα πράγματα με μια ψυχραιμία και μια απόσταση. Που μπορει να συνεχίσει.

Τι σας συγκινεί στο κείμενο;

Η αγάπη που αναδύεται σα μυρωδιά από κάθε σελίδα. Το οτι δυο άνθρωποι αγαπήθηκαν τόσο πολύ, και δόθηκαν ο ένας στον άλλον ολοκληρωτικά, παρά τις διαφορές τους. Παρά την κοσμοθεωρία τους, που διαφέρει. Ο μόχθος της αγάπης.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Μια ιστορία αγάπης δεν έχει χρόνο. Είναι ο ίδιος ο χρόνος. Ίσως έχει ενδιαφέρον το να σκαλίσουμε τον τρόπο που ζούμε σημερα, τον τρόπο που αγαπάμε.Πόσο χώρο δίνουμε στο να μας συμβεί το παντοτινό. Αν πιστεύουμε σε κάτι τέτοιο.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Να αισθανθεί, όχι να πάρει μήνυμα, μια πληροφορία. Είναι μια παράσταση που προσφέρεται για πρόκληση συναισθημάτων, απευθύνεται στην καρδιά και καλό θα ήταν να έρθει κανεις ανοιχτός για κάτι τέτοιο.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Η σκηνή της γνωριμίας των δυο νεαρών, η σκέψη που συμπυκνώνεται στη φράση » οταν μου άνοιξες την πόρτα, Ω, πόσο σε ήθελα!» . Το ακαριαίο. Το άνευ σκέψης.