Γιατί ο Τσίπρας δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί για το προσφυγικό – μεταναστευτικό

Επιτέλους, έχουμε αντιπολίτευση. Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, του… αγλαού μέχρι τον περασμένο Μάιο, αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, αναπτέρωσε τις ελπίδες των δημοκρατικών πολιτών της χώρας ότι η κυβέρνηση δεν θα παίζει μόνη της το πολιτικό παιχνίδι.

Φαίνεται ότι ο πρώην πρωθυπουργός ξεπέρασε την κατάθλιψη (όπως είχε πει ο στενός του συνεργάτης Θανάσης Καρτερός) και αποφάσισε να αναλάβει το ρόλο που του επιφύλαξαν οι πολίτες τον Ιούλιο.

Μια στιβαρή αντιπολίτευση θέλει ο κόσμος ώστε και η κυβέρνηση να ελέγχεται και να μην είναι ασύδοτη, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση να βλέπει τα λάθη που έχει κάνει στο παρελθόν, να αλλάζει και να προετοιμάζεται για να αναλάβει την εξουσία.

Αυτή είναι η ουσία της Δημοκρατίας, η αλλαγή στην εξουσία ανάλογα με το πώς επιλέγουν οι πολίτες.

Όμως, τα όσα έγιναν στη Βουλή την Πέμπτη και κυρίως το θέμα που επελέγη από τον ΣΥΡΙΖΑ για να επιτεθεί στην κυβέρνηση, δείχνουν ότι ακόμη ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του δεν έχουν ξεπεράσει την ήττα.

Και θα χρειαστεί να περάσει καιρός προκειμένου να αναλάβει το ρόλο του σοβαρού και στιβαρού κριτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Και το λέμε αυτό γιατί η επιλογή να ανεβάσει τους τόνους για μια φράση του κυβερνητικού εκπροσώπου, Στέλιου Πέτσα, για το προσφυγικό, είναι τουλάχιστον αστεία.

Το πώς μια φράση μπορεί να είναι αυτή που είναι και ο υπουργός να εννοεί αυτά που λέει μπορεί ο καθένας να το καταλάβει.

Προφανώς και αυτοί που εισηγήθηκαν στον Τσίπρα να επιτεθεί στην κυβέρνηση για ό,τι είπε ο Πέτσας σκέφτηκαν: «Αυτός εννοεί ότι θα βουλιάζει τις βάρκες η ΝΔ, ευκαιρία να τους πούμε ότι είναι ανάλγητοι, απάνθρωποι, ρατσιστές, ακροδεξιοί κ.λπ».

Ατυχέστατη επιλογή που οδήγησε στη μάχη με τον Μητσοτάκη, στις αλληλοκατηγορίες, στις αναφορές περί ψευτών και άλλα τινά.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, για το προσφυγικό – μεταναστευτικό ισχύει η γνωστή φράση «κοίτα ποιος μιλάει».

Και μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για ανθρωπισμό, για ευαισθησίες γύρω από τους πρόσφυγες και μετανάστες;

Μήπως να ξανακοιτάξουν πίσω στην Κουμουνδούρου και να δουν τι έκαναν επί 4,5 χρόνια για το μείζον αυτό πρόβλημα;

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ίσως αυτός που θα έπρεπε να μιλά λιγότερο για τους πρόσφυγες και μετανάστες.

Η Μόρια

Τι έκανε ως πρωθυπουργός για τη Μόρια; Για τους 10 και 12 χιλιάδες φιλοξενούμενους σε μια δομή που χωράει 3.000;

Τι ακριβώς έκανε για τους βιασμούς, τη σωματεμπορία, τις συμμορίες, τους ξυλοδαρμούς, τον φόβο που επικρατούσε χρόνια τώρα στη Μόρια αλλά και σε άλλες δομές;

Εγιναν μήπως κινήσεις βελτίωσης των συνθηκών ζωής των ανθρώπων αυτών που ήρθαν κατά κύριο λόγο από την κόλαση της πατρίδας τους για να ζήσουν την ελληνική κόλαση;

Επί 4,5 χρόνια η Ελλάδα διαχειρίστηκε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Τι έκανε μ’ αυτά η κυβέρνηση Τσίπρα;

Μήπως άφησε ανεξέλεγκτο το υπουργείο Αμυνας και διάφορες ΜΚΟ να σπαταλούν χρήματα σε κολλητούς και φίλους;

Την έρευνα για τα «τρωκτικά» των κοινοτικών κονδυλίων για τη σίτιση των προσφύγων και μεταναστών ο κ. Τσίπρας τη γνωρίζει;

Εμαθε ποτέ ως πρωθυπουργός τι έκαναν οι υπηρεσίες του υπουργείου Αμυνας του οποίου πολιτικός προϊστάμενος ήταν ο «κολλητός» του, ο «σύντροφός» του Πάνος Καμμένος;

Αραγε να θυμηθούμε ότι και επί ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν θαλασσοπνιγμένοι;

Μήπως να σκεφτούν λίγο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ποιες εντολές είχαν δώσει για το θέμα; Όπως π.χ. το γεγονός ότι καμιά 70αριά χιλιάδες αιτήσεις παροχής ασύλου ήταν στον αέρα και τώρα τρέχουν οι υπηρεσίες να τις διευθετήσουν;

Τις αποτυχημένες πολιτικές του κ. Μουζάλα και στη συνέχεια όσων ανέλαβαν να λύσουν προβλήματα και δημιούργησαν περισσότερα τις θυμάται ο κ. Τσίπρας;

Μήπως θυμάται ότι «πούλησαν» πριν από το 2015 «προοδευτική, αριστερή, ανθρωπιστική» μπαρούφα για τους πρόσφυγες και μετανάστες κατηγορώντας την κυβέρνηση για νέα «Γκουαντάναμο» και τελικά έκαναν χειρότερα;

Οχι στην κοντή μνήμη

Οι πολιτικοί μπορεί να νομίζουν ότι ο κόσμος έχει κοντή μνήμη, όμως, δεν είναι έτσι. Θυμόμαστε όλοι τι έλεγε ο Τσίπρας πριν γίνει πρωθυπουργός και πώς διαχειρίστηκε το μεταναστευτικό στη συνέχεια.

Δεν ξεχνάμε, λοιπόν, τα «γκουλάγκ» της Μόριας και της Σάμου, επί ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ξεχνάμε τη συμφωνία Τσίπρα – Μέρκελ για τις επαναπροωθήσεις.

Δεν ξεχνάμε τον εγκλωβισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία, την αδυναμία να προχωρήσει σε επιστροφές μεταναστών.

Δεν ξεχνάμε ότι εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες «κρύβονταν» σε παράνομες καταλήψεις κτιρίων, ζούσαν σε άθλιες συνθήκες και μόνο η αλληλεγγύη των ανθρώπων τους επέτρεπε να έχουν μια υποφερτή ζωή.

Δεν ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπλόκαρε τις μετακινήσεις από τα νησιά στην ενδοχώρα δημιουργώντας ασφυξία στους νησιώτες.

Και δεν ξεχνάμε ότι ο ανθρωπισμός, η ευαισθησία, η διάθεση για διαχείριση ενός μείζονος προβλήματος, δεν είναι μονοπώλιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαχειρίζεται σωστά το προσφυγικό – μεταναστευτικό θα κριθεί σύντομα. Αν τα έχει κάνει θάλασσα θα κριθεί εκ του αποτελέσματος και θα έχει τις συνέπειες που της πρέπουν σε περίπτωση αποτυχίας.

Αλλά να το παίζουν τιμητές αυτοί που έκαναν τραγικά λάθη, πάει πολύ.

Να μιλούν για αυταρχισμό και ακροδεξιά ατζέντα αυτοί που συνεργάστηκαν με ακραίους, πάει πολύ.

Το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι πολύπλοκο πρόβλημα, ίσως το μεγαλύτερο για κάθε κυβέρνηση η οποία έχει ανάγκη και από εποικοδομητικές προτάσεις της αντιπολίτευσης.

Χωρίς κραυγές και κατηγορίες μπορούν αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν στην Ελλάδα να ζήσουν, το πρώτιστο μέλημα κάθε σοβαρής, δημοκρατικής χώρας.

Αν θα μείνουν εδώ, αν θα φύγουν για αλλού ή αν θα επιστραφούν στην πατρίδα τους είναι άλλα ζητήματα.

Αυτό που προέχει είναι να μην ξαναζήσουμε άλλες Μόριες. Μπορούν να το κάνουν αυτό;

Αν όχι τότε υπάρχει ανικανότητα η οποία μάλιστα ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.

Και μην πείτε ότι τέτοια δεν υπάρχει. Ρίχτε μια ματιά στο διαδίκτυο και θα καταλάβετε τι κυριαρχεί.

Και κάντε και καμιά βόλτα από τα Βρασνά ή από άλλους δήμους που αρνούνται να φιλοξενήσουν πρόσφυγες και μετανάστες προτιμώντας να τους…. τρυπήσουν τις βάρκες ή να ανοίξουν τα ξερονήσια.

Ο κ. Τσίπρας λοιπόν έχει παρελθόν και μέλλον. Αλλά αυτό που δεν έχει είναι δικαίωμα για να ομιλεί για τα δικά του πεπραγμένα.