Η «κηλίδα» στο Αιγαίο, η Τουρκία και η ευρωπαϊκή υποκρισία

Μερικά πράγματα έρχεται η στιγμή που δεν είναι δυνατόν να κρυφτούν πλέον. Και σε ό,τι αφορά την πολιτική, η στιγμή εκείνη σημαίνει στην ουσία ότι δεν μπορεί πλέον κανείς να κρύβεται, ούτε και να προσποιείται ότι δεν γνωρίζει κάτι που γνωρίζει πολύ καλά, αλλά απλώς κάνει τα στραβά μάτια. Είτε από σκοπιμότητα, είναι λόγω συμφέροντος, είτε από αδιαφορία.

Μία τέτοια στιγμή έχει φτάσει και μάλιστα με ιδιαιτέρως δραματικό τρόπο, για το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα.

Ο πολέμαρχος – πλέον – Ερντογάν συνεχίζει είτε με δικές του δηλώσεις, είτε δι’ αντιπροσώπων να εκβιάζει την Ευρώπη και την Ελλάδα, ομολογώντας απροκάλυπτα ότι αντιμετωπίζει τα εκατομμύρια των προσφυγικών πληθυσμών επί του τουρκικού εδάφους, ως εργαλείο και ως μέσο πίεσης προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Λέει με κάθε ευκαιρία ότι «θα τους στείλει στην Ευρώπη»…

Το πλέον πρόσφατο κρούσμα ήλθε από τις δηλώσεις του ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου, ο οποίος παρουσία του Γερμανού ομολόγου του Χάικο Μάας, δήλωσε και κάτι άλλο: Ότι η Ελλάδα πυροβολεί και βυθίζει βάρκες με πρόσφυγες.

Κάτι που όλοι γνωρίζουν ότι δεν συμβαίνει και απόδειξη- αν μη τι άλλο – είναι τα στοιχεία και τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στα ελληνικά νησιά.

Ακολούθησαν μερικές άλλες ενδιαφέρουσες δηλώσεις.

Κατ’ αρχάς, η απολύτως ορθή και πολιτικά επιβεβελημένη απάντηση του υπουργού Ναυτιλίας, Γιάννη Πλακιωτάκη: «Κάποιοι διακινδυνεύουν την ανθρώπινη ζωή στην θάλασσα και μάλιστα ζητούν και τα ρέστα, την ώρα που τα δικά μας στελέχη του Λιμενικού δίνουν αγώνα για να την προστατεύσουν».

Η Τουρκία δηλαδή παίζει με τις ανθρώπινες ζωές, ενώ η Ελλάδα είναι εκείνη που διασώζει και υποδέχεται πρόσφυγες κατά εκατοντάδες σε καθημερινή βάση.

Το πώς θα διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση στο εξής το ζήτημα είναι μάλλον βέβαιο ότι προϋποθέτει κάποιες αναθεωρήσεις. Σίγουρα όχι ως προς την ανθρωπιστική του διάσταση, αλλά οπωσδήποτε ως προς την στάση που τηρεί προς την Τουρκία, ως προς την στάση που θα πρέπει από τους εταίρους να αξιώσει να τηρούν προς την Τουρκία και ως προς την αλλαγή πλεύσης της Ευρώπης ως προς το ζήτημα. Οι περισσότεροι έχουν βουλευτεί – όσο και αν δεν το ομολογούν – με τα «κλειστά σύνορα» του Ορμπαν, την «ζώνη ασφαλείας» που τους προσφέρουν τα νησιά του Αιγαίου και ο ουσιαστικός χερσαίος αποκλεισμός της Ελλάδας από την Ενωση.

Εν όψει αυτών ήλθε μία αποστροφή στον λόγο του πρεσβευτή της Τουρκίας στην Αθήνα, Μπουράκ Οζουγκέργνιν. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο τούρκος διπλωμάτης ανέφερε μεταξύ άλλων, κατά τα άλλα ανθρωπιστικών: «Δεν θέλουμε να ξαναδούμε μωρά να ξεβράζονται στις ακτές. Είναι κηλίδα στο πρόσωπο του πολιτισμού».

Την ίδια ώρα που άμαχοι βομβαρδίζονται στην Συρία, τα μωρά που «ξεβράζονται» είναι «μία κηλίδα στο πρόσωπο του πολιτισμού». Ποιου πολιτισμού άραγε; Μήπως του… κοινού πολιτισμού Τουρκίας – Δύσης;

Και πάντως, πρόκειται για μια «κηλίδα». Στο πρόσωπο. Έναν μικρό λεκέ δηλαδή. Που μάλλον η Τουρκία μπορεί πολύ εύκολα να σκουπίσει και να ξεχάσει.

Η Ελλάδα οφείλει να αναδείξει τέτοιου είδους λεπτομέρειες.

Όχι επειδή οι λοιποί Ευρωπαίοι δεν τις γνωρίζουν. Αλλά επειδή δεν μπορεί να τους επιτραπεί να συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα.