Το «παιδί της Βουλγάρας» και η ντροπή της κοινωνίας

«Ως πότε ένα Παιδί θα βιώνει κακοποίηση και μια ολόκληρη τοπική κοινωνία θα σωπαίνει;»

Αυτή είναι η κατακλείδα της ανακοίνωσης που εξέδωσε το «Χαμόγελο του Παιδιού» για την υπόθεση κακοποίησης επί τρία χρόνια ενός 12χρονου κοριτσιού από τον ιερέα σε περιοχή της Ανατολικής Μάνης.

Το γεγονός έχει γίνει πλέον γνωστό στο Πανελλήνιο, ο παπάς έχει τεθεί σε αργία από τη Μητρόπολη, έχει καταδικαστεί και από τον Αρχιεπίσκοπο και όλα παίρνουν το δρόμο τους.

Όλα; Όχι και αυτό είναι το εξοργιστικό. Τίποτε δεν παίρνει το δρόμο του όσο υπάρχει η παραπάνω ανακοίνωση του «Χαμόγελου».

Ένα παιδί βίωνε την κακοποίηση και μια ολόκληρη κοινωνία σιωπούσε.

Ακούμε από το ρεπορτάζ ότι τα στόματα άνοιξαν και πλέον οι συγχωριανοί του ιερέα μιλάνε. Ενας μάλιστα είπε ότι γνώριζαν για τη δράση του παπά, ότι τον έβλεπαν να τρεκλίζει συνέχεια μιας και ήταν μεθυσμένος. Και… άκουσον – άκουσον ο ίδιος Μανιάτης, μέλος της τοπικής κοινωνίας «απολογείται» λέγοντας: «Γνωρίζαμε ότι ήταν παιδόφιλος και προσπαθούσαμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από αυτόν».

Ντροπή, μόνο αυτή η λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό που η… τοπική κοινωνία θεωρεί φυσιολογικό. Δηλαδή επί τρία χρόνια γνώριζαν ότι ένας συντοπίτης τους, στην προκειμένη περίπτωση και ιερέας, κακοποιούσε ένα παιδί 9 – 10 ετών και δεν έκαναν τίποτε.

Σιωπούσαν και η μόνη τους φροντίδα ήταν να μην αφήνουν τα δικά τους παιδιά να πλησιάζουν τον παπά.

Ενώ το «παιδί της Βουλγάρας» μπορούσε να είναι κοντά στον παιδόφιλο ιερέα, τον οποία γνώριζαν και οι πέτρες.

Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η στάση της τοπικής κοινωνίας η οποία αυτή τη φορά δεν… έπεσε από τα σύννεφα. Γνώριζε, σιωπούσε, είναι ένοχη εξίσου γιατί άφηνε ένα μικρό παιδί να περνά έναν «Γολγοθά» που θα τον στιγματίσει για όλη του τη ζωή.

Ας αφήσουμε στην άκρη τη μάνα που δεν πίστευε το παιδί της όταν της μιλούσε για την κακοποίηση.

Να αφήσουμε και την άθλια στάση της που το δικό της το παιδί έκανε καταγγελία στο «Χαμόγελο», βρήκε δηλαδή το απίστευτο θάρρος να βγει και να μιλήσει για το δράμα της, αλλά η μάνα τι έκανε; Επιτέθηκε στους εργαζόμενους της οργάνωσης και προσπαθούσε να πείσει το παιδί της ότι λέει ψέματα.

Τη στάση της μάνας θα την κρίνει και η Δικαιοσύνη και το ίδιο το παιδί.

Η τοπική κοινωνία όμως; Τόσοι άνθρωποι γνώριζαν και κανείς δεν άπλωσε τα φτερά του να προστατέψει το παιδί; Ο αδερφός της μικρής είχε καταγγείλει το γεγονός, δασκάλα της περιοχής είχε μιλήσει και στην Αστυνομία.

Ένα ολόκληρο χωριό ήξερε ή είχε την υποψία ότι ένας μέθυσος παιδόφιλος βρίσκεται ανάμεσά τους και δεν έπραξε τα αυτονόητα;

Γιατί άραγε;

Πρόκειται για τον γνωστό «ωχαδερφισμό»; Τη λογική «που πάμε τώρα να μπλέξουμε»; Ή «τι μας νοιάζει τι κάνουν στο σπίτι τους», που ακούμε συχνά να λένε;

Ή μήπως πρόκειται για ακόμη μια μορφή κρυπτορατσισμού σε μια ελληνική κοινωνία που δεν αποδέχεται τον ρατσισμό αλλά που τον έχει ενθυλακώσει και τον κρύβει κάτω από το χαλί;

Μήπως το «παιδί της Βουλγάρας» δεν έχει τόση αξία κι επομένως «καλά έπαθε ό,τι έπαθε;»

Μήπως το «παιδί της ξένης» δεν είναι σαν τα «δικά μας παιδιά» κι επομένως δεν χρήζει της προσοχής μας;

Πώς μπόρεσαν να κάνουν αυτό που έκαναν τόσο πολλοί άνθρωποι μαζί; Πώς μπορούν να επιτρέπουν να γίνεται ένα μέγιστο έγκλημα -όπως η κακοποίηση- χωρίς να υπάρχει η φωνή της συνείδησης να τους ξυπνά;

Παρόμοια περιστατικά έχουμε ξανακούσει. Με την «ανοχή» των τοπικών κοινωνιών έχουμε ξαναβρεθεί μπροστά σε βιασμούς, σε ξυλοδαρμούς γυναικών και παιδιών, σε σύγχρονο «Κωσταλέξι» και σε πλείστες άλλες παραβατικές συμπεριφορές.

Που τις ξέρουν όλοι αλλά σιωπούν. Φτάνει πια, λοιπόν, η σιωπή.

Μιλήστε, σταματήστε να είστε παθητικοί δέκτες εγκλημάτων, γίνετε η φωνή της συνείδησής σας και της κοινωνίας ολόκληρης.

Αποτρέψτε παρόμοιες κακοποιήσεις ή ξυλοδαρμούς. Εμποδίστε παρόμοιους εγκληματίες, προστατέψτε τα παιδιά σας αλλά και τα παιδιά όλου του κόσμου.

Οι αθώες ψυχές είναι αθώες είτε είναι το «παιδί της Βουλγάρας», είτε το «παιδί της Αλβανίδας», είτε το «παιδί στη Μόρια».

Επιτέλους, βγάλτε από πάνω σας εσείς οι… τοπικές κοινωνίες, το πέπλο της υποκρισίας, του καθωσπρεπισμού και της αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν γύρω σας.