Είμαστε μια χώρα της υπερβολής. Οπότε ίσως και να μας έπρεπε να φτάσουμε εκεί, σε μια κατάσταση που στην πολιτική θα κυριαρχούν δύο δυνάμεις με διαφορετικές κοσμοθεωρίες και αντικρουόμενες παραδοσιακές ιδεολογικές μήτρες και στον δημόσιο διάλογο θα επικρατεί μια μόνιμη κατάσταση αντιδικίας, με εφήμερους φανατισμούς και σύγκρουση δύο διαφορετικών εξουσιαστικών προτύπων.

Δύο τελείως χαρακτηριστικά παραδείγματα απουσίας ενός κεντρώου μέτρου στον διάλογο είναι πρόσφατα αυτό με τον έλεγχο παρουσίας ανηλίκων στις προβολές του «Τζόκερ» και αυτό με το «δρώμενο» διαμαρτυρίας στην παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η πρώτη περίπτωση παρουσιάστηκε από τους μεν ως ένας θρίαμβος του νόμου και της τάξης και από τους δε ως ένα σκηνικό βίας και ταπείνωσης.

Καμία πλευρά, φυσικά, δεν διατύπωσε κάποια πρόταση για ένα πιο λειτουργικό πλαίσιο. Η δεύτερη περίπτωση είναι πιο ενδιαφέρουσα, μια και η μία πλευρά την εξέλαβε ως ευθεία προσβολή στην ιστορική μνήμη, στο τιμώμενο γεγονός και στους πεσόντες ενός εθνικού αγώνα, που πρέπει να τύχει ακόμα και ποινικής αντιμετώπισης, ενώ η άλλη πλευρά την εξήρε ως πράξη αντίστασης στον μιλιταρισμό, με την αφέλεια της νιότης να μην μπαίνει πουθενά στην εξίσωση.

Το πρόβλημα ίσως ξεκινά από εκεί ακριβώς, από την έλλειψη ενός βασικού κοινού τόπου πάνω στον οποίο μπορούμε να διαφωνήσουμε, όπως ότι η Ιστορία αποδεικνύει πως ένας πόλεμος μπορεί να είναι εθνικός και αντιφασιστικός συνάμα και να κερδίζεται από έναν λαό και έναν στρατό μαζί. Ή ότι η θεωρία μας εξηγεί πως, καλώς ή κακώς, μια παρέλαση ως θεσμός του σύγχρονου κράτους μπορεί να είναι υποκείμενο κριτικής και διαμαρτυρίας για το πώς και αν επιτελεί τον σημαντικό σκοπό της.

Γύρω από τα δεδομένα αυτά μπορούμε να ξεδιπλώσουμε ένα ευρύ φάσμα αναγνώσεων και σύγχρονων θέσεων που δεν θα καταλήγει είτε με το αίτημα σε μια επιστροφή στην εξουσία του χωροφύλακα και του ενωμοτάρχη είτε με τις επικίνδυνες κραυγές σχετικοποίησης περί αναβίωσης της χούντας και του φασισμού. Γιατί όλη αυτή η έλλειψη ψυχραιμίας είναι ένας τεράστιος παραμορφωτικός φακός, είναι αποπροσανατολιστική και αντιπαραγωγική, γιατί τίποτα από όλα αυτά, από όποια μεριά κι αν παρουσιάζονται, δεν περιλαμβάνεται στα σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας, στον κόσμο πέρα από τα τηλεοπτικά στούντιο και τα social media.

Headlines