Τέλος στη ζωή της με ευθανασία έδωσε η Βελγίδα παραολυμπιονίκης του Λονδίνου 2012 και του Ρίο 2016, Μαρίκε Βερβόορτ.

Η Μαρίκε είχε δηλώσει πως είχε υπογράψει την ευθανασία της στους Παραολουμπιακούς Αγώνες του Ρίο του 2016, καθώς όπως είχε πει η ίδια υπέφερε όλο και περισσότερο από τους πόνους  μίας σπάνιας και ανίατης αρρώστιας του νωτιαίου μυελού.

Η αθλήτρια έβαλε τέλος στη ζωή της στα 40 της χρόνια την Τρίτη στο Βέλγιο, όπου η ευθανασία είναι νόμιμη.

Η απίστευτη ιστορίας της ηρωίδας

Η Μαρίκε Βερβόορτ έχει καθηλωθεί σε μία αναπηρική καρέκλα από το 2000, ωστόσο ποτέ δεν το έβαλε κάτω

Έφτασε μέχρι την κατάκτηση δύο μεταλλίων στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όμως οι περισσότερες ημέρες δεν είναι καλές για την Μερίκε Βερβόορτ.

Η 37χρονη Βελγίδα έχει προγραμματιστεί το θάνατό της, υπογράφοντας τα χαρτιά για ευθανασία μιας και κάτι τέτοιο είναι νόμιμο στην πατρίδα της.

«Το μυαλό μου λέει ναι, αλλά το σώμα μου φωνάζει. Ο θάνατος μου δίνει ένα καλό συναίσθημα» είχε πει η ίδια σε συνέντευξη της στο BBC τέσσερις μήνες μετά το Ρίο το 2016.

Το σπίτι της που είχε μετατραπεί το μισό σε νοσηλευτήριο, ήταν πλαισιωμένο με φωτογραφίες και πίνακες ζωγραφικής από τις νικηφόρες στιγμές της.

Ηταν νίκες που είχαν κατακτηθεί με πολύ σκληρή προσπάθεια.

Τα μετάλλια στους Παραολυμπιακούς και η απίστευτη προσπάθειά της

Όταν στα 21 της διαγνώστηκε με μία σπάνια και ανίατη αρρώστια του νωτιαίου μυελού, κατάλαβε ότι πρέπει να αφήσει πίσω της τη… ζωηρή Μερίκε.

«Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν πώς είναι δυνατόν να έχεις τόσο καλά αποτελέσματα και να χαμογελάς με όλο τον πόνο και τα φάρμακα που παίρνεις. Ωστόσο για εμένα ο αθλητισμός ήταν σαν φαρμακευτική αγωγή. Μπορεί να αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα, να έχω μια επιληπτική κρίση, να κλαίω, να φωνάζω, λόγω του πόνου αλλά όταν συνέλθω έχω έναν στόχο», είχε πει σε συνέντευξή της.

Το 2013 σε ένα αγωνιστικό ατύχημα χτύπησε τον ώμο της τόσο άσχημα που γιατρός της είπε ότι ποτέ δεν θα φτάσει ξανά στην κορυφή. Η απάντησή της ήταν αρχικά μια προκλητική χειρονομία, μετά από τρία χρόνια ήταν τα δύο μετάλλια στο Ρίο.

Το ασημένιο μετάλλιο στα 400μ. T52, ήρθε μετά από 30 ώρες παραμονής στο ιατρείο του Παραολυμπιακού χωριού με ορό ενυδάτωσης. Το χάλκινο στα 100μ. ήρθε μετά από μια λοίμωξη της ουροδόχου κύστης που έστειλε τη θερμοκρασία της στα ύψη.

Όμως υπήρχε μία θλίψη…

«Δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τρόπο να τελειώσω την καριέρα μου, όμως υπάρχει μια θλίψη, γιατί πρέπει να πω αντίο. Άλλοι άνθρωποι σταματούν τον αθλητισμό τους, επειδή λένε ότι δεν θέλουν να το κάνουν πια. Το δικό μυαλό μου λέει ναι αλλά το σώμα μου φωνάζει βοήθεια», είχε πει μετά το επίτευγμα.

Ωστόσο η δυνατότητα επιλογής στην τελευταία πράξη της ζωής ήταν για εκείνη πάντα προτεραιότητα. «Η δυνατότητα να επιλέξεις την υποβοηθούμενη αυτοκτονία κάνει τον κόσμο να ζει περισσότερο» είχε πει στη συνέντευξη Τύπου μετά την κατάκτηση του δεύτερου μεταλλίου της και είχε έκλεισε λέγοντας: «Θέλω ο κόσμος να με θυμάται σαν την κυρία που χαμογελούσε μέχρι και το τέλος της».

Headlines