Της Χιλής οι τρομερές ανάσες

Πάντοτε ήταν ιδιαίτερη η Λατινική Αμερική. Καταπιεσμένη, εξεγερμένη, στραγγαλισμένη, Διεθνή Νομισματικά Ταμεία, επαναστάτες, δικτάτορες. Δικτάτορες εκλεγμένους, ναι, υπάρχουν και τέτοιοι. Στη Χιλή, που κόβονται οι ανάσες.

Χθες βγήκαν στους δρόμους του Σαντιάγκο περίπου ένα εκατομμύριο πολίτες. «Ειρηνικά» είπε η δήμαρχος. Αυτήν την ειρήνη εγώ την αμφισβητώ. Δεν υπάρχει ειρήνη όταν πυροβολεί η αστυνομία στο ψαχνό, όταν υπάρχουν νεκροί, ένα 4χρονο παιδί χαμένο και δακρυγόνα, δακρυγόνα και ξύλο.

Η Χιλή πεθαίνει από την φτώχεια. Είναι ανάμεσα στις χώρες με την πιο άνιση κατανομή του πλούτου κι υποφέρει. Γιατί Χιλή, όπως και οπουδήποτε, είναι ο λαός. Οι άνθρωποι που ζούνε ή πεθαίνουν. Ο εκλεγμένος πρόεδρος Πινιέρα αποφάσισε να είναι πιο κοντά στον στρατό παρά στον λαό. Πλαισιώνεται από στρατιωτικούς στα διαγγέλματά του, τους αμόλησε στον δρόμο να εξοντώνουν πολίτες, επέβαλε στρατιωτικό νόμο, σιωπή, απαγόρευση κυκλοφορίας. Κι έχασε. Γιατί στη Χιλή γράφεται ιστορία, για εκείνον, όμως, οι σελίδες θα είναι μαύρες.

Νεκροί 18, λέει η κυβέρνηση, ξύλο πολύ και δακρυγόνα, βασανιστήρια και σεξουαλικές επιθέσεις από την αστυνομία και τον στρατό. Κι οι άνθρωποι στους δρόμους να κάνουν εξέγερση χωρίς βήμα πίσω, με τραγούδια, χορούς κι οργή. Γιατί πεινάνε. Γιατί δε ζούνε.

Δε ζούνε, ναι, η ζωή χρωματίζεται από ποιότητες, η επιβίωση είναι άλλο πράγμα. Άλλο πράγμα, όπως άλλο πράγμα είναι η Λατινική Αμερική, μόλις μία ανάσα μακριά από την «Γη της Επαγγελίας», χωρισμένες μεταξύ τους από τα τείχη των συνόρων τους, τα τείχη που ύψωσε ο Τραμπ. Πατάει σε δύο βάρκες η Λατινική Αμερική, της επανάστασης και της χούντας, του Τρίτου Κόσμου και του πλούτου κι απ’ την άλλη πλευρά του ωκεανού, εμείς. Οι ευρωπαίοι που πάντοτε, πιο γηραιοί, πιο συνηθισμένοι, παρακολουθούμε.

Ωστόσο, το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής έχει το «κακό συνήθειο» να διαχέεται. Πάνε μόλις 10 χρόνια από τότε που οι γυναίκες της Αργεντινής βγήκαν στις πλατείες του Μπουένος Άιρες με τις κατσαρόλες του, απαιτώντας ζωή αντί για επιβίωση, απαιτώντας φαγητό και φάρμακα κι υγεία και σχολεία κι όλες αυτές οι απαιτήσεις, όπως συμβαίνει με τις ανάγκες των ανθρώπων, ταξίδεψαν πάνω από τον ωκεανό κι έφτασαν στις πλατείες τις ευρωπαϊκές.

Και μας χτύπησαν πολύ, μας δηλητηρίασαν από τα δακρυγόνα, μας κυνήγησαν όπου υπήρχαν δρόμοι, βλέπαμε πλάκες στα πεζοδρόμια  γεμάτες αίμα, κρότου-λάμψης να πέφτουν σε κεφάλια διαδηλωτών. Ζήσαμε κι εμείς μία εξέγερση που πολύ την υποτίμησε ο κοντός νους, μα η ιστορία χρειάζεται τον δικό της χρόνο να αποδείξει την πραγματικότητα. Και ναι, είχαμε την δική μας εξέγερση κι οι πλατείες κέρδισαν.

Δεν άλλαξαν τον κόσμο, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι μετατράπηκε η Ελλάδα σε ένα ατελείωτο λιβάδι με παπαρούνες; Αλλά ναι, οι πλατείες κέρδισαν.

Και τώρα, σα να αρχίζει ξανά ο κύκλος, η Χιλή πνίγεται στους δρόμους από τα χημικά και ματώνει από τις σφαίρες. Κι η Ευρώπη βλέπει το φάντασμα της ακροδεξιάς να μεγαλώνει. Πνίγει μωρά στη Μεσόγειο ή τα στέλνει να κοιμηθούν σε κολαστήρια, στις λάσπες της Μόριας. Τα διώχνει από τα νοσοκομεία, χτίζει μέλλον μόνο για τους πλούσιους, πείθοντας τους φτωχούς των 800 ή και 1000 ή ακόμα και 1500 ευρώ ότι είναι «μεσαία τάξη». Κι οι φτωχοί ελπίζουν να ζήσουν πλουσιοπάροχα. Σαν το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα.

Δεν ξέρω τι θα γίνει το επόμενο διάστημα κι ούτε και θα ήταν δίκαιο να αποφασίσω πως οι υποψίες μου είναι ολόσωστες. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο αέρας έχει αλλάξει μυρωδιά. Ίσως να φέρνει το άρωμα της πονεμένης και τόσο υπέροχης Χιλής.

Ας περιμένουμε, λοιπόν.